Pad na jou hart. François Bloemhof
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Pad na jou hart - François Bloemhof страница 7
Название: Pad na jou hart
Автор: François Bloemhof
Издательство: Ingram
Жанр: Короткие любовные романы
isbn: 9780624065777
isbn:
“Jy het vyf dae om in die Kaap te kom. Laat weet my of jy dit aanvaar.”
André draai om en loop.
Basson luister hoe die voordeur toegaan. Staar voor hom uit. Sien die potplantjie op die koffietafel.
Verdroog, verdor.
Hy klap dit dat dit doer trek en val en breek. Sand oral om hom, soos as wat gestrooi is.
8
Die oomblikke is soos ’n kaleidoskoop van indrukke wat verskillend lyk en eenders voel. Hy staan in die storthokkie onder die warm, amper kokende water en … ervaar niks. Net hitte wat sy lyf brand, niks hier binne nie. Die water stroom soos trane oor sy gesig, dis die naaste wat hy aan tjank gaan kom.
In die half toegewasemde spieël is sy gesig verwronge. Hy kan nie sien wat daardie mens dink nie, indien enigiets. Hy doen verwoed opsitte, verbete.
En dit raak eenuur en tweeuur en hy slaap nog nie. Maanlig stroom by die venster in. Die alarm langs sy bed lees 03:42, maar hy kyk skaars daarna. Hy lê en staar na die plafon.
Dan is hy uit die bed, trek ’n hemp oor sy kop en haal sy skoene uit die kas uit.
Gooi goed in ’n tas. Jy kan nie reis sonder ’n goeie tas nie.
In wat voel na die volgende oomblik, is hy in sy motor. Dit kan nie werklik net die volgende oomblik wees nie, maar hy kan nie onthou dat hy by die voordeur uit is en met die hysbak ondertoe en dat hy na die Aston toe geloop het nie, hy’s sommer net hier in dit. Jaag deur die stil strate met klipharde musiek.
’n Verkeerslig is groen … raak oranje. En rooi.
Hy trap die petrolpedaal harder in en skiet oor.
Op ’n manier het hy by die gebou gekom. In sy kantoor. Hy wil bewe, sy hande is nie flink genoeg om sy brein se bevele te gehoorsaam nie. Hy gaan sit agter sy lessenaar en wil homself kalm dwing. Skakel die lampie aan.
Langs die portret van hom en sy ma gewaar hy die goue voorwerp, en skielik is daar stilte in hom. Hy weet dis ’n rustigheid wat nie kan hou nie, maar tog, hy kalmeer. Sy pa moes die kompas hier gelos het.
Hy tel dit op, wil dit oopmaak. Dit wil nie. Hy draai dit om, kyk na die inskrywing agterop:
VIND JOU WARE NOORD
’n Uitdaging.
Goed dan. Hy aanvaar dit.
Hy druk dit in sy sak. ’n Deel van sy pa sal hy die volgende paar dae met hom saamdra.
Hierdie keer is hy bewus van elke tree na sy motor toe. Die twee van hulle gaan immers die volgende klompie dae baie tyd in mekaar se geselskap deurbring.
Hy klim in. Dis nog donker, maar die dag kom nou vinnig nader. Op ’n manier het die nag toe tog verbygegaan.
En hy vat die pad.
9
Die son het begin opkom. Dit het dan niks beters om te doen nie.
Dit is ’n mooi begin vir die dag, as hy objektief daarna sou kyk. Basson kan egter nie anders as om dit as deel van sy taak te beskou nie. Van sy opdrag. Dit is die nalatenskap wat hy van sy pa gekry het:
Wérk.
Tipies.
Hy moet iets bewys, maar verdomp, hy sal! Hoe moeilik kan dit wees om Kaap toe te ry?
Eers is daar egter die adres wat hy gekry het, die plek waar hy moet aandoen. Soos hy sy pa ken – of geken hét, moet hy homself herinner – sal daar ook ander plekke wees. Iets het in Basson senior se kop gebroei, dit was duidelik op daardie video.
Basson kry sy foon uit en druk André se nommer. En toe die man antwoord:
“André. Ek kry jou oor ’n paar dae in die Kaap.”
Hy druk dood, draai die musiek so hard as wat sy oortromme dit kan hou en jaag op die sonsopkoms af.
* * *
Op die balkon van sy huis staan André in sy kamerjas. Hy tuur deur sy bril na die nuwe dag, nog met die selfoon teen sy oor.
Hy druk dit dood.
Dag 1, dink hy.
* * *
Daar is baie variasie langs die pad. Ooptes, wye wêreld.
Basson weet hy moet probeer om dit as ’n afskeidgeskenk van sy pa te beskou. Eerder dit as ’n opdrag. Stel jouself reg in. Om te bestuur het hom buitendien nog altyd laat ontspan. Hy is in beheer van die motor, dit is hy en spoed versus die saaiheid daar buite.
’n Mooi saaiheid, tog. Oral om hom lyk die wêreld nog vasgevang in ’n oggend-lomerigheid. Die Gautengse geel het omgesit in ’n Oos-Vrystaatse groen.
Langpad.
Lang pad.
Dan sien Basson die padteken.
CLARENS 10
Hy gee vet. Draai na ’n ruk op ’n grondpad af, die een wat hom na die township toe sal neem. Stof maak wolke agter die motor.
Van penthouse na township. Wat kom maak hy hiér?
10
En dit is dan Clarens. Hy het al baie van die plek gehoor, veral van hoe mooi dit hier rond is, maar het nog nooit kom kyk nie. Kan net sowel kyk terwyl hy nou hier is.
Ja. Mooi, ja. Maar nou genoeg gekyk, hy’s hier met ’n rede.
Basson ry deur die township-strate op soek na die regte huis, teen ’n veel meer besadigde tempo as waaraan hy gewoond is. Hy kan nie anders as om selfbewus te voel nie: hy word deur ’n linie van inwoners aangestaar namate die Aston deur hulle omgewing vleg. Hy dink nie daar is al ’n motor van eens ’n kwart van dié een se waarde deur hierdie knap straatjies nie.
Waar de hel is die plek tog? Hy is nie een vir uitklim en aanwysings vra nie, het nog altyd eerder langer gery en gesoek en self sy bestemming gevind. Die GPS het hom ook gefaal.
Hy laat sak die ruit. Hy’t die musiek sagter gestel, daarom kan hy hoor hoe stil is dit hier rond.
Skielik raak hy bewus van beweging regs van hom: die groen en wit van ’n geruite hemp wat vinnig aankom. Dis ’n outjie, seker so tien jaar oud maar klein vir sy ouderdom, wat kordaat tot by die motor draf. Hy klou ’n verskeidenheid handgemaakte draadornamente vas, waarvan hy een ophou.
“Cheap flowers for expensive lady friends!”
Basson onderdruk ’n grinnik. Jy moet СКАЧАТЬ