Louisa du Toit Omnibus 7. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ brand. Duidelik kan hy haar nog teen hom voel, vas teen sy bors, haar lippe in ’n polsing van verlange onder syne. Hy moes hom ten alle koste beheers om nie verder te gaan en haar saam te sleur, net om dit later te berou nie.

      Môre moet hy opstaan en haar in die oë kyk asof daar niks tussen hulle gebeur het nie.

      En Tillie? Hy draai rusteloos terug op sy rug. Hoe onwerklik is die gedagte aan haar nou. Het Tillie hom ook só lief? Hoe sal hy ooit so ’n liefde kan beantwoord ná wat hy vanaand ervaar het? Irma sien dit anders. In onbaatsugtige opoffering wil sy terugstaan.

      Ons het almal reeds soveel liefde ontbeer dat ons mekaar tot elke prys gelukkig wil maak, en juis daardeur bring ons verdere ongeluk oor ons; soos ’n kosbare vaas wat gebreek word uit oorversigtigheid, dink hy.

      Indien hy aan Irma se wens voldoen, sal dit slegs beteken dat hy homself en Tillie ongelukkig maak. Mettertyd moet Tillie tog agterkom dat sy hart nie by haar is nie, al gee hy ook die teendeel voor. Hy probeer om nugter te dink, maar alles is uit verband geruk.

      Alles … omdat Irma nou aan hom behoort.

      Met die gedagte raak hy eindelik aan die slaap.

      Bewend van ontsteltenis het Irma die huis weer bereik, die agterdeur sag agter haar op knip getrek. Toe sy by Tillie se kamer verbysluip, hoor sy haar ’n ligte hoesie gee. Dis ’n roephoesie. Sy het my gehoor, dink Irma paniekbevange. Sy moes my hoor uitgaan en gewag het op my terugkeer. Nou roep sy my sonder woorde.

      Hoe kan ek haar nou in die oë kyk? dink Irma verbysterd. Dis andersins ’n gulde geleentheid om dinge met Tillie te bespreek. Maar na wat so pas tussen haar en Deon gebeur het, kan sy nie. Sy huiwer voor die toe deur en klop dan baie saggies.

      “Kom binne,” is die onmiddellike uitnodiging wat gedemp van agter die toe deur opklink.

      Tillie se kers brand laag in die blaker.

      “Ek het jou hoor uitgaan,” sê sy. Haar oë is twee donker poele en stel die vraag wat haar lippe verswyg. “Toe het ek maar weer my lig opgesteek en gelê en lees. Maar nou is my kersie byna dood.”

      In die gevoelige gemoedstoestand waarin sy verkeer, bespeur Irma iets byna tragies in die laaste woorde. Sy is bly oor die skemer wat Tillie se kamer vul. Die pit van die kers het reeds skeef geval in die gesmelte was. Nou sal Tillie nie so maklik kan sien nie, dink sy met ’n mate van verligting. Kan sien wat tussen my en Deon gebeur het nie … want dit moet in my oë wys, vanaf my lippe uitroep, oor my gesig lê.

      “Hoekom slaap jy nie, sussie?” vra sy besorg. ’n Groot weemoed pak haar beet by die aanskoue van die hulpelose figuurtjie onder die laken. Sy het ook vir Deon lief, dink sy met diepe begrip. En sy weet dat ek nou by hom was; dan liewer maar oop kaarte speel.

      “Deon en ek wou sekere dinge ’n bietjie bespreek,” probeer sy so gelykmatig moontlik sê. “En bedags gee jou ma ons nie juis kans nie.”

      Tillie streel die nagvlegsel wat oor haar bors lê. “Dis vir my asof my ma erger word. Kom julle dit ook agter?”

      Irma gryp na die geleentheid. “Dis juis wat ons wou bespreek.”

      “Sy maak my so bitter ongelukkig, Irma.” Tillie leun op haar elmboog, sodat die skaduwee haar gesig omsluier. ‘‘Eers, na die ongeluk, het niks my geraak nie. En daar was buitendien Bennie oor wie ek nog getreur het.”

      Nou gaan sy praat oor Deon, haar gevoel vir hom bely, dink Irma terwyl die spanning soos ’n harde knop op haar maag saamtrek.

      “Irma, dink jy Ma weet?” Die dringende oë eis ’n antwoord.

      “Van jou … jou gevoel vir Deon?” pols Irma versigtig.

      “Is dit so opsigtelik? Ek het gedink dat dit my geheim is.” Verleë sak sy terug op die kussings.

      “Ek kon nie help om dit raak te sien nie, nou die aand op die grasperk, toe Deon jou opgetel het. En jou ma het dit ook gesien.”

      “Is dit daarom dat sy soveel erger is? So agterdogtig? En dis natuurlik ook daarom dat Deon my vermy; is dit nie so nie, Irma?”

      Die kring trek nouer om my, dink Irma. Nou, binnekort, sal ek haar moet probeer oortuig van ’n liefde wat nie bestaan nie. “Ek reken dis daarom dat Deon jou vermy, Tillie.”

      “Dan weet hy hoe ek oor hom voel?” Tillie se oë is donker van misterie, haar gesig straal in die sterwende lig.

      “Hy weet, ja,” Irma se vingers klem vaster in mekaar.

      “En hy, Irma? Ek is seker hy het jou vertel!”

      “Ja, hy het my vertel.”

      “En …?”

      Irma antwoord nie dadelik nie. Nou is die oomblik van beslissing, dink sy gejaag. Nou moet ek haar antwoord, terwyl die herinnering aan sy arms, aan sy eisende lippe, nog in my brand. Sy herleef haar verwondering by die besef dat hierdie gevoel deur jare besig was om te groei in hulle albei. Plotseling het sy die boodskap verstaan wat sy oë soveel keer na haar probeer deurstuur het. Hoe kon sy dink dat sy ware liefde vir Johan Jooneveld voel?

      Sy moet Tillie antwoord, haar gerusstel en sodoende die groot gawe van Deon se liefde, van haar eie liefde, verloën. “Deon is ook verlief,” sê sy eindelik.

      Die dubbelsinnige antwoord het geslaag. Tillie ontspan en haar oë blink van trane wat haar onverhoeds oorval.

      “Toe jy inkom, het ek ’n oomblik lank gedink … Ag, vergeet dit! Maar jy het so mooi gelyk. So gloeiend.”

      Nou moet sy deurdruk, die hele situasie met Tillie bespreek. “Jy sal baie versigtig moet optree, Tillie. Jou ma hou blykbaar glad nie van die idee nie.”

      “Sal dit dan elke keer so wees? Ek het gedink dat Deon haar goedkeuring sal wegdra.” Tillie se stem klink yl. “Sy ken hom tog, en hy pas in tussen ons.”

      “Niemand sal ooit haar goedkeuring wegdra nie, Tillie. Jy behoort dit te weet.”

      “Ek het tog gehoop. Wie anders sal ooit weer in my belangstel; ’n meisie in ’n rolstoel … wat is die woord wat die mense graag gebruik? Gekluister.” Verbittering lê in haar stem.

      “Dis geen beletsel nie, Tillie, en jy weet dit. Daar is honderde vroue in jou posisie wat ’n normale huwelik en gesin het. Maar om eerlik te wees, jou ma het gedreig om vir Deon weg te jaag as hy enige notisie van jou neem.” ’n Oomblik het sy dit oorweeg om die afgryslike waarheid te vertel: dat Matilda, waansinnig vasbeslote om die loop van sake te keer, met doodmaak gedreig het. Dan deins sy egter daarvoor terug. Sy sal nooit so wreed kan wees om daardie woord teenoor Tillie te noem nie.

      “Moet ek dan maar sonder slag of stoot van hom afsien, Irma?”

      “Nie noodwendig nie. Maar jy kan daarop let hoe jy optree waar sy by is.”

      “En dis byna altyd. Moet ek nou die res van my lewe …” Sy soek na haar sakdoek.

      “Daar moet ’n wending kom, Tillie. Daar sál. Dinge bly nooit dieselfde nie”

      “Ek kan nie sien hoe nie …”

      “Jou ma kan nie so СКАЧАТЬ