Môre lê ver. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Sy soen haar pa vlugtig op die kop. Net baie vlugtig gaan haar blik na die ander man. Hoewel sy teësinnig is om dit te doen, sê sy tog, bewus daarvan dat haar pa dit van haar sal verlang: “Tot siens, meneer Roux.”

      Toe sy opstaan, het hy beleef op sy voete gekom en hy knik nou weer met sy half koninklike buiginkie. “Tot siens, juffrou Erasmus.”

      “Tot siens, oom Bertus, Roux. Kom, skat.”

      Toe hulle uit is, sug oom Bertus diep en wink met die hand. “Kom sit. Ons drink nog ’n koppie koffie.” Die ander man neem plaas. Vir ’n rukkie is dit stil aan tafel. “Dis nou die motelkoning, soos hy genoem word. Besit ’n hele reeks motelle al langs die kus op. Skynbaar skatryk.” Die ander man antwoord nie, en Bertus Erasmus kyk hom vas aan. “Wat dink jy van hom?”

      Tydsaam word daar eers aan die koffie geproe. “Ek het seker nie die reg om enige mening uit te spreek nie.”

      Bertus Erasmus frons diep. “Dan hou jy ook nie van hom nie.” Hy sug weer. “Ek het ’n gevoel dat my dogter se derde verlowing dieselfde pad as die eerste twee gaan loop. Maar ek is nog banger dat die verlowing op ’n huwelik sal uitloop en dat Tania te laat sal besef dat sy ’n derde keer dieselfde fout begaan het. Ek is bekommerd oor my kind, Rocco.” Die twee mans kyk mekaar aan. “Ek het al dikwels gewens ek was ’n doodgemiddelde man en nie ’n miljoenêr nie, ter wille van my dogter. Daar is baie slaggate op die pad van ’n rykmansdogter.”

      Die ander man is stil, maar dit hinder Bertus Erasmus nie. Sedert sy vrou twee jaar gelede oorlede is, het hy nie iemand gehad teenoor wie hy werklik sy hart kon oopmaak nie, want die meeste van die tyd is ’n miljoenêr ook ’n eensame mens. Jy is nooit werklik seker hoe diep en eg mense se gevoelens teenoor jou is nie.

      Maar snaaks, teenoor hierdie nuwe plaasbestuurder kan hy sy hart oopmaak. Dis asof hulle van die eerste oomblik af mekaar gevind het, en hoewel Rocco Roux nie baie te sê het nie en die meeste van die tyd nog net geluister het, was daar ’n onmiddellik wederkerige gevoel van respek en vriendskap tussen hulle. Bertus Erasmus is ’n fyn mensekenner, en van die eerste oomblik af het hy aangevoel dat hierdie man geen gewone werknemer is nie. Rocco Roux is ’n man met ’n B.Sc-landbougraad. Hy het agtergrond en opvoeding. Die ouer man is oortuig dat hierdie jong man beter gewoond was, maar natuurlik is hy te goedgemanierd om hom direk daarna uit te vra. Wanneer hulle mekaar beter leer ken het, sal hy wel die verhaal hoor.

      Intussen is dit ’n verligting om sy probleme teenoor iemand wat begryp, te kan lug. Sy vorige plaasbestuurder was reeds ’n ou man wat ’n rukkie gelede die tuig weens swak gesondheid moes neerlê. Dis heerlik vir Bertus Erasmus om nou weer iemand jonk op die plaas te hê, want hoewel hy lankal gevoel het dat oom Martiens nie meer alles kon bybring nie, kon hy dit ook nie oor sy hart kry om die ou man af te dank nie.

      Maar hierdie jong man het nog inisiatief, kan nog sien waar verbeter kan word, waar reggeruk kan word. Meer nog, hy het nou weer iemand met wie hy kan praat. Daarom het sy aanstaande skoonseun onwetend nog ’n swart kruisie teenoor sy naam gekry toe hy Rocco kortaf as Roux gegroet het. Toe Ewald onder die indruk was dat Rocco ’n gas in die huis is, het hy hom as meneer Roux aangespreek, maar toe hy hoor hy is maar net ’n werknemer, toe word hy sommer net Roux, en Bertus Erasmus het hom in sy hart geskaam vir die ryk man.

      Hy kyk nou na die stil, sterk gesig hier langs hom en sê reguit: “Ek is jammer oor Ewald se gedrag netnou, Rocco.”

      Die donker oë flits omhoog en sy mond word grimmig. “Ek het geleer om daardie soort ding te vat van wie dit kom. Moet u nie ontstel nie.”

      “Maar ek ontstel my daaroor! Dis die man aan wie my dogter verloof is vir wie ek my so moet skaam,” laat die ouer man driftig hoor en staan op. “Kom ons gaan kyk na die onderste kampe. Ek sal graag jou mening daaroor wil hoor. Ek beoog om die kampe kleiner te laat sny, maar ek wil eers hoor wat jy daarvan dink.”

      Rocco staan op. “Ons kan maar gaan, maar het u nie gesê u moet vanmiddag in stad toe vir sake nie?”

      Die ouer man wuif met die hand. “Ek het besluit dit kan wag tot môre. Ek is nie vandag lus vir mense en geldstories nie.”

      Tania sit en staar voor haar uit en Ewald kyk haar skuins aan.

      “Jy is besonder stil, skat. Iets verkeerd?”

      Sy aarsel, liewer lus om stil te bly, maar sy kon aan haar pa se oë sien dat Ewald hom volgende keer gaan vasloop as hy hom weer só gedra.

      “Nee, nie juis nie, net ...”

      “Net wat?” Hy frons ook nou. “Dis al vir my asof jy sedert gisteraand al verder van my af beweeg, pleks van nader, Tania. Wat is dit met jou? Het ek iets verkeerd gedoen of ...?”

      Sy vererg haar op die plek, juis omdat sy in ’n mate skuldig voel. Sy weet nie wat met haar aangaan sedert gisteraand nie. Dis of almal haar irriteer.

      “Ek wil jou net waarsku dat Paps nie hierdie soort gedrag sal duld nie, Ewald. Jy kon meer beleef gewees het.”

      Hy lyk eerlik verbaas. “Waarvan praat jy? Wanneer was ek onbeleef?”

      Haar blou oë blits na hom op. “As jy dit nie self weet nie, sal dit nie juis help dat ek jou daarop wys nie, sal dit?”

      Hy frons ook nou vererg. “Liewe land, Tania! Is dit nou nodig? Teenoor wie was ek onbeleef?”

      “Teenoor ons nuwe plaasbestuurder.”

      Hy lyk verbysterd. “Is dit waaroor die bohaai gaan – oor die plaasbestuurder?”

      Sy pers haar lippe opmekaar, maar voel tog ook ’n bietjie belaglik. Gister, eergister sou sy dieselfde houding as Ewald ingeneem het, maar sedert haar pa se prekie, het sy begin gevoelig raak vir hierdie dinge. Sy kyk hom nou koel aan.

      “Ja, en as jy in my pa se goeie boekies wil bly, sal jy jou in die toekoms meer beleef en minder neerhalend teenoor sy werknemers moet gedra.”

      “Liewe aarde, Tania! Ek wou nie doelbewus onbeleef wees nie, maar hy is net ’n plaasbestuurder! Verwag jy en jou pa dat ek elke werknemer van julle soos ’n absoluut gelyke moet behandel? Moet ek hom volgende keer om die hals val?”

      “Moenie verspot wees nie, Ewald. Dis net ... Paps self is altyd uiters beleef teenoor sy minderes en hy verwag dit ook van ander. Hy sê elke mens het sy selfrespek en trots, of jy arm of ryk is.”

      “Goed. Toegegee, maar dis nie nodig om hulle om die hals te val nie!”

      “Niemand het gepraat van om die hals val nie!” Sy voel nou regtig vererg en geïrriteer en is jammer dat sy ooit saamgekom het.

      “Dit klink so,” hou hy bot vol. “Ek sien hy eet saam met julle aan tafel ook. En gisteraand het ek hom onder die gaste gewaar. Ek veronderstel dat, wanneer ons in die toekoms êrens heen gaan, ons hom sal moet saamvra.”

      “Jy is nou kinderagtig,” sê sy boos. Die onrus vat weer in haar pos. Het sy hierdie man werklik lief en is sy werklik bereid om die res van haar lewe met hom te slyt? “Rocco eet saam met ons omdat hy ongetroud is en dit sal belaglik wees as ek en Paps alleen in die huis eet en daar eenkant in sy woonstel vir hom gekook moet word. En gisteraand ... wel ... Hy het hier aangekom terwyl die partytjie aan die gang was en ek kon kwalik vir hom sê hy moet wag tot die partytjie verby is, kon ek?”

      “Jy СКАЧАТЬ