Môre lê ver. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ miskien ontdek dat jy een van daardie bevoorregtes is, en dan besef jy dat dit eintlik ’n wanindruk is. Want saam met aardse skatte vermeerder ook die kommer en verantwoordelikheid. Hy het hom dit nooit ten doel gestel om eendag ’n miljoenêr te word nie. Maar die een suksesvolle transaksie het tot ’n ander gelei. Dit het omvangryk geword, later omtrent buite beheer geraak. Dit het vorentoe bly rol, met elke draaislag groter en onstuitbaarder geword. Die ou spreekwoord dat geld geld maak, het vir hom waar geword.

      Maar hoewel dit gerieflik is om ’n multimiljoenêr te wees, is dit beslis nie maklik nie. Oor sy sakebelange bekommer hy hom nie veel nie. Hy het net daardie inherente vermoë om te weet wat ’n goeie saketransaksie is. Hy kan aanvoel as ’n ding gesond is en of dit die moeite werd gaan wees. Nee, sy bekommernis is oor sy dogter en dat die aardse skatte wat haar pa versamel het, op die ou end nie geluk nie, maar ongeluk oor haar gaan bring – soos reeds gebeur het.

      Twee keer was sy al verloof en moes sy ontdek dat dit eintlik nie om háár gaan nie. Gaan dit ’n derde keer gebeur? Hy sug diep en sy dogter se stem sny deur sy gedagtes.

      “En nou, Paps? Waaroor die diep sug?”

      Hy kyk na haar kant toe. “Dis oor jou, my kind.”

      “Oor mý?”

      “Ja. Ek het die gevoel dat jy nie gelukkig is nie. Is jy, Tanie?”

      “Maar natuurlik, Paps!”

      Sy blik is skerp en ondersoekend. “Dis nie so natuurlik om gelukkig te wees nie, my kind. Die teenoorgestelde is die meeste van die tyd waar. Geluk is nie iets wat vanselfsprekend daar is nie. ’n Mens moet daarvoor werk, opoffer, soms selfs tot by die punt van selfverloëning. Geluk is nie iets wat met geld gekoop kan word nie.” Sy oë pen sy dogter s’n vas. “Nie al my geld kan jou geluk koop nie, Tanie. Solank jy dit net onthou.”

      Haar oë is verward. “Ek begryp nie heeltemal ...”

      “Ek het al die indruk begin kry, my kind, dat jy dink dat ons besittings ons hoër stel as ander mense.” Hy glimlag skeef. “Eintlik moes ek nooit ’n miljoenêr geword het nie. Ek pas nie in by hierdie groep mense nie.”

      “Paps!”

      “Dis waar, Tania. Ek is op my gelukkigste tussen gewone mense. Maar jy, my kind, jy het ’n manier om deesdae op mense neer te sien wat minder as ons het.”

      “Paps! Ek was nog nooit ’n snob nie!”

      “Nee, nie heeltemal snobisties nie, maar die gevaar is groot dat jy een kan word.” Bertus Erasmus is ’n reguit man, en hy huiwer ook nie nou om reguit te praat nie. “Jou optrede teenoor ons nuwe plaasbestuurder, byvoorbeeld. Jy sien neer op die man, en dit staan my nie aan nie, Tania. Dis geen skande om eerlik met jou hande en liggaamskragte ’n bestaan te maak nie.”

      “Dis nie ... dis nie waar nie, Paps!” protesteer sy, maar haar oë is ontwykend.

      “Ek hoop ek is verkeerd. Ek hoop van harte so, my kind, want ek het probeer om jou die regte waardes in die lewe te leer. ’n Man se bankbalans was nog nooit ’n getuigskrif vir die man self nie. Moet nooit ’n mens oordeel na wat hy besit of nie besit nie, Tania. As jy dink aan jou groep vriende ... Hulle is almal kinders uit ryk huise – geërfde rykdom. Maar daar is baie onder hulle wat, as hulle nie ryk pa’s gehad of ryk geërf het nie en op eie inisiatief en in eie krag die lewe moes aandurf, vandag arm sou gewees het. Ek het hulle deurgekyk. Daar is van hulle wat vandag ’n hand-in-die-tand-bestaan sou gevoer het as dit nie was vir wat agter hulle is nie. Daarom is ek so bevrees vir jou, my kind, dat jy ook sal steun op wat ek besit. As daar vandag iets met my moet gebeur, en met my rykdom ... sal jy in eie krag en karakter vir jou ’n eerbare pad in die lewe kan oopkap?”

      Tania sit verslae en luister. Sy het haar pa nog nooit voorheen só hoor praat nie. Sy antwoord fronsend: “Is daar dan ’n moontlikheid ...?”

      “Nee, maar ek sal liewer wou weet dat, wat ook al mag gebeur, my kind oor die inherente krag beskik wat haar staande sal hou, beter as wat my aardse besittings dit ooit sal kan doen. Ek het vir Rocco gesê dat hy sy etes saam met ons moet geniet.”

      Hy staan op en stap weg en sy kyk hom agterna. Dan spring sy op en trek haar skouers ongeërg agteroor. Ag, Paps is maar net nie vandag in ’n goeie bui nie. Dis al. Sy frons effens. Haar pa is blykbaar baie ingenome met die nuwe plaasbestuurder. Sy wens hy het die man liewer nie gevra om sy etes saam met hulle te geniet nie. Daar is ’n onwilligheid in haar om te veel met hierdie nuwe werknemer te doen te hê. Sy kan die gevoel nie afgeskud kry dat hy beslis nie veel van sy werkgewer se dogter dink nie. Om watter rede, kan sy nie sê nie, maar die gevoel bly.

      Ook toe hulle later weer aan die etenstafel ontmoet, is dit sterk op die voorgrond. Gedagtig aan haar pa se prekie van vanoggend, probeer sy vriendelik wees, die man selfs tuis laat voel, sodat hy nie moet voel dat hy in sy meerderes se geselskap is nie. Haar pogings word met ’n koel knik van die kop en ’n enkele blik van die oë beantwoord, en dan word sy heeltemal geïgnoreer. In der waarheid voel dit later vir haar of sy die een is wat nie aan die tafel tuis hoort nie, want die twee mans gesels land en sand oor boerdery, landsake, wêreldsake.

      Sy sit fronsend en luister. Hy weet waarvan hy praat, moet sy toegee. Hy is beslis op die hoogte van elke onderwerp wat aangeroer word. Ook het hy vaste menings oor almal en hy stel dit kalm maar beslis. Een keer verskil hy selfs openlik van haar pa, en tot haar ergernis sien sy hoe haar pa bereid is om na sy standpunt te luister en hoe hy blykbaar ook oortuig word.

      Sy is verlig toe Ewald onverwags binnestap. Sy het net begin voel dat sy maar kan opstaan en loop. Nóg haar pa nóg die nuwe plaasbestuurder sal dit eens agterkom.

      Daarom is haar ontvangs van haar verloofde guller as wat selfs hy verwag het en hy hou haar styf teen hom vas. Dan blik hy na die vreemdeling aan tafel en dis oom Bertus wat hulle bekendstel.

      “Dis nou my dogter se verloofde, Ewald Serfontein, en dis Rocco Roux. Kom sit, Ewald. Wil jy nie saam eet nie?”

      “Dankie, oom Bertus, ek het klaar geëet.” Sy blik keer terug na die man wat ongeërg voortgaan met sy ete. “Kuier u ’n rukkie hier, meneer Roux?”

      Die donker wenkbroue lig. Dan kyk hy op, sy stem kalm. “Nee, meneer Serfontein. Ek werk hier.”

      “Werk?”

      Tania kan nie verstaan nie, maar sy voel meteens senuweeagtig en verduidelik vinnig: “Dis Paps se nuwe voorm- ... ek bedoel ons nuwe plaasbestuurder.”

      “O.” Ewald se belangstelling verdwyn onmiddellik.

      Skielik, onverklaarbaar, het daar ’n gespanne atmosfeer om die etenstafel ingesluip. Ewald en haar pa het albei ’n frons tussen die wenkbroue. Dis net Rocco Roux wat daar sit, so kalm soos netnou.

      Die twee mans wat so lekker sit en gesels het, se gesels het meteens ook opgedroog. Sy kyk onderlangs na haar pa, sien dat hy fronsend sy koffie roer en voel sommer geïrriteerd. Wat is dit nou skielik met hom? Hoekom kan hy nie voortgaan met gesels soos netnou nie? Dit lyk kompleet asof hy nie lus het om met Ewald te gesels nie!

      Sy wend haar tot haar verloofde en vra met ’n breë glimlag: “Is jy op pad êrens heen, of het jy vir my kom kuier?”

      “Ek het jou kom haal om saam te ry. Ek wil inspeksie gaan doen by die naaste motel. Ons sal vanaand terug wees.”

      Sy aarsel ’n oomblik, betrap dan Rocco Roux se blik op haar СКАЧАТЬ