Skynglans van geluk. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ huise ver onder in die baai.

      Die brief van haar uitgewer was ’n verrassing. Hulle het navraag gedoen na haar werk en gesê daar is ’n moontlikheid dat haar boeke vertaal kon word. Sy was opgewonde en het besluit om self die vertaling te doen. Die boek was buitengewoon gewild in Engels en die volgende verrassing was die brief uit Amerika wat voorgestel het dat sy soontoe kom sodat hulle die rolprentregte kon bespreek.

      Sy het nie regtig gedink die boek is rolprentmateriaal nie, maar sy het haar woonstel aan ’n vriendin verhuur, haar tasse gepak en vir Nanette gaan groet.

      Haar suster was nou ’n besige moeder van twee klein kindertjies en Elize kon sien dat haar suster alles bereik het wat sy wou.

      “Amerika toe?” wou Nanette skepties weet. “Hoe lank gaan jy?”

      “Ek weet nie. As hulle regtig ’n rolprent van die boek wil maak, sal ek seker ’n hele ruk daar bly.”

      Nanette het gekreun en haar oë hemelwaarts opgeslaan.

      “En watse onnatuurlike soort mans gaan jy nie daar ontmoet nie! Daardie rolprentmense is mos een maller as die ander!”

      “Haai, sus, hoe kan jy so sê? Buitendien gaan ek nie soontoe om ’n man te soek nie.”

      “Jy is vyf-en-twintig; jou beste jare gaan verby. Jy sal moet opskud.”

      Gerrit het vir haar in die bres getree.

      “Haar beste jare gaan nie verby nie, hartjie. Elize is nou mooier as wat sy nog ooit was.”

      “Ek weet nie wat Mammie-hulle van alles sou gesê het nie,” het Nanette gesug en dit het almal hartseer gestem.

      Dit was in werklikheid een van die redes waarom sy wou wegkom. Die skielike dood van haar ouers het haar diep getref en sy het veral haar vader vreeslik gemis. Maar sy het tog die vreemde gevoel gekry dat hy haar sou ondersteun as hy van haar planne geweet het. Hy het haar altyd ondersteun.

      Amerika was vreemd en opwindend. Gedurende die eerste paar weke het dit gevoel asof sy permanent tiekiedraai. Haar kop het gemaal van die nuwe ondervindings en die interessante mense wat sy ontmoet het: regisseurs, draaiboekskrywers, akteurs . . . Maar die mens van wie sy dadelik gehou het, was Henri Dryson. Sy het van hom gehoor en lank voordat sy Amerika toe is, geweet dat hy bekend was as een van die beste regisseurs, ’n man met integriteit, ’n man wat nie net rolprente maak nie, maar kunswerke. Hy en sy vrou het in ’n gerieflike huis gewoon sonder die skitterende aanhangsels wat so deel van die Hollywood-bestaan was. In hulle huis was alles altyd effens chaoties en tussen die ouers, kinders en honde het Elize gou tuis gevoel.

      Dit was ook Henri wat haar aangeraai het om die verfilming van haar boek te laat staan. Daar was te veel komplikasies. Toe sy instem en planne begin maak om terug te gaan huis toe, het hy haar weer eens oorreed om net gou te help met ’n draaiboek.

      “Maar ek weet daar niks van af nie!” het sy teëgestribbel.

      “Jy sal gou leer,” was sy onverstoorde antwoord.

      Sy het ook. En toe daardie draaiboek klaar was, was daar nog een en nog een, en voordat sy regtig geweet het wat gebeur het, was sy ingeburger en tuis en deel van ’n heel nuwe lewenswyse.

      En daar was Charles.

      “Charles,” sê die meisie hardop en die hond spits sy ore. “Nee,” sê sy hartseer. “Moenie dom wees nie, Noag. Jy weet mos hy is nie meer hier nie.”

      Sy het hom op ’n tipiese Hollywood-partytjie ontmoet. Daar was honderde mense, baie bekende gesigte en ’n gedreun van stemme en musiek wat haar kop laat draai het. Sy het rondgeloop met ’n drankie in haar hand en hier en daar gesels met iemand wat sy geken het. Eintlik het sy net gewag vir ’n geskikte oomblik om aan haar gasvrou te sê dat sy moet gaan. Sy was nie lief vir dié tipe partytjie nie, en sy het net gegaan omdat Henri vir haar gesê het dat dit die aangewese ding is om by te woon.

      Eenkeer het sy opgekyk en ’n man na haar gesien staar. Hy het bekend gelyk en dit was eers later dat sy besef het dat hy ’n rolprentster is. Hy was lank en skraal met langerige, blink hare en ’n geslote, onverbiddelike gesig. Hy het net deurdringend na haar gekyk en toe weer tussen die mense verdwyn.

      Sy het na ’n leë tafeltjie gesoek waar sy haar glas kon neersit, toe sy ’n stem langs haar hoor.

      “Gee dit maar vir my.”

      Sy het omgekyk en vir die man geglimlag wat met haar gepraat het. Hy het deurmekaar, vaalblonde hare gehad en sy das was reeds halfpad los.

      “Ek is Charles Neilson,” het hy vriendelik gesê en sy hand na haar uitgehou. “En my ore sing al van al die lawaai. Is jy nie honger nie?”

      “Ja,” het sy laggend gesê. “Maar ons kry seker netnou kos.”

      Hy het sy oë opgeslaan. “Nooit! Hier kry jy nie voor middernag iets te ete nie, tensy jy die goetertjies wat hulle rondhou, as kos beskou.”

      “O.”

      “Sal ons ontsnap?” wou hy guitig weet.

      “Ja, ons kan.”

      Hy het haar aan die elmboog gevat en haar doelgerig deur die mense gelei totdat hulle die gasvrou gevind het. Hy het vinnig en oortuigend vertel dat hy en Elize ongelukkig ’n afspraak het, en dat hulle nou moet gaan. Net voordat hulle by die deur uit is, het sy weer die man met die deurdringende oë gesien.

      “Wie is dit daardie?” het sy terloops vir Charles gevra.

      Hy het omgekyk. “Robert Ryan, die rolprentster. Jy het tog seker al van hom gehoor?”

      “Ja, ek het.”

      “’n Moeilike man. Ek wonder wat doen hy hier? Hy woon gewoonlik geen partytjies by nie.”

      “Ek ook nie,” het sy hom laggend verseker en hulle is uit na hulle motors.

      “Wil jy my sê jy het alleen in jou eie motor gekom?” wou Charles ongelowig weet.

      “Natuurlik. Hoe dan anders?”

      Hy het sy kop geskud. “So ’n mooi meisie . . .”

      Hy het agter haar aangery tot by haar huis, waar sy haar motor gelaat en by hom ingeklim het.

      In die restaurant was die musiek gedemp en die stilte wonderlik na die lawaai van die partytjie. Sy het hom vertel wat sy doen en waarom sy by die partytjie was.

      “En jy?” het sy gevra. “Wat is jy? Rolprentster, regisseur of sommer net aanhanger?”

      “Prokureur,” het hy gesê. “Ek sorteer die sterre se geldsake vir hulle uit. Dis gewoonlik maar ’n gemors.”

      So het hulle verhouding begin. Charles was soos ’n broer en sy het baie lief vir hom geword. Hy was altyd daar as sy geselskap wou hê. Hy het geen eise gestel nie, niks van haar verwag wat sy nie bereid was om te gee nie.

      “Wou jy nog nooit in ’n rolprent speel nie?” het hy haar eendag gevra.

      Sy СКАЧАТЬ