Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ toe vir ’n diens. Daar het toe net die jeep en die perdekar oorgebly.”

      Hy het nie besef dat die meisie, totaal onbekend aan hierdie wêrelddeel en sy mense, nie begryp het dat hy bloot ’n grappie maak nie.

      Isolde het niks daarop geantwoord nie, maar by haarself gedink terwyl sy teësinnig in die oop jeep geklim het. Die arme Martina. Sy hét te gou getrou. Waarin het haar kleinsus haar begewe? Perdekarre! In watter eeu leef hierdie mense dan nog? Maar dan ... sy moet seker bly wees dat hulle darem al tot by perdekarre gevorder het. Volgens daardie Zak se maniere behoort hulle nog in die donkiekarstadium te verkeer.

      Sy het net begin wonder tot watter eindes van die aarde hulle nog sal moet ry, toe die jeep oor ’n heuweltjie kom en die plaas voor hulle lê. In werklikheid is dit ’n pragtige gesig wat jou begroet wanneer jy skielik op die groen oase tussen die ysterklipkoppies afkom. Maar Isolde is nie van plan om enigiets moois te waardeer as dit op watter manier ook al verband hou met Zacharias Coetzenbergh nie.

      Die jeep sak taamlik af na die huis en die witgekalkte muur wat rondom die plaasopstal en tuine loop. Met die groot denne- en populierbome en die ou Kaaps-Hollandse herehuis wat deur die takke loer, kan ’n mens jou maklik vergis dat jy skielik op ’n Bolandse wingerdplaas beland het, was dit nie vir die onmiddellike omgewing wat duidelik vertel dat jy steeds in die hart van die Groot-Karoo is nie. Selfs die ou slaweklok is daar. Net die krismisrose ontbreek, maar in die plek daarvan groei die malvas en kannas in baldadige weelde om die rande van die grasperke. Sy sal dit nie openlik doen nie, maar stilswyend erken sy aan haarself dat hier ’n puik plaas voor haar lê.

      Sy voel glad nie haarself nie, toe sy eindelik half gekneus haar voete op Rocklands se aarde neersit. Sy is intens bewus daarvan dat sy, om dit baie sag te stel, bedremmeld daar moet uitsien. Haar modieuse kapsel is na die maan. Haar hare staan woes om haar gesig.

      Maar die Karooson vang die rooi drade en laat dit verblindend blink, sien die man wat lui-lui van ’n buitegebou af nader gestap kom asof niks hom jaag nie. Die grimering, wat met soveel pynlike presiesheid op die trein aangebring is – ter wille van Martina wou sy ’n goeie eerste indruk maak – het met sweet gemeng en laat haar gesig half vuil vertoon. Dis net die groen oë wat saam met die groen populierblare skitter, wat dieselfde gebly het.

      Haar ergernis slaan oor in kille woede toe sy die geamuseerde glinstering in sy diepblou oë gewaar. Sonder dat iemand haar dit hoef te vertel, weet sy dat dit meneer Zak is wat hier voor haar staan.

      Hy behoort skaam en skuldig te lyk, nie geamuseer nie, die plaasbuffel! Grootbaas ry self met die bakkie veld toe en sy aanstaande skoonsuster moet met die oop jeep op die stasie gehaal word. Dis sy skuld dat sy soos ’n wildewragtig op ’n afdraand lyk.

      Met groen oë waarin ’n besondere lig skyn en wat Zak Coetzenbergh sou gewaarsku het as hy haar goed genoeg geken het, keer sy hom die rug toe en begin doelbewus die stoeptrap opstap.

      “Juffrou Cilliers.”

      Sy draai haar stadig na hom om, haar stem ysig, haar houding hooghartig. “Ja?”

      Hy frons, sy oë ietwat verward. “Ek is Zak. Kobus se broer.”

      “Werklik?” Die hand wat halfpad omhoog gebring is om haar te groet, sak terug na sy sy. Haar blik gaan op en af oor sy groot gestalte, die growwe kakiehemp en -broek en die breërandhoed. “Wie sou dit kon dink?” sê sy sag asof tot haarself, maar hard genoeg vir enigeen om te hoor.

      “Ekskuus? Ek begryp nie.”

      Haar oë ontmoet sy fronsende blik. Dan glimlag sy. “U verras my. Ek het nie verwag om u soos ’n gewone plaaswerker te sien rondstap nie. Ek het iemand in iets soos ’n koninklike gewaad verwag, u sien.”

      3

      Zak beweeg die trappie op en kom staan voor haar. Sy moet haar kop agteroorgooi om hom in die oë te kan kyk.

      “En wat presies beteken dit?” vra hy sag, sy oë stip.

      Die glimlag is nog steeds om haar lippe, maar die groen oë lag beslis nie saam nie. “O, net dat ek u eintlik op ’n troon verwag het, septer in die hand, die lot.”

      Sy oë flits ’n gevaarsein uit, maar voordat hy iets daarop kan sê, roep ’n vrouestem van binne af. “Waar is sy, Zak? Ek kan nie meer wag om haar te ontmoet nie. Bring haar in.”

      ’n Oomblik lank bly hul oë nog uitdagend kragte meet. Dan grim hy effens en met ’n sarkastiese buiging staan hy opsy en sê gedemp: “Stap binne, juffrou Cilliers. U is ten spyte van u swak maniere, nog steeds welkom op Rocklands. Ek hoop u sal u verblyf hier geniet, ondanks my onaangename teenwoordigheid. Ons sal ter wille van my ma ’n vriendelike front in haar teenwoordigheid moet probeer handhaaf. Ek wil haar nie graag ontstel nie.”

      Sy verstyf by die aanhoor van sy reguit woorde en antwoord kil: “Natuurlik. Dis vanselfsprekend.”

      ’n Ferm hand druk haar by die voordeur in en haar blik val op ’n fyn vroutjie wat haar vanuit ’n rolstoel met gretige oë sit en betrag. Dis duidelik van wie meneer Zak sy diepblou oë geërf het, maar anders as syne, is hare oop en vriendelik, en nie bederf deur allerhande versluierde emosies nie.

      Sy slaan haar hande saam en roep opgewonde: “O, maar sy is pragtig, Zak! Kom hier, my kind, dat ek jou kan groet.”

      Isolde staan versteen. Meer as ooit tevore besef sy dat dit gemeen is om so ’n mens te bedrieg, al is dit ook net vir ’n klein tydjie en vir ’n goeie doel. Noudat sy Kobus se ma gesien en in haar vriendelike oë gekyk het, en ná so ’n gulle ontvangs, weet sy dat sy onvergeeflik teenoor haar oortree. Maar dis te laat om enigiets daaraan te doen, want ’n stewige hand agter haar rug druk haar effens vorentoe. Sy buk af en voel ’n paar sagte lippe teen haar voorkop druk. ’n Paar fyn, ou hande vou oor hare en die diepblou oë kyk haar innig aan.

      “Ek is so bly jy kon kom, Martina. Ek was omtrent opgewonde vandat Kobus ons van jou vertel het. Ek is so teleurgesteld dat hy nie saam met jou kon kom nie, maar ek en Zak sal ons bes doen om jou tuis en gelukkig hier by ons te maak, nè, Zak?” Sy frons effens terwyl sy na die deurmekaar rooi krulle en die stof op die fyn gesig kyk, en Isolde vee selfbewus met haar een hand oor haar hare.

      “Ek is jammer ek lyk so ... verwaaid en slordig, tannie. Die ... die wind was ’n bietjie sterk op pad hierheen.”

      Die ou dame kyk fronsend op na haar seun. “Waarmee is sy dan op die stasie gehaal, Zak? Tog nie met die jeep nie!”

      Isolde sê vinnig: “Dis niks, tannie. Ek het die rit vreeslik geniet. Daar is geen skade berokken wat seep en water nie gou weer kan regmaak nie.”

      Sy kyk bestraffend na haar oudste seun wat met ’n onpeilbare gelaat die toneel staan en betrag. “Die arme kind is doodmoeg. Skaam jou, Zakkie.”

      Sy breë skouers word ongeërg opgetrek en die sardoniese krul om sy lippe vertel Isolde dat dit hom die grootste plesier sal verskaf om haar die hele ent pad weer in die oop jeep terug te neem.

      “Jammer, Ma, maar dit kon nie anders nie.” Hy kyk af na die meisie wat nog steeds gehurk voor die ou dame sit. Die oë wat hare vlugtig ontmoet, is nou staalblou. “Miskien is dit ’n goeie ding dat sake vandag so uitgewerk het. Martina sal ons lewe moet leer ken en besef dat dit ’n harde wêreld is. ’n Mens moet die stof en hitte en winde kan verduur, of jy sal bitter swaar kry. Maar u is verniet so bekommerd oor haar. Ons Martina is sterk. Ystersterk.”

      “Almiskie. СКАЧАТЬ