Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ bereik, en sy wonder of enigiets dit verander sal kry.

      Wat het jy aangevang, vra sy haar spieëlbeeld af terwyl sy die deurmekaar hare uitkam. Die groen oë in die spieël kyk ontevrede na haar terug. Sy is die laaste een wat Martina moes gestuur het om hierdie mens – as jy hom onder daardie spesie kan klassifiseer – te kom beïndruk. Haar oë is te groen en haar hare te rooi. Sy kon vooraf geweet het sy sal van alles ’n gemors kom maak, want sy sal haar nie deur hierdie mansmens laat domineer nie.

      Haar gesig versober verder. Ja, dis hoekom sy nog steeds op ses en twintig op die rak sit. Haar humeur en haar onafhanklikheid het haar al redelik diep op die rak ingeskuif. Mans hou van ’n vrou wat ja en amen sê op alles. Dit laat hulle groot en sterk en manlik voel.

      Sy trek haar skouers op. So ’n vrou sal Zakkie natuurlik vir homself wil hê, en ook vir sy kleinboet. En hier kom sy en laat hom goed verstaan sy is nié een van daardie soort nie.

      Ai, wat het haar ooit besiel om tot hierdie vergesogte plan in te stem? Sy is bevrees dat die baas van Rocklands nie eens gaan toelaat dat Martina haar voete op die plaas sit nie. En sy self ... Haar hart klop benoud. Sy gaan beswaarlik met haar lewe uit hierdie ding kom. As Zak Coetzenbergh net die vaagste snuf in die neus moet kry hoe die vurk werklik in die hef steek, sal hy ... Sy wil liewer nie dink wát hy alles sal doen nie.

      En hy het klaar ’n vermoede dat alles nie pluis is nie, dink sy onrustig. Hy is reeds oortuig dat sy oor haar ouderdom jok. Hy is nie ’n uilskuiken nie. Dit moet sy hom toegee. Sy waarneming is baie fyn, en sy sal moet ligloop.

      Isolde frons. Tot hiertoe het sy nog nooit ’n man ontmoet vir wie sy bang was nie, of wat sy gevoel het werklik haar meerdere is nie. Maar sy het nou daardie gevoel, en dis vir haar vreemd. Sy kon haar man nog altyd staan teenoor die ander geslag. Maar hierdie Zak ... Sy voel onseker van haarself en dit laat haar ergernis nog hoër styg.

      Haar ken druk vanself uit. Sal sy haar van hierdie man laat onderkry? Wie is hy eintlik? En tog ... tog het sy so ’n nare gevoel dat sy dalk hierdie keer ’n man raakgeloop het in wie sy haar tier gaan kry.

      Sy ruk haar skouers agteroor, maar die groen oë is nie meer heeltemal so selfversekerd nie. Sy onthou meteens wat een van haar vorige vriende eenkeer vir haar gesê het toe hy, ná vele vergeefse pogings, maar die aftog geblaas en vir hom ’n ander vrou gaan soek het. Hy het gesê: “Jy, Isolde Cilliers, gaan nog op ’n dag ’n man teëkom wat jou meerdere gaan wees en hy sal jou mak maak, jou rooihaar-, groenoogrissie.”

      Toe het sy hom openlik uitgelag. “Daar bestaan nie so ’n man nie.”

      Sy het haar vererg. Fred Jacobs is ’n swak verloorder, het sy toe gedink. “Jy sal nooit dáárdie voorreg hê nie, ou vriend. Ek laat my nie mak maak nie. Verder – as jy ’n vrou soek wat moet ja en amen sê op alles en soos ’n skoothondjie moet draf vir elke gril en gier, gaan soek haar elders, nie in hierdie woonstel nie. Ek het ’n persoonlikheid van my eie en dit sal die dag wees as ek net die skaduwee van ’n man moet word.”

      “As jy so aanhou, sal jy nooit ’n man kry nie,” het hy volgehou.

      Die groen oë het pragtig in hul verontwaardiging na hom opgeblits. “Dan bly ek sonder man, dankie. Ek kan na myself kyk. Tot hiertoe het ek heeltemal goed klaargekom.”

      “Juis, maar daar gaan ’n dag kom dat jy gaan besef dat jy tog afhanklik is van ’n man.”

      “Dit sal ons maar moet sien, Fred. Tot dusver het ek eerlik nog geen gemis gevoel nie,” het sy hooghartig geantwoord en Fred het gemaak dat hy wegkom voordat hy te veel kwytraak.

      Isolde dink nou skielik aan daardie gesprek en sy roer rusteloos. Fred het gelyk gehad. Haar suster se geluk het haar tot hierdie besef gebring. Daar is dinge in die lewe wat net ’n man vir ’n vrou kan vervolmaak. Daar is dinge waarin ’n vrou afhanklik van ’n man is, al is sy ook hoe onafhanklik in ander opsigte. Die geluk in Martina se oë het haar vertel dat haar sussie iets gekry het wat haar ouer suster nog nooit gesmaak het nie en haar onafhanklike leefwyse het meteens baie vaal en oninteressant teenoor Martina se geluk vertoon. Sedertdien het Isolde baie beslis ’n gemis in haar eie lewe begin agterkom.

      En toe stuur hulle haar Rocklands toe om Zak Coetzenbergh te kom mak maak. Asof daar ’n vrou kan bestaan wat daardie ... ding sal mak kry! As sy nie ligloop nie, gaan sy die een wees wat mak gemaak word.

      Toe Isolde daardie middag by die ou dame gaan plaasneem, sommer in haar kamer waar sy nog ’n bietjie rus, besef sy dat sy ook hier in haar pasoppens sal moet wees. Kobus se ma ly aan ’n swak hart en is so te sê ’n totale invalide, maar haar verstand is skerp en die blou oë wat so baie aan dié van haar oudste seun herinner, is wakker.

      “Vertel my nou alles van jouself. Van hoe jy en Kobus ontmoet het.”

      Die vrae reën op Isolde af en sy doen haar bes om almal bevredigend te beantwoord, hoewel sy elke woord eers twee keer oorweeg voordat sy iets sê.

      “O, jy sê jou suster se naam is Isolde? Wat ’n pragtige naam. Is sy ook so pragtig soos jy?”

      Isolde glimlag verleë. Die ou tannie se bewondering vir haar skoonheid is so opreg dat sy nie daaraan kan twyfel nie. “Sy is baie mooier as ek. Sy het nie hierdie aaklige rooi hare nie, maar is donker en fyner as ek.”

      “Maar kind!” Sy is opreg geskok. “Jy het nie aaklige rooi hare nie. Dis te pragtig! So besonders. Ek is so bly Kobus gaan ’n rooikop Rocklands toe bring. Hier was nog nooit ’n rooikop op Rocklands nie. Jy sal die eerste een wees. Jy weet, die eerste oomblik toe my oë op jou geval het, het ek gedink, o, maar sy sal pragtig hier op die groen grasperke met haar rooi kop lyk. Jy pas so volkome hier in die prentjie in, Martina.”

      Isolde sluk. Laat u seun dit hoor, is sy lus om te sê, maar swyg liewer. Asof dit telepatie is, stap hy op daardie oomblik die kamer binne.

      “Wat sal volkome in die prentjie pas?” wil hy dadelik weet, en sy niksvermoedende ma herhaal wat sy so pas gesê het. “Dink jy nie ook so nie, Zak? Daardie groen oë van haar pas by die groen grasperke en in die herfs sal die populierblare dieselfde roesrooi as haar hare wees. Dis of sy gemaak is vir Rocklands.”

      “Mmmm.” Isolde voel sy kan in die aarde sink en weier om haar oë na hom op te slaan. Sy hand kry egter haar hare beet en hy trek haar kop agteroor. Sy is verplig om in die duiwelse glinstering van sy oë op te kyk.

      “Nogal ’n goeie vergelyking, Ma. Sy sal nogal nie sleg onder ’n herfsgetinte boom lyk nie. Maar soms speel ’n mens se verbeelding jou parte en stel jy vir jou ’n ding mooier voor as wat dit werklik is. Ons sal maar tot die herfs moet wag om te sien of sy aan die droombeeld reg laat geskied. Maar dit erken ek darem: Haar oë ís so groen soos Rocklands se grasperke.”

      Sy probeer ongemerk haar kop van sy woelende vingers af wegkry, maar ’n moedswillige duiwel het skielik op sy skouer kom sit. Hy weier om sy hand weg te trek en gaan familiêr voort om met sy vingers deur die rooi drade te woel. Dan gee hy dit ’n stewige pluk wat haar ’n vinnige “eina!” laat uitroep.

      “Jammer. Ek wou net seker maak of dit werklik jou eie is en nie miskien ’n pruik nie.” Hy neem teenoor haar plaas en sy oë terg haar openlik, en sy skielik veranderde houding maak haar nog meer senuweeagtig. Sy wens die man wil gaan werk. Het hy nie ’n groot plaas om te bestuur nie? Maar hy het blykbaar besluit om ook te bly vir die ondervraging en strek hom gemaklik uit.

      “Goed, Ma. U kan maar voortgaan. Ek wil ook weet.”

      Sy ma kyk hom verward СКАЧАТЬ