Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gehad, een wat ’n mens nie heeldag raakloop nie.”

      “Isolde?”

      Sy kyk vinnig na hom op. “Ja, dis die naam. Is sy familie van Martina?”

      “Haar suster.”

      Die ou dame frons liggies. “Martina het niks van ’n verlowing gepraat nie. Sy het gesê hulle ken Richard en dat hy haar suster soms uitneem.”

      “Die verlowing is verbreek. Hoekom weet ek nie. Ek en Richard het ook nie veel kontak met mekaar nie. Ons bel mekaar dan en wan, maar dis ook al.” Samantha se oë vernou. “O, dan is daardie meisie Isolde se suster ...” Sy swyg toe Isolde teruggestap kom, en laat dan vriendelik hoor: “Ek verneem nou net jy ken my broer ook. Hy en jou suster was mos op ’n tyd verloof?”

      Isolde se blik is koel. “Ja, maar dis reeds lankal verbreek.”

      “Maar hulle gaan nog uit, nie waar nie?” Dis Zak wat praat en Isolde frons. Moes die Samantha-vroumens juis op hierdie tydstip kom kuier het?

      “Dis eintlik hy wat so agter haar aanloop.”

      “O?” Samantha se blik het ook verkoel. “Hoekom is hul verlowing destyds verbreek?”

      “Omdat Isolde uitgevind het dat hy nie die man is met wie sy haar lewe wil slyt nie. Hul dink nie dieselfde oor baie dinge nie,” antwoord sy reguit, en nou is die dramastudent se oë beslis koel.

      “Soos wat, byvoorbeeld?”

      “Jy moet dit maar vir Isolde vra, juffrou Latsky. Dis haar private sake.”

      Samantha se oë vernou. “Ek sal haar nogal graag wil ontmoet. Ek sal graag wil sien hoe lyk die meisie agter wie my broer aanloop.”

      Dis Zak wat tussenbeide tree. “Jy sal wel die geleentheid kry. Sy sal eersdaags hier op Rocklands kom kuier. Ek moet erken, ek is net so nuuskierig om Martina se suster te sien.”

      Isolde kyk hom agterdogtig aan. “Hoekom?”

      “Ek dink sy moet iets besonders wees ...”

      “Ten spyte van die feit dat sy al ’n oujongnooi is?”

      Die ou dame kyk Isolde verbaas aan. “Maar het jy nie gesê sy is maar ses en twintig nie? Ek was self ses en twintig toe ek getroud is.”

      Isolde glimlag skeef. “Maar Zak dink sy sit reeds diep op die rak.”

      Hy glimlag lui na haar. “Ek het gesê sy klink soos een. Ek is heeltemal bereid om te aanvaar sy lyk nie soos een nie. Daarom dat ek haar graag wil sien. Miskien kan ons haar nog red as sy nie al te ver heen is nie.”

      Samantha se laggie klink helder op, maar Isolde sien niks snaaks nie, en wens dat die vroumens wil vertrek. Sy ontstig net die atmosfeer hier op Rocklands.

      ’n Rukkie later neem Samantha met ’n uitnodiging afskeid. “Kom eet môreaand by ons.”

      “Zak en Martina kan maar gaan, dankie, Samantha. Soos jy weet, gaan ek nooit meer uit nie.”

      “Ek sal by u bly, tannie,” bied Isolde dadelik aan, want dis die laaste ding wat sy wil doen – om by die Latskys te gaan kuier. Hoe minder sy van daardie mense sien, hoe beter en veiliger vir haar.

      “Maar ek wil juis hê my ouers moet jou ontmoet,” teken Samantha beswaar aan, en Zak stel haar dadelik gerus.

      “Ons sal kom.” Hy stap saam met haar motor toe en Isolde hoor hom sê: “Dankie vir jou kuiertjie. Kom gerus weer.”

      “O, ek sal. Ek gaan nog Rocklands se drumpel deurtrap.”

      “Wanneer gaan jy terug?”

      “O, ek weet nie. Hang af ... Ek is glad nie seker of ek weer teruggaan nie.”

      “Nie?”

      “Ek verlang te veel na hierdie wêreld en sy mense. Miskien bly ek vir ’n lang ruk hier. Ons sal maar sien.”

      Die bietjie hoop wat Isolde gehad het dat sy gou ontslae sal wees van hierdie snuffelpot, is daarmee die nek ingeslaan. Sy kyk die motor agterna met die oortuiging dat hierdie meisie vir haar net probleme in die toekoms gaan meebring. Nóg sy nóg Martina nóg Kobus het daaraan gedink dat Richard se ouers ook in die distrik boer en dat dit komplikasies kan meebring. Oor een ding is sy darem dankbaar. Sy hoef nie te vrees dat Richard onverwags hier sal opdaag nie, en gelukkig het sy sy mense nooit voorheen ontmoet nie.

      Tog bly die onrus in haar, en sy sou nog onrustiger gevoel het as sy kon lees wat in Samantha Latsky se gedagtes omgaan op pad terug na haar ouers se plaas.

      “Dink jy nie dis tyd dat jy weer ’n slag jou ouers kom besoek nie, Richard?” vra Samantha daardie aand vir haar broer oor die telefoon. “Hulle begin oud word, boetie. Dis tog nie so veel gevra om ’n enkele naweek aan hulle af te staan nie.”

      “Hoe lank bly jy nou daar?”

      “Miskien permanent. Ek moet nog besluit.”

      “En wat van jou aspirasies vir die verhoog en die filmwêreld?”

      “Dis nog hoog, maar nie hoog genoeg as die regte persoon my vra om met hom te trou nie.”

      “O, is dit soos die wind waai? Wie is die gelukkige man, as ek mag vra?”

      “Jy mag vra, maar nie oor ’n plaaslyn nie. Kom kuier ’n naweek dan sal ek jou alles vertel. Terloops, Richard, daardie gewese verloofde van jou ... Hoe het sy gelyk?”

      Sy stem klink verbaas. “Isolde? Van waar die skielike belangstelling?”

      “Dit sal ek jou ook vertel wanneer jy hier kom. Maar wag. Laat ék jou vertel hoe sy lyk en korrigeer my as ek verkeerd is. Sy is van middelmatige lengte, goed gebou, met mooi, rooi hare en besondere grasgroen oë en ’n pragtige gelaatskleur. Reg?”

      “Honderd persent. Maar wag ... Wág ’n bietjie. Jy het haar nooit ontmoet nie, het jy?”

      “Nie destyds nie, nee. Maar ek het onlangs. Ek verstaan jy neem haar nog soms uit en stel nog in haar belang. Reg?”

      “Weer reg, maar Samantha ...”

      “Hier loop ’n meisie hier naby ons plaas rond wat aan daardie beskrywing voldoen, net haar naam is anders. Sy noem haarself Martina. Haar suster se naam is glo Isolde. Sê my, het haar suster ook rooi hare en groen oë?”

      “Beslis nie. Sy is donker.” Daar heers ’n oomblik stilte. “Goed. Ek kom plaas toe so gou ek hier kan wegbreek. Klink my daar is êrens ’n slang in die gras.”

      Samantha glimlag ingenome. “So het ek uit die staanspoor vermoed. En sommer ’n grote ook. Ek kan net nie begryp wat daaragter skuil nie.”

      “Ek is self op die oomblik dronkgeslaan, maar ek sal gou genoeg uitvind wat aangaan as ek daar kom.”

      “Goed. Ons verwag jou.”

      Toe sy die gehoorbuis op die mik neersit, is daar ’n selfvoldane СКАЧАТЬ