Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. Maak dit maar ’n stewige passie. Ek volg.”

      Hy klim ongeërg terug agter die stuur en skakel die bakkie aan. Toe sy nog besluiteloos bly staan, druk hy hard op die toeter en wys met sy hand dat sy moet begin.

      Isolde het geen keuse nie. Sy moet maar begin stap, maar hoewel haar bene beweeg, het haar verstand gaan stilstaan. Sy kan nie glo dis besig om met haar te gebeur nie. Sy was nog nooit so verneder in haar lewe nie. Om soos ’n skaap op ’n plaaspaadjie aangejaag te word ... Sy vergeet totaal dat dit sy was wat in die eerste plek daarmee begin het, en dat die idee oorspronklik van haar gekom het.

      Twee keer waag sy dit om vlugtig om te kyk, maar die gesig agter die stuurwiel is ongenaakbaar en hard. Sy moet geen genade verwag nie, besef sy terwyl sy die sweet sommer met die rugkant van haar hand van haar gesig afvee. Hy gaan haar die hele tien kilometer laat stap ... die ongemanierde plaasbuffel! Die mooiheid van die Karoo gaan nou by haar verby. Die lammetjies wat haar op ’n afstand staan en betrag, is glad nie meer mooi nie. Vroeër in die dag wou sy gaande raak oor hulle. Nou is sy blind daarvoor. Dis ’n aaklige, vieslike, snikhete warm wêreld hierdie! Sy is dankbaar sy hoef nooit in hierdie gramadoelas te kom bly nie.

      As die pad nog gelyk was, kon dit gaan. Maar dis op en af en telkens trap sy op ’n ronde klip wat haar laat struikel. Haar sandale met die effense hoë hakkie is ook beslis nie vir ’n Karoo-plaaspad gemaak nie.

      Sy loop en kyk stip voor haar op die stofgetrapte paadjie en bedink die wonderlikste metodes van moord wat Agatha Christie sou laat watertand het. Maar nie een is goed genoeg nie. Hulle is te vinnig, te pynloos. Dit moet ’n stadige, martelende dood wees.

      Sy sien amper nie die draadhek wat skielik voor haar opdoem nie. Dan haak sy dit los, stap deur en haak dit weer stewig agter haar toe en kyk vermakerig terug na die bakkie wat verplig is om voor die hek tot stilstand te kom. Sy lippe is ’n stywe, wit lyn toe hy uitklim en die hek kom oopmaak sodat hy ook kan deurkom, en sy stryk vinnig aan. Hy kan dit dalk in sy kop kry om haar in te loop en haar terug te bring en te dwing om die hek vir hom te kom oophou, en sy sien nie vir ’n enkele ekstra tree meer kans nie. Dit voel vir haar sy kan beswyk van moegheid en hitte.

      Eerlank is die sagte dreuning weer kort agter haar, maar nou gee hy die pas aan. Sy moet later begin drafstap om voor die wiele weg te bly, en die meisie wat op die heuweltjie op ’n perd se rug al ’n hele tydjie die petalje verbaas sit en aanskou, moet hardop lag.

      Wat daar onder in die pad aangaan, kan sy nie dink nie, maar hiervandaan is dit beslis baie komieklik.

      Sy besluit om ’n bietjie nader te gaan, en toe die perd skielik voor Isolde in die nou plaaspaadjie verskyn, sak sy sommer in haar spore op die grond neer. Verbaas en geamuseer kyk die meisie vanaf die perd op die bondeltjie mens met die rooi hare hier voor haar neer. Dan klap ’n deur toe en Zak stap nader.

      Die meisie spring van die perd se rug af en deur ’n waas van moegheid sien Isolde hoe sy na Zak hardloop. “Zak!”

      “Samantha! Liewe land, ek het jou skaars herken.”

      “O, dis gaaf om jou weer te sien. Hoe gaan dit?”

      Isolde steur haar nie verder aan hulle nie. Haar blik is op die perd voor haar. Sy sien nie kans om ’n enkele tree verder te stap nie. Suutjies, terwyl die ander twee mekaar groet, sukkel sy haar moeë lyf orent en bekruip die swart perd.

      “Martina, klim af daar!”

      Maar sy is op en kap die spore in. Die perd is egter nie hierdie soort behandeling gewoond nie, en steier runnikend agteroor.

      Die volgende oomblik voel sy hoe sy uit die saal trek en dan word dit swart voor haar.

      5

      Toe hy oor haar buk, is sy reeds weer op. Die duiseligheid het net vir ’n oomblik geduur.

      Een kyk na sy gesig laat haar sommer dadelik in haar spore omdraai en hierdie keer hardloop sy in die veldpad af.

      “Martina! Het jy van jou sinne geraak? Kom hier.”

      Maar sy gee geen gehoor nie. Sy wil net wegkom, wegkom van Zak Coetzenbergh se woede en van daardie vreemde meisie met haar ewe hooghartige, meerderwaardige houding.

      “Liewe land! Wie is dit?” wil die meisie van Zak weet, en hy antwoord met stywe lippe, sy oë stip op die weghardlopende gestalte. “Kobus se aanstaande.”

      “Wat?” ’n Kortaf laggie. “Wanneer het dit gebeur?”

      Zak is egter nie nou lus vir verduidelikings nie. “Ek sal jou perd kry.”

      Sy kyk hom agterna terwyl hy haar perd aankeer, haar oë nougetrek. Dan glimlag sy. Kobus se aanstaande. Vir ’n oomblik het sy gedink daardie rooikop het iets met Zak te make. Dan is die veld nog oop. Zak Coetzenbergh loop nog steeds los rond. Dis tyd dat hy aangekeer word.

      Hy oorhandig die leisels en sê kortaf: “Jy sal my moet verskoon. As daardie moedswillige rooikat alleen op die plaas aangeloop kom, sal Ma my braai. Ek sal haar moet keer voordat sy die huis haal.”

      Samantha glimlag. “Sy sal dit nooit op eie bene haal nie. Sy was netnou al pootuit.”

      “Dan sal sy kruip as sy nie meer kan loop nie, glo my. Jy ken haar nog nie.”

      “Van wanneer af ken jy haar en wat soek sy hier?”

      “Ek ken haar van gister af en dis amper ’n dag te lank. Kobus is oorsee om beeste te gaan koop en sy kuier nou hier by ons tot die troue.” Sy kan hoor dat hy sy tande liggies op mekaar kners. “Maar of daar ooit ’n troue gaan plaasvind, is ná dese ’n ope vraag.”

      Samantha glimlag ingenome. “Ek lei af dat jy nie veel van jou aanstaande skoonsus hou nie.”

      “Ek het nog altyd ’n broertjie dood gehad aan rooikoppe en hierdie een ... Verskoon my, asseblief, Samantha. Ons sien mekaar weer. Ek moet nou eers daardie vroumens gaan aankeer.”

      Samantha kyk hom agterna en klim dan weer op haar perd. Sy was eintlik op pad Rocklands toe om te gaan groet, maar sy besef dat dit nie nou die geleë oomblik is nie. Daar gaan vuurvonke spat. Aan die een kant sal sy dit graag wil sien. Sy het Zak nog nooit so bleek gesien nie. Sy sal nie graag op hierdie oomblik in daardie onbekende rooikop se skoene wil wees nie.

      Die rooikop besef dat sy maar die aftog kan blaas toe die bakkie met ’n vaart langs haar op die nou paadjie inskuif en sy vinnig moet padgee om nie omgery te word nie.

      “Klim in!” Toe sy ’n sekonde aarsel, is hy self buite en sy word hardhandig aan die arm gevat. “Ek het my nog nooit te buite gegaan met ’n vroumens nie, maar vandag is die dag. Klim in voordat ek jou die loesing gee wat jy lankal kort.”

      Sy klim gedwee in. Daar is geen veglus meer in haar oor nie. ’n Vyandige stilte heers tussen hulle tot hulle op die werf stilhou. Toe sy uitklim, wil haar bene onder haar swik. Sy besef nou eers hoe moeg sy werklik is, en haar knieë voel soos water. Hy kom om die bakkie gestap en tel haar sonder seremonie op.

      “Los my! Ek sal self ...”

      Sy laat die sin maar halfpad in die lug wegraak, wetende dat dit tog geen indruk sal maak nie.

      Hy stap met haar deur na haar kamer en sit haar op die bed neer. “Waar het jy oral seergekry?”

      “Nêrens. СКАЧАТЬ