Ena Murray Omnibus 36. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dan die plek teen haar voorkop. “Is daar nog ander plekke?”

      “Nee.”

      Sy weet sy klink verskriklik kinderagtig en ondankbaar, maar sy voel op die punt van histerie. As hy net wil loop en sy hom nooit weer hoef te sien nie.

      “Gaan neem ’n warm bad. Daar is ’n ontsmettingsmiddel in die badkamerkassie. Sit dit op die skraapplekke. Trek ’n langmouding aan dat Ma nie jou arm sien nie en kam jou hare dat dit oor daardie plek op jou voorkop hang. Dis beter as sy liewer niks van vanmiddag se kinderagtige spul hoor nie.”

      Nadat sy ’n rukkie in die bad gelê en week het, begin sy kalmer voel en besef dat sy nie anders kan as om met hom saam te stem nie. Dit wás ’n kinderagtige spul, om die minste daarvan te sê. Sy weet nie wat haar besiel het om so op te tree nie. Sy het haarself nog altyd as ’n baie volwasse persoon beskou, maar die gebeure van vanmiddag bewys net die teenoorgestelde.

      Maar dis alles daardie buffel se skuld, verontskuldig sy haarself. Dis daardie man wat die slegste in haar uitbring en haar dinge laat doen wat sy nooit anders sou doen nie. Hy tart en tart tot sy haar selfbeheersing totaal kwytraak. Sy frons bekommerd. Geen ander man het dit nog ooit reggekry nie. Sy was nog altyd in volle beheer van ’n situasie. Dis die mans wat soms die kluts kwytgeraak het, en dan het sy hulle uit die hoogte beskou. Maar hier op Rocklands is die bordjies skielik verhang.

      Sy is behoorlik te bang om haar kamer te verlaat en dis weer die grootbaas van Rocklands wat self na haar kamer kom en haar kom haal.

      Sy blik gaan speurend oor haar. “Alles reg?”

      “Ja, dankie.”

      “Net een ding voordat ons gaan. Ma wil graag jou indrukke van die plaas hoor,” sê hy met ’n sarkastiese krul in sy mondhoek, maar sy blou oë is yskoud. “Waag jy dit ooit weer om op ’n perd se rug te klim – jy wat nie eens weet wat is kop- of stertkant nie – dan foeter ek jou eiehandig. Verstaan jy?”

      Die enigste antwoord wat sy daarop het, is om haar kop omhoog te ruk en neus in die lug by hom verby te stap, maar sy is net ’n paar tree weg toe sy deur ’n stewige hand om haar pols teruggehou word. Sy stem is nou sissend en sy kan sien dat sy woede nog nie juis afgeneem het nie.

      “Jou hardgebaktheid sal ek nog uit jou uitkry, vroumens, al moet ek ook jou nek breek.”

      Mevrou Coetzenbergh is die liefde en goedheid self teenoor Isolde en sy doen haar bes om die ou dame niks te laat agterkom nie. Zak staan ook ’n rukkie langs haar stoel soos ’n polisiewag om te kyk of sy sy bevele uitvoer.

      “Ek hoop nie Zak het jou te veel vermoei nie, hartjie. Hy het self so ’n uithouvermoë dat hy miskien nooit agtergekom het dat jy al moeg is nie.”

      Isolde grim in haar binneste en loer vlugtig na bo. Sy sien hom openlik staan en grinnik, en sy moet die bloedstollende begeerte om hom by te kom op hierdie oomblik onderdruk en sy antwoord: “O nee, tannie, dit was heerlik in die veld. Ek het dit só geniet.”

      Sy voel, eerder as sien, hoe die man se wenkbroue hemelhoog skiet, maar sy hou haar oë stip op die ou dame.

      “Dan is dit goed, my kind. Wat dink jy van ons wêreld?”

      “Dis ... nog ’n bietjie vreemd vir my, maar ek glo ’n mens sal versot raak daarop.”

      “Ek is bly jy dink so, Martina. Ek was bang jy sal jou nie maklik hier aanpas nie. Min mense wat nie gebore en getoë Karoo-kinders is nie, pas hulle hier aan. Maar ek sien sommer jy sal kan.” Sy kyk haar ondersoekend aan. “Hoe lyk dit my die son het jou gevang? Ek hoop tog nie Zak het jou te lank laat rondloop nie, kind. Die Karoo-son kan giftig wees vir iemand wat nie daaraan gewoond is nie.”

      “Ag, nee wat, tannie, dit was nie té ver nie. Ek kon nog baie verder loop, as dit moes.”

      Hy kom agter haar stoel verby en weer voel sy die vingers vlugtig maar hard deur haar rooi krulle trek.

      “Ek sal nou moet gaan werk. Sien julle later. O ja, terloops, Ma, ons het Samantha gesien. Sy is terug op die plaas.”

      Die ou dame kyk belangstellend op. “Samantha? Om te kuier of permanent?”

      “Ek het nie gevra nie. Sy sal seker die een of ander tyd vandag hier uitslaan om te kom groet. Sy het ’n oulike nooi geword. Ek het haar skaars herken.”

      Toe hy uit is, vra Isolde: “Wie is dié Samantha?”

      Mevrou Coetzenbergh lyk verbaas. “Maar het Zak jou nie gesê nie?”

      Hy was te smoorkwaad om iets te sê, wil sy antwoord, maar sê bedees: “Ons het nie eintlik oor haar gepraat nie.”

      “Sy is ons bure se dogter – die Latskys.” Sy knik met haar kop. “Ja, sy is Richard Latsky se suster. Sy is ’n baie kunssinnige mens. Sy het die afgelope paar jaar ’n dramakursus in Johannesburg geloop. Ek neem aan sy het maar net kom kuier en sal seker weer teruggaan. Maar sy is ook ’n knap boerenooi, hoor. Sy ry ’n perd soos min vroue kan.”

      Isolde antwoord nie. Die meisie is dus Richard se suster. Hy het al van haar gepraat, hoewel hulle nog nooit ontmoet het nie. Vandag is sy innig dankbaar dat sy destyds nie een van Richard se mense leer ken het nie. Sy het ’n paar keer voorgestel dat hulle darem seker die een of ander tyd sy ouers sal moet besoek sodat hulle mekaar kan leer ken, maar Richard het altyd ’n verskoning gehad. Vandag verstaan sy.

      Toe Samantha daardie middag met ’n motor voor Rocklands se deur stilhou, voel Isolde of sy liewer wil spore maak. Maar al wat sy kan doen, is om saam met die twee Coetzenberghs, waar hulle op die grasperk sit en tee drink, te kyk hoe die slanke meisie uit die motor klim en met grasieuse tred aangestap kom. Sy lyk soos ’n kunstenaar, dink Isolde by haarself. Sy kan maklik vir ’n filmster deurgaan. Die blonde hare – wat Isolde sweer uit ’n botteltjie kom – hang gekartel oor die een oog en haar hele houding, haar kleredrag en grimering vertel wat haar agtergrond is.

      Zak stap haar tegemoet. “Ek kan nou nog nie glo dis werklik daardie langbeenmeisiekind van die buurplaas nie,” laat hy hoor, en sy lag hom breed toe.

      “Ek verseker jou dis die einste sy!”

      Ook mevrou Coetzenbergh kan nie help om ’n opmerking te maak nie. “Maar Samantha-kind, jy is dan ’n totaal ander mens. Jy is pragtig!”

      Samantha glimlag en soen die ou dame hartlik. “Dankie, tante. Ek het gedink julle gaan verras wees.”

      “’n Wonderbaarlike verbetering, moet ek sê,” laat Zak hoor en Isolde vervies haar effens. Samantha is aantreklik, maar só erg is dit nou ook nie. Sy het al mooier gesien.

      “Kom sit en drink saam tee. Daar is mos nog in die pot, nè, hartjie?” nooi mevrou Coetzenbergh en Isolde staan gehoorsaam op om vir die gas ook ’n koppie te gaan haal.

      Toe sy wegstap, kyk Samantha haar fronsend agterna en sê dan: “Dis al asof daar iets bekends aan haar is. Waar kom sy vandaan?”

      “Van Skoonspruit, nie ver van jou af nie.”

      “Skoonspruit? Waar Richard is?”

      “Ja. Sy ken jou broer ook.”

      Samantha se frons verdiep effens. “Wat het jy gesê is haar van?”

      “Cilliers. СКАЧАТЬ