Die Meisies van Maasdorp. Stella Blakemore

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      _____________

      Kobie se plan

      En dit was die rede waarom Elsabe tien minute later “die steen op die graf van haar populariteit gelê het”, om dit in Hannie se woorde weer te gee.

      “Ons moet regtig iets doen omtrent die Van den Heeverkind,” het Kobie aan tafel vir haar intiemste maats gesê. “Soos sy nou is, sal sy die klas belaglik maak. Kom ons probeer haar op ’n vriendelike manier ’n bietjie verander.”

      Die ander het dadelik ingestem, want al is Marie kaptein van die klas, is Kobie tog die leier.

      Hulle wag toe in die gang tot Elsabe uit die eetsaal kom en Kobie praat met haar.

      “Ons gaan almal onder na die tuin toe. Kom jy saam?”

      Elsabe kan sien dat Kobie haar bejammer en dit maak haar woedend en nog ongelukkiger.

      “Nee, ek bedank. Ek wil liewer nie,” sê sy styf.

      Hannie en Tokkie draai hul rûe ongeduldig na haar.

      “Komaan, Kobie!” sê Tokkie kortaf.

      Maar Kobie het nog nie opgegee nie.

      “Luister!” sê sy. “Moenie so verspot wees nie. Jy kan dit hier baie geniet as jy maar net verstandig wil wees, maar jy kan nie verwag dat die skool jou verwaandheid sal toelaat nie. Praat tog soos ’n ordinêre mens en nie soos die Kinderbybel nie. Waarom wil jy maak of jy beter as ons is?”

      Iemand wat Kobie se manier nie gewoond is nie, kon skaars verstaan het hoe goed sy dit bedoel.

      Binne-in haar hart het Elsabe verstaan, nes Kobie ook in haar hart verstaan het dat dit nie verwaandheid is waaraan die nuwe meisie ly nie. Maar, ongelukkig, deur die gebrek aan woorde wat meestal by meisies van veertien die gewoonte is, kyk die twee mekaar met vyandige blikke aan.

      “Ek moet nog leer,” sê Elsabe, “dat ek aan jou en jou vriendinne verantwoordelik is vir wat ek doen. Ek is in hierdie inrigting geplaas sodat ek die voorregte van die opvoeding mag geniet wat hierin verkrygbaar is. Maar met die ander leerders wil ek so min as moontlik te doen hê.”

      Die klein regop figuurtjie in haar ouderwetse klere klim sonder om weer om te kyk die trap op.

      Tokkie en Hannie stik van die lag.

      “O, aarde!” sê Hannie. “Sy behoort in ’n sirkus vertoon te word vir ’n sent as toegangsgeld! Dis te pragtig om haar te sien en te hoor! Dit lyk my sy dink sy’s strate beter as ons.”

      “Ek glo nie sy’s heeltemal reg nie,” sê Tokkie. “Ek het al van mense gehoor wat in die malhuis is oor hulle dink hulle’s die koning van Engeland, of so iets.”

      “Nou ja, ons kan dit nie help nie!” sê Kobie. “Ons het dit goed met haar bedoel. Ek wonder of die uilspieël weet sy mag nie nou bo in die kamer wees nie.”

      “Ag, laat haar staan!” sê Tokkie ongeduldig. “As sy daar gevang word en in ’n vader-en-moeder van ’n lawaai kom, sal dit miskien ’n bietjie van die parmantigheid uit haar neem.”

      “Wat maak julle hier in die gang?” vra ’n stem agter hulle. Dis Vera wat na die aandete met Ruth ’n inspeksie van al die gange moet doen.

      “Julle weet goed dit word nie toegelaat om hier rond te staan nie.”

      “Asseblief, verskoon ons tog, ons is net op pad, o hoofmeisie,” mompel Kobie.

      “Moenie so verspot wees nie, Kobie!” sê Ruth vererg. Kobie kyk haar suster verwytend aan.

      “En as ek met Heloise so praat, sê julle almal ek’s wreed teenoor my klein sussie en jy is tog net … of amper …”

      “Sal jy jou mond hou!”

      “… soveel ouer as ek as wat ek ouer as Heloise is. Ek meen, wat ek regtig wou sê …”

      “Asseblief, my liewe klein kind,” val Vera haar in die rede op dieselfde manier as wat ’n volwassene met ’n babatjie praat. “Probeer tog om te onthou dat jy nie meer in die babatjieklas is nie! Noudat jy, hoe ook al, sover gekom het om in graad nege te wees, hoef jy nie meer snaaksie te speel nie. Dis so vervelig! Onthou nou vir altyd: Dit word nie toegelaat om in die gange rond te staan nie!”

      Kobie rek haar oë wyd oop.

      “Miskien wil jy my dan vertel,” sê sy in ’n goeie nabootsing van juffrou Muller se stem, “wat jy hier in die gang maak en waarom jy so rondstaan!”

      Almal, tot Hannie en Tokkie, is verstom oor Kobie se parmantigheid.

      “Regtig,” sê Vera bits, “as jy wil aanhou om jou soos ’n ongepoetste kind te gedra, is my enigste plan om van jou g’n notisie te neem nie. Ons het almal verwag dat jy hierdie kwartaal verstandiger sou wees, maar dis te veel om te hoop en ek gaan nie my tyd op jou verkwis nie. Maak soos jy wil, maar elke keer wat ek jou iets teen die reëls sien doen, gee ek jou ’n strafkruisie, sonder om jou te waarsku. Loop nou, julle drie.”

      Hulle loop ’n bietjie neerslagtig die gang af.

      “Jy gaan te ver!” kla Tokkie. “Hoe kon jy so dwaas wees om Vera so te vererg? Jy durf mos nie met ’n prefek so parmantig wees nie. Nou sal sy ons almal in die oog hou.”

      “Ek weet!” sê Kobie. “Ek is ’n esel! Ek het nie gemeen om haar so te terg nie. Dit het sommerso gebeur. Lekker vir my as sy my kruisies gee waarvan ek nie eens weet nie! Dis soos ’n swaard oor my kop.”

      “Ag, sy sal tog nie!” sê Hannie, wat ’n bietjie te lui is om dinge ernstig op te neem tot hulle regtig gebeur het. “Sy sal nooit so iets doen nie. Dit sal haar verskriklik onpopulêr maak.”

      “Daaroor sal sy haar nie bekommer nie,” sê Kobie, wat regtig ’n groot respek vir Vera het. “Barbara het nooit omgegee of ons van haar hou of nie en Vera sal ook nie.”

      Hulle maak die deur van die graadnege-klaskamer oop en ’n gebabbel soos die geraas van die see kom hulle tegemoet. Dit word nog erger toe die ander Kobie sien.

      “Kobie! Kom hier!”

      “Luister! Wat dink jy?”

      “Ons het net gehoor …”

      Kobie spring van ’n stoel af bo-op die klavier. Dis ’n ou instrument waarop deur onversigtige jong hande jaar na jaar getrommel is.

      “Wat makeer?” vra sy van haar troon af.

      “Ons kry die nuwe juffrou as klasonderwyseres!” sê Marie opgewonde. “Sy’s bloedjonk … sommer ’n kind!”

      “Sy lyk nie ’n dag ouer as Vera nie!” sê Terrie minagtend. “Ouer as twintig is sy sekerlik nie! Ek wonder wat op die wêreld makeer Wessie dat sy ons die jongste juffrou gee. Ek noem dit ’n belediging!”

      “Ek noem dit ’n waagstuk!” lag Kobie.

      “Ons sal die gek met haar СКАЧАТЬ