Die Meisies van Maasdorp. Stella Blakemore

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kind? Waarin?”

      “In die handtas waarin ek my sakdoek en geld bewaar. Ek het dit in my slaapafdeling gelaat.”

      “Jy bedoel jou beursie. Nou, loop haal dit gou. Hardloop. Ons is almal hardwerkende mense in hierdie plek!”

      Toe Elsabe die deur agter haar toemaak, hoor sy weer die gegiggel waaraan sy nou al begin gewoond word.

      Nou moet sy weer die graadnege-slaapkamer binneloop en haar sleutels uithaal, en almal sal na haar kyk, en …

      “Hulle is ongemanierd!” praat sy kokend van woede met haarself. “Ongeskik en ongemanierd! Hoe kan ek lewe tussen mense wat staan en giggel net soos … soos simpel mense, net oor my klere anders as hulle s’n is!”

      Dis ’n warm dag, maar sy bewe van koue en senuweeagtigheid. Sy staan ’n oomblik stil en probeer om haar trane wat sy skaars kan inhou, te beheers. Sy is nou weer in die moeilikheid, want hoe sal sy in die lang gang die slaapkamer kry? Al die deure lyk so eenders.

      Sy kan haarself nie sover bring om weer aan een van die deure te klop nie, maar op daardie oomblik gaan een van die deure oop en ’n jongerige, blonde onderwyseres verskyn met ’n groot prent in ’n vergulde raam in haar arms. Toe sy Elsabe sien, praat sy op die haastige manier wat in Maasdorpskool die gewoonte skyn te wees.

      “O, kom hier, asseblief. Wat is jou naam?”

      “Elsabe van den Heever, Juffrou.”

      “Nou loop vra asseblief soos ’n soet kind vir juffrou Muller om vir my ’n stuk draad te stuur om die portret op te hang. Juffrou Muller!” herhaal sy ongeduldig oor Elsabe haar verstom staan en aankyk. “Ag! Jy’s natuurlik ’n nuwe leerder! Nommer drie – aan die end van die gang. Dankie!”

      Sy gee ’n vriendelike laggie en maak die deur agter haar toe.

      “Dit lyk my,” sê Elsabe met ’n bedroefde stem, “ek gaan my hele lewe hier deurbring deur aan deure te klop!”

      Vir ’n senuweeagtige kind het sy vandag baie deurgemaak. Sy loop baie stadig die gang af, soos die witkop-onderwyseres beduie het, en gaan voor nommer drie staan. Dié keer is daar ’n antwoord op haar geklop.

      Op die skerp “Kom binne!” maak sy die deur sag oop.

      Dis ’n gesellige kamer met warmgekleurde gordyne en tapyte en in ’n leunstoel by die oop venster rus die onderwyseres wat haar ’n rukkie vantevore gesê het waar die klerekamer is. Dís dan juffrou Muller wat die meisies die naam van Yskis gegee het. Haar gelaatstrekke is fyn en ferm, en daar is iets so kalm en verstandig in haar houding dat sy meer as ’n bietjie vrees inboesem.

      Sy maak haar oë wyd oop toe sy haar besoeker herken. “Ja?”

      “As u blief,” sê Elsabe met ’n knop in die keel. “Ek is beveel om u koperdraad te vra vir die ophang van ’n portret as u so iets by u het.”

      Juffrou Muller rek haar oë nog wyer oop.

      “En wie het jou so beveel?”

      “Ek … ek weet nie,” stamel Elsabe.

      Juffrou Muller bekyk haar ’n oomblik.

      “Hoe kom dit dat jy na my gestuur is vir koperdraad?” vra sy met meer geduld as wat haar gewoonte is.

      Elsabe sluk hard. Die knop in haar keel is so groot dat sy byna nie kan praat nie.

      “Ek was op pad na my eie afdeling in die gang toe ’n jong dame met ’n groot portret in haar arms my tegemoetkom en dis sy wat …”

      “O, so! Jy moet leer om jou meer verstaanbaar te maak en minder woorde te gebruik. Hoe kan jy verwag dat ek vir jou ’n lang stuk koperdraad sal gee vir ’n onbekende persoon? Was die jong dame ’n onderwyseres of ’n prefek?”

      Elsabe begryp dat juffrou Muller haar stilletjies uitlag.

      “Sy was, so skyn dit my, ’n onderwyseres, alhoewel dit moeilik is om daaroor te oordeel, want haar hare is kort en …” Iets kom in haar keel op en sy bars in onkeerbare trane uit.

      5

      _____________

      ’n Nuwe vriendin

      Juffrou Muller bly ’n oomblik stil.

      “Kom hier!” sê sy eindelik.

      Verblind deur haar trane gaan Elsabe in die rigting van die stoel by die venster. Sy is in so ’n histeriese toestand dat dit erger word hoe meer sy wil ophou huil.

      “Wat makeer? Huil jy oor jou huis?”

      “Nee!” snik Elsabe.

      Sy is so ongelukkig dat sy nie eens oor die huis kan dink nie. “In watter klas is jy?”

      “Graad nege.”

      “O, ek begryp!”

      Juffrou Muller het reg verstaan. Graad nege (tot die end van die vorige kwartaal het sy hulle as graad agt geken) kan haar nie meer verras nie. Sy is jammer vir Elsabe, maar sy gee g’n teken daarvan nie.

      “As jy oud genoeg is om in graad nege te wees, behoort jy nie soos ’n babatjie te huil nie,” sê sy streng.

      Elsabe probeer hard om haar trane te beheers, maar tevergeefs. Sy wil toestemming vra om te loop, maar tot haar eie konsternasie kan sy net sê: “O! As u blief! Ek wil huis toe gaan!”

      “Nou ja, dit sal gebeur … aan die end van die kwartaal.”

      “Nee, nou!” snik Elsabe. “Ek weet my tante sal verdrietig wees as ek in ’n plek moet bly waar alles so verskriklik is!”

      “Onsin!” sê juffrou Muller. “Dis glad nie verskriklik nie! Natuurlik voel jy vreemd. Die ander voel ook so, al wys hulle dit nie – die ou leerders sowel as die nuwes.”

      “Ek is seker hulle voel dit nie!” bars Elsabe deur haar trane los. “Hulle het heeltemal geen gevoel nie. Ek sal nooit hier kan lewe nie. Ek moet aan my tante skrywe om my uit hierdie narigheid te neem.”

      Juffrou Muller se lippe bewe. In die skool word algemeen gesê dat sy nie kan lag nie. Daar is ook g’n teken van lag in haar stem nie toe sy antwoord.

      “As jy reeds sulke uitdrukkings gebruik het, is dit g’n wonder dat jy hier ongelukkig is nie!” sê sy bitsig.

      Elsabe is so verbaas oor haar eie vrymoedigheid dat sy haar nie verdedig nie. Sy wens sy kan sê dat sy sulke uitdrukkings gebruik omdat almal haar vandat sy aangekom het so sleg behandel het.

      Juffrou Muller gaan streng voort.

      “’n Kind word nie net skool toe gestuur om geskiedenis en aardrykskunde te leer nie. Dis byna nuttiger om te leer hoe om met ander saam te lewe en jou maniere by hulle s’n te laat inpas. As jy huis toe skryf dat jy hier ongelukkig is, sal jou mense jou miskien wegneem, maar dan sal jy altyd die gevoel hê dat jy nie kon volhard nie. As jy hier bly СКАЧАТЬ