Onse Vaders. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wie my kar gesteel het. Hoor jy? Hè, fokker!”

      “Oukei, oukei, oukei. Jansie! Moenie vi’ my moer’ie.”

      “Staan op, bliksem!” Ghaap mik weer ’n skop na die gillende man.

      “Wag! Wag, my broe’! Wág!” Charlie huil nou regtig en Ghaap buk om hom op sy voete te help. Charlie verwag egter ’n oorveeg en skarrel hande-viervoet weg.

      Ghaap hou op. Probeer sy hartslag onder beheer kry. Hy swets weer en knak sy vingerlitte. “Jy beter nou mooi na my luister,” sê Ghaap, sy stem bedaard. “Ek soek die name en adresse, oukei? Die leste een!”

      Charlie versit homself versigtig teen die trap op. “Jansie, my broe’,” sê hy.

      “Ek’s g’n jou fokken broe’ nie. En my naam is Johánnes. Hoor jy, bliksem? Johánnes! En ek is nie familie van jou nie en ek is ôk nie meer jou fokken tenant nie. En jy skuld my vyftienduisend rand! Vir my kar! Jy’t my laat verstaan my kar is veilig hier, maar jy’t gefokken lieg! Jy én jou ma. Julle’t my vir ’n parra aangekyk, nè? Maar hierdie parra gaan vir julle wys! As my kar vanmiddag lunchtyd nie weer hier staan nie. Hiér, Charlie. Hiér. Dan sluit ek jou toe. Jy my gehoor!”

      “Naai, man. Hulle vat gereeld die karre hie’sô! Dis’ie êk’ie! Ook’ie my tjommies’ie! Maar wat van my speakers?”

      “Speakers se gat, man. Kry jy net my kar.”

      Ghaap mik weer na Charlie, wat heftig koes, arms oor die kop gevou.

      “Ek is lunchtyd terug,” sê hy. “Om my kar te kom haal.”

      Dan draai hy om en slaan ’n koers in – waarheen, weet hy nie. Al wat hy weet, is dat hy moet wegkom hier. Anders pleeg hy moord.

      Hoofstuk 13

      13

      Gerda Matthee vryf ingedagte oor haar maag. Hierdie baba is haastig, skop soms dat haar buik ’n punt staan. ’n Meisiekind. En een ding is seker: Sy gaan groot wees. Moet die pa wees...

      ’n Skaduwee skuif oor haar gemoed.

      Albertus: sy swaar, swart wenkbroue. Die permanente frons. Sy oë wat onder die kwaaigeid wegkruip. Groen oë. Diepdam groen. Met goue spikkels wat kan dans. En sy lyf... ’n rots, maar hy’s sag.

      En... hy wéét nie. Sy het nog net nie die krag gehad nie. En nou’s die baba amper daar.

      Sy dwing haar gedagtes weg. Vandag is haar laaste dag op kantoor voor sy met kraamverlof gaan. Sy en haar kollegas gaan dit vier met ’n laat ontbyt by die Lucky Bean in Melville.

      Daar’s skielik beweging in die verkeer. Sy lig haar voet van die rem. Agter haar toet iemand. Sy kyk in haar truspieëltjie: dis haar baas, Hennie Jordaan. Johannesburg bly ook maar ’n dorpie, besef sy verbaas en waai terug. Hy is goed vir haar, ou Hennie. Besorgd. Het ’n koek laat koop toe sy vertel het sy’s weer swanger. ’n Bos blomme laat aflewer, uit sy eie sak.

      Maar die belangrikste... Hy het vir haar ’n uitkoms gebied.

      Hulle was saam op skool, maar het kontak verloor. Tot hy by die begrafnis opgedaag het. Sy het nie eens geweet hy was daar nie. Vir haar was dit ’n waas. Ma se kwak wat haar kom spuit het die oggend voor die kerk...

      Sy haal diep asem, want die pyn is onmiddellik daar. Soos altyd. Wanneer raak dit dan minder?

      Sy sit die radio aan. Gareth Cliff praat oor cool ouballies soos Willie Nelson en Clint Eastwood. Sy glimlag, wonder of hy weet wat die letterlike betekenis van ’n ouballie is. Sou hy in Engels gepraat het van ’n senior scrotum?

      Sy sien ’n gaping in die verkeer en skiet uit haar baan uit, oor die verkeerslig wat oranje word. ’n Smous, met ’n kraaines van goed in sy hande, spring rats uit haar pad.

      Die herfsoggendlug waai koud by die karvensters in, maar sy hou dit op skrefies. Help dat jou venster nie so maklik breek as ’n grypdief jou ruit wil stukkend slaan nie. Dit het nou al twee keer met haar gebeur. Haar handsak met alles daarin. Selfoon. ID-boekie. Rybewys. Kleinpiet se dagmoedergeld, haar grimering. Kredietkaarte.

      Die handsak moet eintlik in die kattebak. Maar soggens is moeilik. Dan vergeet sy.

      Kleinpiet is nie ’n oggendkind nie. Dis of hy bang is om die dag in te gaan. Wil nie eet nie. Wil net heeltyd vasgehou word. Sy weet eintlik hoekom. Sy was al swanger met hom toe alles gebeur het. En dit móét hom mos getref het, daar in sy gietsel in haar buik. Waar hy ook nie wou uit nie. Dit het ’n induksie gekos...

      En soggens is daar haar pa ook. Wat uitgesorteer moet word vir die dag. Pa, wat nou weer kind word, vlak voor haar oë. Sy weet nie hoe lank sy hom nog tuis sal kan versorg nie.

      ’n Toeter agter haar. Geïrriteer. Die verkeer het begin beweeg. Sy laat skiet die rem. Net om maar weer vas te val.

      Baz wil trou. Maar sy weet nie. Daar’s te veel dinge nou. Te veel vloeibaarheid. Ingewikkeldheid.

      Dis juis sy punt: “Kom tog huis toe, Maggie.” Hy noem haar so. Verwys na die ou popliedjie van Rod Stewart, “Maggie May”. Want hy’s ’n jaar of wat jonger as sy.

      Maar sy geniet haar werk. Die feit dat sy vir haar ’n nuwe lewe bou. Die salaris is pateties, ja, maar sy’s oukei met geld. Ma het vir haar gesorg uit die groot klomp geld wat oupa se plaas opgelewer het. Ma het nooit daaraan geraak nie. Dit belê vir ’n oudag wat sy toe self nie kan meemaak nie.

      Vorentoe is daar ’n verkeerslig wat nie werk nie. Dis elke oggend se ding: óf verkeersligte buite werking, óf die nuwe Rea Vaya-buslaan tussen die stad en Soweto waaraan hulle bou.

      Sy was aanvanklik heel ingenome met die kort afstand tussen Kleinpiet se dagmoeder, die werk en die huis. Maar die verkeer is erg. Die klein privaat skool in Parktown waar sy werk is net ’n klipgooi. Op die kaart dan. Die huis is in Sewende Laan, direk teen die Melville-koppies aan. Die dagmoeder sit net ágter die koppies. Maar dis óm: soggens noord met Beyers Naudé, dan regs af in Judith. Die lekkerste deel van die pad is die mooi stukke tussen die munisipale sportgronde deur tot in die boomryke Emmarentia.

      As Kleinpiet afgelaai is, is dit weer terug, suide toe. Na Empireweg, vasgepak soos ’n betonmuur. En daar is nie keuses nie, sy moet daar in, in die tregter wat die pad maak. Verby Wits, onderdeur die M1. Dan af met Jan Smuts. Tot hy haar in Parktown uitgooi by ’n afdraai na die stil, boomryke skoolbuurt. Die werk is nie kernfisika nie, maar darem ook nie vervelig nie. En die mense is nice. Sy geniet dit om tussen normale mense te wees. Mense wat niks met... géén polisiemanne. Geen dood...

      Maar die dood... Sy ril. Hy kry jou altyd weer uitgesnuffel.

      Soos met Ma.

      Beroerte.

      Tjoeps.

      Verby.

      Tog het haar ma se dood die deurslag gegee. Sy’t skielik geen ankers meer in Germiston gehad nie. En sy moes in elk geval ’n groter plek kry sodat sy na haar pa kan kyk.

      Maar in ’n beter omgewing. Meer beskaafd. Weg tussen die mynhope uit. Te veel spoke dwaal daar rond.

      Maar nou kan sy weer begin. Dálk. Met Baz, ’n glimmering van hoop.

СКАЧАТЬ