Onse Vaders. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tafeltjies buite op die sypaadjie – vir die rokers.

      “Ek het solank vir jou bestel,” sê sy toe hy oorkant haar inskuif. “Fullhouse-brekfis. En ’n jumbo-koffie. En ’n paar Panado’s.”

      Hy sit.

      “En? Hoe voel jy?” Haar gesig is ernstig. Hy kan dit nie lees nie.

      Hy haal sy skouers op. “Sorrie oor gisteraand,” mompel hy skaapagtig. Hy moes moer dronk gewees het, want hy onthou net sy was daar. Het hy dalk die een of ander stommiteit aangejaag? Of erger nog, het hy haar probeer opchat?

      Sy kyk oor haar neus na hom, gooi suiker by haar cappuccino en begin roer. Sy’t slanke hande, die naels lank en bloedrooi geverf. Geen ring aan die trouvinger nie.

      “Ek weet nie wat presies jou rol by die Du Toit-familie is nie,” sê sy en proe aan die koffie, “maar ek wil jou vroegtydig waarsku: Ek duld geen loslappies op my ondersoeke nie. Veral nie as jy die familie teen my gaan opklits nie.”

      “Wát? Ek?” Hy onthou die uitbarsting van die ouma gister. “Ek is op pad huis toe, kaptein. Ek moet nog net ’n paar mense groet, dan skedaddle ek.”

      Sy sê niks, kyk hom uit. Dan lig sy die koppie stadig na haar mond, neem ’n klein slukkie en vee die fyn wit streep op haar bolip weg.

      “Kaptein, regtig. Ek meng wragtag nie in nie. Want ek weet hoe voel dit.”

      “Ek wonder of jy werklik weet,” sê sy, vat nog ’n sluk.

      Sy sit die koppie stadig neer. “Jy dink nie ek gaan die pyp rook nie, nè?” Daar’s ’n fyn glimlag om haar mondhoeke, maar haar oë glinster gevaarlik.

      “En as jy wil weet, ek het klaar vanoggend se koerante gesien,” gooi sy agterna.

      “Die familie met die media gepraat?”

      Sy knik.

      “En gesê hulle glo nie hulle sal goeie behandeling kry nie?”

      Nog ’n knik.

      “Sy’t my gebel, vanoggend. Die gôgô. Sy wil hê ek moet ’n onafhanklike ondersoek lei.”

      “En jy’t wat gesê.”

      “Ek sal daarlangs kom, voor ek huis toe ry.”

      Sy knik, skynbaar tevrede, maar dan verras sy hom: “Ek sal nie so haastig wees nie... ”

      “Hoe bedoel mevrou nou?”

      “Jy is tóg op verlof, nie waar nie?”

      “Ek werk weer môre.”

      Sy lig ’n wenkbrou. “Ek sou nie ry nie. Jy’s vir alle praktiese doeleindes nog nie nugter nie, nommer een.”

      Beeslaar kyk vir ’n bondel studente wat, sigarette klaar oorgehaal, buitentoe loop om te gaan rook. “En nommer twee?”

      “Jy kan dalk handig raak.”

      “Hándig raak.”

      “Bruikbaar.”

      “Bruikbaar.”

      “Is daar ’n eggo hier, kaptein Beeslaar?”

      “Hier’s iéts, kaptein Tsjoebeka.”

      Sy lag skielik, die koggel wat in haar oë se spikkels dans. Die lag is warm en diep. Sy laat dink hom aan iets koninkliks, die nek van ’n impala. Maar haar oë is ene tierkat.

      “Quebeka,” maak sy die sagte plonsklank van die “Q”. “Dis hoe my kollegas my aanspreek. En ek wil met jou ’n deal aangaan. Dat jy my ingelig hou.”

      “Ingelig van wát?”

      Maar hy weet goed waarvan sy praat. En hy gaan nie die hoek vat nie, dís vir seker. “My kar is klaar gepak. En ek het uitgeteken daar by my gastehuis.”

      Sy reageer nie, haar fokus op die twee vol borde kos wat opgedaag het: gebakte eiers, diepgebraaide Weense worsies, spek en bone. En ’n hele mandjie wit roosterbrood.

      Dan verbaas sy hom weer: Sy laat sak haar kop in wat hy vermoed ’n stil gebed is.

      “Eet voor dit koud is,” sê sy toe sy hom in sy staar uitvang. En begin dan hartlik weglê.

      Hoofstuk 12

      12

      Sy kar is weg.

      Ghaap is só befok, hy’s verby woorde.

      Hy staar na die plek waar sy kar moes gewees het. Waar hy wéét hy verlede nag nog gestaan het. Toe hy gekom kyk het. Éérste ding nadat hy afgelaai is. Hy het nog met seer been en al eers gehinkepink na hierdie einste kol om te kom kyk. Einste kol waar sy kar nou nié staan nie. Sy splinter... splinterfokkennuwe ou kar! Uitgestryk en oorgespuit. Nuwe alloy mags. Klankstelsel wat skrik vir niks. Hy het sy hele Krismisbonus daarop geblaas.

      Ghaap voel hoe sy hart al hoe harder begin klop. Hy sweer hy kry ’n koronêr. Net hier.

      “Hei, my broe’,” hoor hy dan die opgewekte stem van sy neef agter hom. Charlie staan op die onderste treetjie van die staaltrap wat aan die buitekant van die gebou opgaan, een hand doodluiters op die trapreling, die ander wat ’n sigaret agter sy oor uithaal. Hy’s maer en uitgeteer, ’n skarrelbrak. Maar cool verby “dudeness” – die hare vol patrone gesny soos ’n gangsta rapper, rooi stene in die oorlobbe en goedkoop, kru tattoos. Tot in die garingsenings van sy nek. Die hele man maak Ghaap die moer in.

      “Wie van die etters wat gisteraand saam met jou getik en gezol het, het my kar gevat? Wié!”

      “Hei, my broe’, sluk ’n stukkie ys, ek sê... chillax. Jy’t my gisteraand groot skade gemaa-”

      “Ek’s g’n jou fokken broe’ nie. Vullis! Waar’s my kar, hè?”

      Charlie neem een versigtige tree agteruit, teen die trap op. “Naai, man. E... ekke sal nou selwers’ie kan sê... Maar jy’t my sound system gebreek.”

      Ghaap storm op hom af.

      Charlie val terug teen die trap, trek sy lyf so klein moontlik. Maar daar’s nie keer aan Ghaap nie. Hy kry hom aan sy oorgroot T-hemp beet en pluk hom van die trap af. Charlie kerm en keer met sy twee maer arms oor sy kop gevou.

      “Ek gaan die hele fokken lot van julle laat toesluit!” skree Ghaap. Hy sukkel om Charlie te kry om te staan. Sodat hy hom kan donner. Dan laat los hy die T-hemp en die bliksem probeer terugskarrel teen die trap op. Maar Ghaap pluk hom af, gooi hom op die natgedoude gras neer.

      “Wie’s almal daai mense wat saam met jou syp en ganja?” skree Ghaap kortasem. Hy skop met sy gesonde been na Charlie, wat homself soos ’n krimpvark opgerol het.

      “Antwoord, bliksem!” Maar Charlie antwoord niks, hy kerm net. “Hou op tjank en praat!” beveel Ghaap. Wat Charlie net aanspoor om harder te kerm. Ghaap tel hom aan sy voete op en sleep hom na die plek waar СКАЧАТЬ