Leeus met letsels. Fanie Viljoen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ aan. “Hei, dit gaan oukei wees. Jy sal sien.” Haar stem is sag en kalm. “Jy hoef nie bang te wees nie.”

      Toe sy dit sê, voel Buyi ’n rustigheid oor hom kom. Sy is seker reg. Miskien is hy sommer simpel.

      “Oe! Hy is hier!” hoor Buyi iemand uitroep.

      ’n Groot vrou met ’n kleurvolle rok en bypassende kopdoek storm by die hoofgebou uit, en af met die trappe. Haar arms is uitgestrek, haar vingers wydgesprei en palms oop.

      “My seun! My seun!” roep sy. Haar hele lyf bewe van opgewondenheid. Haar oë is vriendelik en haar glimlag so groot soos ’n sekelmaan.

      Voor Buyi besef wat aangaan, gryp sy hom aan die skouers en sê: “Kom laat ek ’n bietjie na jou kyk!” Toe trek sy hom teen haar vas en dis asof die geur van die blomme in die tuin hom omsingel.

      “Unjani? Unjani?” neurie sy. “Hoe gaan dit?”

      Buyi is heeltemal onkant gevang. Hy staan net daar in die omhelsing en weet nie wat om te doen nie. Wie is hierdie vrou? Is hy veronderstel om haar te ken? Wat moet hy doen?

      “Welkom tuis, Buyisiwe,” sê sy. “Jy het uiteindelik teruggekom.”

      “Um, hallo,” is al wat hy kan uitkry toe sy hom uiteindelik uit haar omhelsing loslaat.

      “My naam is Unathi, maar almal noem my Mama,” sê sy trots.

      “Mama Unathi bestuur die kombuis,” sê Simoshile en geen haar ’n drukkie.

      “En sommer al die ander goed ook, as jy haar ’n halwe kans gee!” terg André.

      “Hei, suka!” roep sy en maak asof sy kwaad is. “Moenie jou aan André steur nie, Buyi. En pas op vir hom. Hy sal jou net in die moeilikheid laat beland.”

      “Maar Mama sal my weer uit die moeilikheid kry. Soos altyd,” sê André met ’n reguit gesig.

      Sy glimlag en rol haar oë en sê dan beslis: “Kom ons gaan kry vir julle iets om te eet. Julle is seker honger?”

      “Dankie, Mama, ek en Simoshile moet by ons chalets kom. Maar ek is seker Buyi is dood van die honger,” sê André.

      “Ek het so gedink. Ek het lieflike . . .”

      Maar Mama Unathi kry nie kans om haar sin klaar te maak nie. Net toe sy en Buyi die trappe na die hoofgebou wil klim, hoor hulle ’n motor naderkom. Dit is nog ’n veldvoertuig. Groen, met stowwerige bande. Agterop die oop voertuig is ’n paar sitplekke waarop mense met kameras sit. Voorin sit twee mans.

      “Toeriste,” sê Lwazi en stap nader.

      “Oe, kyk,” sê Mama Unathi. “Jou pa is hier.”

      8

      DIT IS DIE vreemdste gevoel om sy pa vir die tweede keer te ontmoet. Goed dan, die eerste keer was dit nie regtig hy nie, dit was Lwazi. Maar nou is daar geen twyfel nie. Buyi se maag draai. Hy voel bewerig. Aan die bestuurder se gelaatstrekke kan hy aflei dit is hy: Themba.

      Die langmouhemp van die uniform is opgerol oor sy gespierde voorarms. Hy dra leerstewels en ’n wyerandhoed. Sy gesig is sterk, sy ken vierkantig, sy oë donker.

      Themba moes Buyi dadelik geëien het, want hy knik sy kop in sy rigting toe hy die toeriste van die voertuig afhelp. Sy oë draai die heeltyd terug na sy seun.

      Moet hy na hom toe loop en hom omhels soos Mama Unathi hom omhels het? wonder Buyi. Of moet hy wag totdat sy pa na hom toe kom?

      Toe die toeriste opgewonde begin klets en na mekaar se foto’s op hulle digitale kameras kyk, verskoon Themba homself. Soos hy naderkom, klop Buyi se hart al hoe vinniger. Hierdie man is deel van hom, maar hy ken hom glad nie. Hy is net soveel ’n vreemdeling as die mense wat hy vandag ontmoet het: Lwazi, André, Simoshile en Mama Unathi.

      Maar hierdie vreemdeling se lewe is aan syne verbind. Hy is sy pa.

      Met sy hoed in sy hand staan sy pa voor hom. Themba knip sy oë een keer, twee keer. Sy gesig is strak.

      Buyi voel hoe sy mond droog word. Hy weet nie wat om van sy pa te verwag nie. Hy maak hom reg vir ’n omhelsing soos Mama Unathi s’n. Maar dit kom nie. Sy pa hou net sy hand uit en sê met ’n sterk stem: “Hallo, Buyisiwe.” Net dit. Geen omhelsing nie. Geen glimlag nie. Net ’n afgetrokke hallo. Buyi skud sy hand soos Lwazi syne vroeër geskud het. Skud, duim, skud.

      “Haai . . .” Moet hy hom Pa noem? Of Themba? “Themba . . .”

      Sy pa korrigeer hom nie, so dis oukei met hom.

      Mama Unathi sien die ongemaklike spanning tussen hulle en kondig met ’n harde stem aan: “Ek wou nou net vir Buyisiwe iets gee om te eet. Hoekom kom jy nie saam nie, Themba? Julle twee het seker baie om oor te gesels.”

      “Ek kan nie nou nie, Unathi. Ek moet na die gaste omsien.” Sy pa se oë draai weer na Buyi. Steeds sonder emosie.

      Is hy dan nie bly om my te sien nie? wonder Buyi.

      Themba grawe in sy broeksak en hou ’n sleutel uit na Buyi. “Dis vir die chalet. Lwazi kan jou vat. Dis nie ver nie. Jy kan eintlik soontoe loop, maar jy het seker ’n klomp bagasie?”

      Buyi knik.

      “Goed dan,” sê Themba en stap terug na die gaste. Hulle opgewondenheid het nog nie bedaar nie. Buyi kan hulle steeds hoor lag toe hy en Mama Unathi by die gebou inloop.

      Sy sit haar hand sag op sy skouer. “Ek het ’n watertand-lekker nagereg ook vir jou,” sê sy.

      Toe Lwazi hom heelwat later by die chalet aflaai, staan Buyi vir ’n oomblik by die voordeur en rondkyk. Dit is ’n netjiese baksteengebou met ’n grasdak. Langsaan is daar ’n steenmuur rondom ’n oop area met ’n paar stoele, tafels en ’n vuurmaakplek. Daar is geen tuin nie, net ’n paar bome waarvan die skadu’s koel oor die bruin aarde val.

      Lwazi help Buyi met sy bagasie. Buyi sluit die voordeur oop en toe hy instap, stop die soet reuk van die grasdak hom vir ’n oomblik in sy spore. Hy laat sy oë oor die binnekant dwaal. Dit is sy nuwe huis. Twee slaapkamers, ’n kombuis, badkamer en ’n sitkamer reg in die middel.

      Die plek is onberispelik skoon. Glad nie soos hulle woonstel in Londen nie. Teen een van die mure gluur die kop van ’n dooie dier af na hom. Sy swart oë stuur ’n rilling langs Buyi se ruggraat af. Dit is die een of ander soort bok. Sy gekrulde horings toring na die dak toe.

      “Hierdie is joune,” sê Lwazi en dra die tasse by een van die kamers in.

      Die kamer is nogal groot. Buyi maak die kasdeur oop. Dit het genoeg pakplek vir al sy klere en goed. Teen die muur staan ’n klein lessenaar en stoel. Hy toets die enkelbed voor die venster. Dit voel gemaklik, die kussings ook.

      “Dit lyk of jy sommer klaar tuis is!” lag Lwazi. “Ek moet in die pad val. Ek gaan saam met Johan, André se pa, op ’n nagsafari. Hy is ook ’n wildbewaarder, nes jou pa.”

      “En jy?” vra Buyi.

      “Ek is ’n spoorsnyer.”

      Buyi СКАЧАТЬ