Die afreis van Abel Lotz. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ maar ek kon hom nie mooi verstaan nie, vreemde naam.”

      “Fomalhaut. Dis hoe hy dit self in die register geskryf het. Netjiese handskrif.”

      “Ek soek ’n beskrywing vir ’n identikit.”

      “Ek dog die saak is afgehandel? Geen misdaad is gepleeg nie.”

      “Daar’s ’n verwikkeling,” sê sy. “Die kamer bly steeds afgeseël. Het hy ’n voornaam gegee?”

      Rabie bring die register, slaan dit op die kroegtoonbank oop, blaai ses weke terug, druk sy voorvinger onder ’n naam. “Dis sy voorletter. Lyk soos ’n b, hoekom ’n kleinletter b?”

      Sy kyk na die naam by Rabie se vuil nael: Fomalhaut b.

      “En hoekom sy voorletter agter sy naam skryf?” dink sy hardop, verwag nie regtig ’n antwoord nie.

      “Hoekom is jý ontbied, adjudant, van moord-en-roof? Dis net ’n kat.”

      “Dis vertroulike inligting, Rabie, ’n lopende ondersoek. Wat van daardie koffie?”

      Hy beduie haar na die naaste sitplek, haal sy selfoon uit om twee koffies te bestel.

      “Terwyl ons vir sersant Mfundisi sit en wag, vertel my alles,” sê sy. “Begin van voor af. Begin by die aand toe jou gas, meneer Fomalhaut, hier aangekom het. Hoe het hy gelyk? Kort van postuur, dikkerig om die heupe en dye, soos ’n peer?”

      Sy oë skuif op na haar gesig. Sy vermoed hy het haar eers getakseer, besluit onder haar T-hemp is nie veel om oor opgewonde te raak nie. Rabie se inslaapgaste is natuurlik aansienlik beter toebedeel, al swaaiend saans aan die twee blink pale.

      “Hoe’t jy geweet, ek bedoel van die dik heupe?” vra hy.

      “Plat neus, gebrek aan ’n ken?”

      “Nee, skerp neus, skeef. En groot ken.”

      “Skerp neus? Groot ken?”

      Dis nie soos sy Abel onthou nie. En sy het hom goed bestudeer, daardie aand in sy kombuis toe hulle gesels en hy vir haar koffie gemaak het. Sy het sy gesig selfs later vir ’n identikit beskryf, nadat sy uit sy huis gered is terwyl hy besig was om ’n stuk van haar maagvel uit te sny. Die gesig is op haar geestesoog geëts, sal dit nooit vergeet nie, droom snags van daardie gesig, met die skalpel in die hand.

      En voor daardie byna noodlottige nag het sy hom twee keer gaan besoek in sy galery, omring deur sy Afrikamaskers en etniese artefakte. Die yl haartjies, die bleek oë, die plat neus, die gebrek aan ’n ken, die hangwange.

      “Is jy seker, Rabie, oor die neus en ken?”

      “Ja, wil jy sien?”

      “Ek dog die CCTV-kamera se lens was toegespuit?”

      “Nie die een by ontvangs nie.”

      Sy vat die register saam, agter by Rabie se heiligdom in. Hy gaan sit by die rekenaar, sy vingers soos klein palings oor die toetsbord, totdat die eerste swart-en-wit beelde op die skerm verskyn, flikkerend en greinerig. Rabie het belê in die goedkoopste geslotekringtelevisie (GKTV) -stelsel op die mark, vermoed sy.

      Sy kan die kort postuur uitmaak, maar miljoene mans het so ’n liggaamsbou. Hy het ’n hoed op, sy rug na die kamera, ’n slaprandhoed wat die boonste gedeelte van sy gesig in diep skadu hul toe hy, klaar met die register, buk om sy twee stukke bagasie op te tel, sy gesig in profiel na die kamera gedraai.

      “Stop,” sê sy. Ja, Rabie is reg: skerp neus, die groot ken byna karikatuuragtig. “Het hy ’n sonbril op?”

      “Ja, daardie tyd van die aand,” sê Rabie. “Gesê hy’t ook ’n oogbesering opgedoen in die treinongeluk. Ek kon die swelling sien.”

      Sy vou weer die register oop: halfnege die aand ingeboek, drie dae ná die traumatiese gebeure in Poppe & Son se begrafnissaak.

      “En dis al beelde wat jy het?”

      “Hy’t nooit weer by ontvangs gekom nie, die brandtrap gebruik. Dis die eerste en laaste keer dat ek met hom gesels het. Hom ’n paar keer skrams opgemerk, gesien hy kweek ’n baard. Is dit die man wat jy soek?”

      Sy skud haar kop. “Nee, lyk nie soos hy nie. Waar bly sersant Mfundisi? Dis al ná agt, hy sou sewe-uur hier wees?”

      “Mos gesê,” sê Rabie. “Sy Eksellensie vat sy tyd.”

      “Gaan wys my die kamer. Ek kan nie langer wag nie.”

      “Dis verseël, die sersant sê niemand behalwe die polisie gaan daar in nie. My met die tronk gedreig as iemand die seël breek.”

      “Ek’s van die polisie, Rabie, hy sal my nie opsluit nie. Bring die sleutel.”

      Terwyl sy die lint voor die deur verwyder, sê Rabie agter haar: “Hier kom hy nou.”

      Sy wag hom in, die sersant ook dik van heup, nog dikker van boud en buik, groter borste as sy, skof soos dié van ’n os, sy tred heen en weer soos die gewaggel van ’n vet gans.

      “Niks uit die kamer verwyder nie?” vra sy.

      “Net die bottel met die vel,” sê sersant Mfundisi.

      Sy dink aan die velle en pelse wat in die kasarm in Doradopark gekry is, saam met die gebalsemde liggaam van die ou vrou, Abel Lotz se ma, met daardie vreemde masker oor haar gesig. Die gelooide huide van katte en molle en hase en dassies, nog klam aan die spanrame agtergelaat in sy ylingse vlug voor die polisie uit.

      “Forensies is nie laat kom nie?” vra Ella vir die sersant. “Jy’t die bottel met die vel self laboratorium toe gevat?”

      “Kan nie forensies se tyd mors met ’n dooie kat nie, adjudant. As jy dink dis nie jou katslagter nie, kan ons die toneel oopstel en kan Rabie sy kamer terugkry. Ek sien niks verdags nie. Ek dog, net om seker te maak, ek laat weet kolonel Sauls van die katvel, ingeval dit verband hou met julle ondersoek.”

      Sy maak ’n kasdeur oop. “Eers as forensies die kamer kom ondersoek, leidrade oor die Nagsluiper kry . . . Dis ál hoe ons sal weet, of hoe, sersant?”

      “Ons’t alles deursoek, ek en konstabel Xala, die hele kamer en die badkamer, die minikombuis met die tweeplaatstoof en potte en panne en goed. Daar in die hoek lê alles wat ons gekry het, net ’n spul koerante en ’n paar tydskrifte, dis al. En die vel. Is dit genoeg rede om forensies te laat kom?”

      Sy kyk na die stapel agter die deur. “Hy’t niks persoonliks vergeet of agtergelaat nie, kam of tandeborsel, so iets?”

      “Net die leesstof, ywerige koerantleser.”

      Sy buk by die stapel ou koerante, lig een ná die ander op, verplaas elkeen na ’n nuwe hoop. Tussen die koerante enkele tydskrifte: South African Sky Guide. Sky & Telescope Magazine. Deep-Sky Observations.

      Agter aan haar nek weer die koue duisendpootkriewels teen haar rugstring af. “Verskoon my,” sê sy en haal haar sel uit.

      Sy stap gang toe en soek die nommer van doktor Verhoef СКАЧАТЬ