Die afreis van Abel Lotz. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en ou vlieëkak. Daai verf is lankal daar, lank voor laas week al. Miskien al van kort nadat meneer Fomalhaut hier ingetrek het. Nou vra ek vir myself: wat’s hier aan die gang? Hoekom kruip meneer Fomalhaut hier aan die einde van die gang weg, naby die brandtrap? Is dit dalk hý wat die kannetjie spuitverf gaan koop het? Watse bagasie het hy gehad, kan jy onthou?”

      “Twee sakke, dié onthou ek, een aan elke hand toe ek hom hier na die kamer toe gebring het om hom te wys hoe alles werk. Die een sak het soos ’n vioolkis gelyk, dit onthou ek goed. Ek het hom nog gevra of hy ’n musikant is. Nee, sê hy, dis net ’n ou vioolkis wat hy iewers raakgeloop het, hy soek nog ’n koper daarvoor. Skaars ’n skrapie aan, dit behoort ’n goeie prys te kry.”

      “Hy’s vol beserings oor die trein hom getrap het, maar sy vioolkis is sonder ’n skrapie?”

      Rabie krap aan sy agterkop. “Ja, noudat jy dit so stel, dis nogal vreemd, nè?”

      “Nou’s ek honger. Kom, konstabel, Rabie het vir ons ’n ete op die huis aangebied.”

      Van agter die kroegtoonbank, terwyl hy die bier tap, beloer Rabie die twee geregsdienaars by hulle tafel. Veral die grote, sersant Mfundisi, wat die broodrol oplig om die inhoud van die hamburger te inspekteer, die tamatiesous en mosterd op die tjips uitskud, vier groot tjips met sy vingers in sy mond prop.

      Op die agtergrond is Evangeline met die stofsuier besig. Rabie kyk na die diskoverhoog met die twee pale en die platejoggie se musiektoerusting, die Roto-Sphere teen die plafon wat die lywe van die eksotiese dansers saans in roterende reënboogkleure van lig baai. Die kroeg is nou skemer en stil, met net die gebrom van die stofsuier hoorbaar. Afgesien van die twee polisiemanne is daar net die twee verweerde ou kroegvlieë wat al van oopmaaktyd op hulle pos is in die hoek by die toonbank, brandy-en-coke in die hand.

      Rabie neem die glase bier na die tafel, kry geen dankie toe hy dit neersit nie.

      Sersant Mfundisi kyk wel op, tamatiesous aan sy lippe en ken, kieste bultend soos hy kou. “Waar’s jou hotelgaste dan?”

      “Slaap nog.”

      “Mm, die nagskofwerkers, nè?” Sersant Mfundisi vat nog ’n hap van sy hamburger, werk met sy vingers gebraaide uie by ’n mondhoek in.

      “Die sersant bedoel ons sal hulle moet uitvra,” sê die konstabel. “Oor die vermiste gas in kamer 110. Oor sy bewegings, aangesien ons niks op CCTV het nie.”

      “Ek sê mos: niemand het hom ooit gesien nie. Hy’t nie gemeng nie.”

      “Nooit praatjies probeer maak met iemand nie?” vra die sersant. “Net sy naam in jou register geskryf. Wat van sy adres en telefoonnommer, soos die wet vereis van ’n wetsgehoorsame burger?”

      “Ja, dit het ek, sy adres in die Kaap.”

      “As forensies klaar is, en hulle is agterdogtig, sal ons al daardie goed nodig hê. Ons sal ook met jou inslaapgaste kom gesels en na jou CCTV-monitors kyk. Miskien is daar beeldmateriaal van vroeër, voor die lens toegespuit is. Dan sal ons . . .”

      Rabie kyk om, volg sersant Mfundisi se blik na die deur van die kroeg waar ’n jong vrou verskyn het. Dis Jewel, stywe skibroek klewend soos vel aan haar, los T-hemp, geen bra onder die hemp nie. Sy lyk of sy pas wakker geword het, kam haar vingers deur haar hare.

      “Rabie, Mitzi is nog steeds weg,” kla sy temerig. “Ek’s rasend, wat kón van haar geword het? Sy sou nie sommer net wegloop nie, iets moet gebeur het.”

      “Miskien is dit jou gekerm wat haar die pad laat vat het, het jy al dááraan gedink, hè? Miskien kon sy dit nie meer by jou uithou nie. Ék sou lankal weggeloop het.”

      Sy lig haar borste gegrief vir hom. “Jy’s lelik met my, Rabie. Wat het ek gedoen? Ek’s net bekommerd oor Mitzi, dis al.”

      Sy kyk nuuskierig na die twee etende polisiemanne.

      “Jewel is ’n eksotiese danser,” verduidelik Rabie vinnig. “Sy sluk ook vlamme wanneer sy dans.”

      Konstabel Xala, merk hy, lig nie sy oë hoër as Jewel se boesem nie. Sersant Mfundisi kyk darem op.

      “Vlamme, nè? En wie’s Mitzi, wat ook verdwyn het?”

      Rabie kan sien hoe die sersant se kop werk. Hy wonder of dit toevallig is: twéé verdwynings uit die Sleep Inn.

      Jewel stoot ’n heup uit. Die lang wimpers, nog swart en taai van gisteraand se maskara, word nou fladderend op die sersant gerig. “Mitzi is al ’n week weg.”

      Jissus, dink Rabie, drama queen. Haal nie eens die vals ooghare af wanneer sy gaan slaap nie. Hy vat haar aan die elmboog en stuur haar weg.

      “Mitzi is haar vermiste kat,” sê hy oor sy skouer.

      “Swárt kat?” vra sersant Mfundisi.

      Rabie steek vas, draai om, moet ’n oomblik dink voor dit insink. “Gots, sersant, is dít wat hy gedoen het? Hy’t vir Mitzi daar in sy bad geslag?”

      2

      Jake sit voor die TV-nuus, sy aandete op sy skoot. Die spaghetti bolognese met frikkadelle is nog in Checkers se polistireenhouer, net die plastiek afgetrek. Neerdrukkende nuus: aardbewings, oorstromings, ’n asteroïed so groot soos ’n vliegdekskip wat die aarde net-net met 200 000 kilometer mis. Beelde van uitgeteerde vroue en kinders, vaal van die stof, wat te voet uit Somalië in die Dadaab-kamp in Kenia aankom. Ellendige geraamtemense, geboë pikkend soos aasvoëls tussen rommel na enigiets te ete. Swart vlieë in die oë en neuse en monde van stom kinders, vel en been met boepmagies.

      Jake vee ’n straal sous van sy ken af, klik vir ’n ander nuuskanaal, luister na ’n insetsel van die BBC se korrespondent uit Islamabad. Hy staan op vir nog ’n bier om die kos mee af te sluk.

      “Pakistanse soldate wat die Taliban in Suid-Waziristan beveg, het ’n sleutelvesting van Oezbeek-vegters in die dorp Kanigoram omsingel,” gaan die korrespondent voort. “Tot ’n duisend Oezbeek-insypelaars skuil vermoedelik hier in die berge tussen die burgerlike bevolking en in ’n doolhof van tonnels. Die Pakistanse veiligheidsmagte sê gevegte in Kanigoram is hewig en hulle verwag hoë ongevalle, veral onder burgerlikes in die kruisvuur. Die dorp is berug dat hy vroeër ook skuiling gebied het aan ondersteuners van Baitullah Mehsud, leier van die Pakistanse Taliban voor sy dood in ’n CIA-lugaanval . . .”

      Jake se selfoon lui. Hy sit sy vurk neer, stel die TV sagter, vee met die agterkant van sy hand oor sy lippe en sê: “Diamond.”

      “Jake Diamond?”

      “Dissy.”

      “Die joernalis?”

      “Wie praat?”

      “Luister, Jake, ek’t ’n storie vir jou, as jy belangstel.”

      “Ek stel belang, dis my werk. Wie praat?”

      “Maak nie saak nie,” sê die manstem. “Jy’t ’n berig geskryf, dis waar ek jou naam gesien het. Daardie vyf amptenare wat gearresteer is oor korrupsie.”

      Jake skakel sy digitale opnemer aan, gekoppel aan die telefoon. “Was ’n Sapa-berig uit Durban. Ek’t net plaaslike kommentaar gevra.”

СКАЧАТЬ