Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. Jy is koel en kalm, sonder ’n kwade woord, verslaan.

      Eers in die hysbak blaas Olivia haar asem stadig uit en val teen die muur, asof sy uitgeput is. Sy vang haar oog in die spieël oorkant haar en glimlag breed. Kind, sê sy vir haarself, jy het vir jou ’n werk losgepraat. Moet nooit weer aan jouself twyfel nie.

      Onder in die straat klim sy in haar motortjie, bly dat dit so warm gebak het in die laatwinterson, want sy het skoon die bewerasie. Sy ry na haar vriendin Mart se woonstel toe en laat haar in met die sleutel wat Mart vir haar gegee het.

      Mart sit pens en pootjies bo-op die koffietafel omdat hy presies in die sonkol staan, en sy kyk op toe Olivia inkom. “En toe?” vra sy.

      “Ek is hier om in te pak. Wees vreugdevol, liewe Mart, ek en my bagasie is nou-nou onder jou voete uit.” Olivia kyk spytig in die klein sitkamertjie rond. Onder die voete is die regte frase – net waar jy kyk, lê bokse of tasse, die opgerolde komberse en kussings wat sy saans op die rusbank oopgooi as sy gaan slaap omdat Mart se kamer net een bed het. “Ek het die werk gekry.”

      “Sowaar?” sê Mart bewonderend. “Dan kan ek maar vir meneer Nolte bel en sê hy kan ophou soek, die onderwys sal sonder jou moet voortbestaan.”

      “Presies.” Olivia tel ’n appel op en begin dit knarsend eet. “Tensy die advokaat my binne die twee weke uitskop, natuurlik.”

      “Die twee weke? Watse advokaat?”

      Olivia val op die rusbank neer. Die kussings is bietjie verfrommel geslaap en sy klop hulle skuldig reg. “Meneer Steytler is ’n advokaat en weet jy, ek het dadelik geraai. Ek sê mos vir jou ek is goed hiermee.”

      “Ag, jy het seker sy toga agter die deur sien hang.”

      “Nee, ek het nie!” Olivia bekyk die koutjie van die appel voor sy na die snippermandjie mik en dit presies ingooi. “Ek moes netbal gespeel het,” merk sy op.

      “Olivia, hou op onsin praat,” maan Mart. “Vertel van die begin af. Alles. Ek wil alles hoor.”

      Olivia sit mooi regop soos ’n kind wat deur haar juffrou aangespreek is behalwe dat sy dit nie volhou nie en eers afbuk om haar steweltjies los te knoop. “Dis beter,” sug sy. “Goed. ’n Opsomming. Sy naam is Nicolas Steytler en hy het twee kinders. Emma is ses en Nicky vier. Nicky is natuurlik eintlik Nicolas – ’n familienaam. Die kinders se ma is dood twee dae na Nicky se geboorte en ’n tante, ons advokaat se suster, toe nog ongetroud, het die kleintjies versorg. Ongelukkig het sy nou ’n man ontmoet, ’n boer – ai tog, wat was sy naam nou weer?”

      “Dit maak nie saak nie,” giggel Mart. “Gaan voort.”

      “Sy wou Nicky met haar saamneem toe sy getroud is, maar dit wou meneer Steytler nie toelaat nie. Die kinders moes bymekaar bly. Hel, ek sou so dink. En dis waarom hy nou na ’n oppasser soek. Iemand betroubaar wat nie Franse kos maak of drink nie. Iemand wat vastigheid aan die arme kinders se lewe kan gee.”

      “Waarom het hy jou aangestel?”

      Olivia kyk haar gemaak seergemaak aan. “In die eerste plek het ek vir hom vertel ek gaan nie trou voor ek dertig is nie en teen daardie tyd is die kinders groot. Of groot genoeg. In die tweede plek kan ek nie Franse kos kook nie en ek drink ook nie. Wel, nie ernstig nie. Die terloopse glas wyn tel nie. In die derde plek weet ek net ek en die kinders gaan klaarkom, veral omdat dit die enigste werk is wat huisvesting insluit.”

      Mart lag weer. “As jy my vra, is dit die belangrikste.”

      “Dit is nogal.” Sy kyk na haar vriendin, skielik ernstig, haar oë pleitend. “Ek sal goed wees vir hulle, Mart. Jy weet dit.”

      “O, ek weet dit,” beaam Mart dadelik. “Miskien nie goed in die sin wat hy verwag nie, maar … Aarde, jy kan met enigeen regkom. Ek wonder net hoe jy hom so vinnig oortuig het.”

      “O, hy wou my nie hê nie,” erken Olivia. “Glo my, as ek hom ooit toegelaat het om ’n woord in te kry, het hy my baie beleef na die deur begelei. Dis waarom ek hom nie kans gegee het nie.”

      “Jy sê dan hy’s ’n advokaat!”

      “Ek weet, maar ek was voorbereid, jy sien. Hy nie. Hy het nie geweet wie ek is of hoe graag ek die werk wil hê nie. Hy het seker gedink ek is net nog ’n oujongnooi wat gaan sorg dat die kinders se naels skoon is. Ek het gesien hoe afkeurend hy lyk toe hy sien hoe jonk ek is en ek was reg vir hom.”

      “Is hy darem ordentlik? Jy moet met hierdie man in ’n huis saamleef en jy weet hoe gegrief jy is met mans wat jou snags lastig val.”

      “O nee, hy’s baie ordentlik. Wel, so op die oog af, natuurlik, en ek is nou al so gewoond om my kamerdeur te sluit dat ek dit sal aanhou doen. Nee, ek het ander planne vir hom.”

      “O wee,” sug Mart. “Watse planne?”

      “Hy moet weer trou,” sê Olivia ferm. “Dit sal die heel beste wees vir sy kinders. Hy sê hy het ’n meisie, maar ek het aangebied om al my ongetroude vriendinne aan hom voor te stel.”

      “Olivia! Jy het nie!”

      “Ja, ek het. Dis mos logies. Mens kan sommer sien die man is eensaam en gekweld. Wat hy en sy kinders nodig het, is ’n nuwe vrou en ma.” Sy vou haar hande vroom op haar skoot. “As ek nou eers die kinders ontmoet het en goed leer ken het, sal ek mooi weet watse soort vrou hy mee moet trou en dan kan ek my planne maak.”

      “Nee, jy kan nie,” sê Mart beslis. “Los die arme man uit.”

      Olivia kyk haar uit die hoogte aan. “Het jy vergeet van Pieter en Sandra? Van Eric en Janet? En wat van Soois en sy liefste Petronella? Julle het almal gesê sy is te vet en al is sy die dierbaarste ding, gaan geen man belangstel nie omdat hulle almal soek na iemand wat lyk soos Michelle Pfeiffer. Onthou jy dit? En is Soois mal oor haar? Is hulle so gelukkig getroud dat dit mens eintlik siek maak?”

      Mart gooi haar hande in die lug. “Goed, goed, ek gee op. Jy het jou eintlike beroep gemis. Hoekom voel ek dan jammer vir die arme meneer Steytler? En wat gaan gebeur as hy met jou wil trou?”

      Olivia lig haar kop. “As ek dertig is, Mart, as ek dertig is. Hoeveel keer moet ek dit nog sê? Die dag as ek dertig is en alles gedoen het wat ek nog wil doen, gaan ek aan julle deure kom klop en sê: ‘Ek is reg, bring die mans. Stel my voor.’”

      “Ons praat weer,” sê Mart en staan op. “Wil jy ’n broodjie hê?”

      Olivia spring op. “Ja dankie. En ek moet inpak, want ek wil by sy huis kom voor hy daar is. Ek wil die kinders op my eie ontmoet.”

      “Hoekom?”

      “Hy lyk na ’n kwaai man. Ek is seker die kinders gaan stom word as hy by is.”

      “En gestel die kinders is klein monsters en jy haat hulle, wat dan? Jy het jou nou in die werk ingepraat, hoe gaan jy daar uitkom? Onthou, jy het nooit skoolgehou nie; nie alle kinders is engeltjies nie.”

      “Ek weet, ek weet. As hulle onuitstaanbaar is, sal ek net vinniger moet soek na ’n vrou vir hom. Dis al hoe ek daaruit sal kan kom.”

      “Jy’s gewetenloos.”

      “Nee, ek is nie. Ek is vas van plan om van die kinders СКАЧАТЬ