Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ verder.

      “Hoekom trou u nie weer nie? Dis mos die logiese oplossing,” sê sy half vraend en kantel haar kop skuins.

      “Ek wil nie … Ek bedoel, dis nie iets wat ’n mens sommer …”

      “Ek kan daarmee ook help,” sê sy. “Ek het dosyne vriendinne wat nie soos ek voel nie; al wat hulle wil doen, is trou. Is dit nie vreemd nie? As u wil, kan ek hulle opkommandeer en een na die ander voorstel en dan kan u kies. Ten minste een van hulle moet geskik wees en die meeste is baie lief vir kinders, so dis nie ’n probleem nie.”

      “Juffrou Joubert!” bulder hy.

      Sy knip haar oë en sit haar leë koppie neer. “Ja?”

      “Hou op praat. U is hier sodat ék ’n onderhoud met u kan voer, nie andersom nie.”

      “Goed,” sê sy inskiklik. “Ek het net gedink …”

      Hy hou sy hand in die lug “Ek wil nie hoor nie. As ek wil trou, sal ek self die meisie kies. Ek het nie hulp nodig nie, dankie. Ek het ’n goeie … e … vriendin en as ek …” Hy bly stil en maak keel skoon. Hoekom verduidelik hy vir haar wat sy planne is? “Mag ék nou ’n paar vrae vra?”

      “Sekerlik,” sê sy en glimlag stralend.

      “Dankie.” Hy voel gedaan. “Mag ek begin met die belangrikste vraag? Het u enige vorige ondervinding van kinders en indien wel, kan u vir my vertel wat dit is?”

      “Nee,” sê sy so vriendelik soos altyd.

      Sy oë flits. “Nee?” Hy laat vaar sommer die beleefde aanspreekvorm. “Jy wil nie vir my vertel nie?”

      “Nee,” lag sy. “Ek het geen ondervinding nie.”

      Hoofstuk twee

      Nicolas leun weer heeltemal terug in sy stoel, so hard dat die leuning protesteer. “Jy het geen ondervinding nie,” herhaal hy stadig. “Waarom mors jy dan my tyd? Waarom het jy aansoek gedoen vir die pos? Wat het jy vantevore gedoen?”

      Sy besluit wyslik om die laaste vraag eerste te beantwoord. “Ek het op ’n wildplaas gewerk.”

      “’n Wildplaas?” vra hy oorstelp.

      “Ja, jy weet, een van daai plase wat soos ’n privaat wildtuin is. Baie gewild, hoor. Mense is mal oor die bos, veral buitelanders. Ek het hulle ontvang, soms rondgery, daardie soort van ding. Nie die kos gemaak nie, soos ek reeds gesê het.”

      “Maar hoekom het jy dan … ek bedoel, wat op aarde het gemaak dat jy –”

      “Ek is nou lus vir iets anders,” sê sy beslis, haar gesig ernstig. “Toe ek jou advertensie sien, het ek net dadelik geweet dis wat ek soek. Dis waarmee ek goed sal wees.” Sy maak haar handsak oop en haal die knipsel uit. “Ek sien ook hier dat jy sê inwoning is opsioneel, maar verkieslik. Dis natuurlik logies. As jy in die aande moet uitgaan, wil jy nie nog rondsoek na ’n oppasser nie en dit pas my.”

      “Wat pas jou?”

      “Om in te woon. Jy sien, na die twee jaar op die plaas, het ek natuurlik nie ’n blyplek nie en genade, as jy weet wat woonstelle deesdae kos! Eers het ek gedink ek sal maar ’n woonstel soek en miskien weer begin skoolhou, maar eintlik was ek –”

      “Is jy ’n onderwyseres?”

      “O ja,” sê sy gemaklik. “Wel, dis waarvoor ek geleer het, maar toe kom die aanbod op die wildplaas en dit het net só avontuurlik gelyk dat ek besluit het ek doen dit eers. Nou het hulle so groot geword dat hulle eintlik vaste personeel wil hê en ek was bietjie moeg vir die afgeslotenheid, maar veral vir al daardie mans wat dink ’n jong meisie op ’n verafgeleë plaas is daar vir meer as net rondry.” Sy kyk hom ontstoke aan. “Jy kan nie glo wat met mans gebeur as hulle om ’n kampvuur sit nie. Ek sê vir jou, hulle het die paadjie na my rondawel deurgetrap. Ek het dit oorweeg om ’n leeu voor my deur vas te maak. Dit sou hulle leer.”

      Hy kan dit nie help nie, hy lag. “Dis alles baie interessant,” sê hy dan. “Maar jy moes self besef het jy het geen –”

      “Ek dink ons moet ’n proeftydperk hê,” val sy hom in die rede. “Ek is seker jou kinders is lieflik, maar dis net moontlik dat hulle twee bedorwe brokkies is of regte klein monsters wat my bed aan die brand sal steek. Aan die ander kant mag hulle my haat. Ek dink dis regverdig dat ons aan albei kante die reg het om sê nou na twee weke te besluit of dit sal werk of nie.”

      “Juffrou Joubert, ek kan jou nou al sê …”

      Sy hou haar hand in die lug en skud haar kop. “Nee, ek dring daarop aan. Emma en Nicky is die twee wat moet besluit. Jy kan nie nou net ja sê nie, dit gaan van hulle afhang.”

      Hy stik byna. “Ek was nie van plan om nou net ja te sê nie!”

      “En nog ’n ding,” sê sy streng. “Ek wil hulle ontmoet sonder dat jy teenwoordig is. Ouers inhibeer altyd hulle kinders.” Sy wys weer na die knipsel. “Hier het jy gesê jy soek onmiddellik iemand. Dit pas my uitstekend. Ek bly op die oomblik by my vriendin, maar haar woonstel is klein en ons baklei oor die badkamer. Sal ek my eie badkamer hê in jou huis?”

      “Ja, maar ek het nie –”

      “Ek het ook nie baie besittings nie. My radio, ’n paar boeke en my klere en selfs dit is nie veel nie, want in die bos het ek ’n kakie-uniform gedra. Ek het darem bietjie spaargeld, want jy kan dink: waarop spandeer mens jou geld as jy net een keer in twee weke op die dorp kom en dan is daar nie veel meer as ’n slaghuis en die koöperasie nie?” Sy kyk hom vraend aan. “Moet ek ’n uniform dra?”

      “Nee, natuurlik nie. Jy kan dra wat jy wil, maar –”

      “Dan sal ek vir my moet klere koop.” Sy knip haar handsak toe en staan op. “Ek dink ek het nou alles gevra wat ek wil weet. O, jou adres. Sal dit in orde wees as ek sommer nou na die huis toe gaan? Die kinders is seker by die huis, of hoe? Dis mos nog skoolvakansie.”

      “Ja,” sê hy lam. “Hulle is by die huis. Katie is daar.”

      “Uitstekend. En sy sal seker vir my kan wys waar my kamer is en sulke soort goed?”

      “Ja.”

      “Ek het ’n motortjie,” sê sy. “Al is hy op sy laaste dae. Loop nog net op genade. Was al gedaan toe my pa hom uitgegooi het, maar gaan nog dapper voort. Sal ek die kinders moet rondry?”

      “Ja. Skool toe en so aan, maar daar is ’n motor by die huis. Ek verwag nie jy moet jou eie voertuig gebruik nie.”

      Sy glimlag en steek haar hand uit. “Dan groet ek. Baie dankie, meneer Steytler. Ek dink ons gaan goed regkom.”

      “Juffrou Joubert,” probeer hy ’n laaste keer.

      “Noem my Olivia,” stel sy voor. “Anders gaan dit so formeel wees. Tot siens, meneer Steytler. Ons sien jou seker later vanmiddag?” Sy bly skielik staan, halfpad na die deur. “Noem ’n mens jou meneer Steytler of sê mens advokaat Steytler?” Sy skud haar kop. “Nee, dit klink darem vreeslik styf.” Sy lig haar hand in ’n groet en stap uit.

      Hy СКАЧАТЬ