Talia vat grond. Melissa Scharneck

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ maar ek was. Dis dalk hoekom ek so skaam is oor die feit dat hy my geslaan het: omdat dit meer van mý sê as van hom.

      Ek kyk na Celia oorkant die tafel en wonder wat die probleem is. Die man is dood; daar is min wat hy uit die graf aan haar of haar ma kan doen. Dalk is dit geld. Ek het glad nie ’n oorvloed nie, maar wat ek het, is ek bereid om te deel as dit haar las ligter sal maak.

      “Ek is nogal goed met probleme oplos – ander mense s’n, nie my eie nie. So vertel laat ek hoor,” sê ek.

      Celia se mond gaan oop asof sy wil begin praat, dan weer toe asof sy haarself stop.

      Ek wil vir haar sê dat ek al baie kak gesien het en dat die lewe my ook al stomgeslaan het, maar ek wag in stilte.

      Toe sy uiteindelik wegtrek, skok dit my só dat dit voel asof ek haar uit ’n ander vertrek hoor praat. Haar woorde klink blikkerig. Sy praat soos ’n nuusleser, oënskynlik sonder gedagte of emosie.

      “Piet het my verkrag, baie keer. Regtig baie, gewoonlik so drie maal ’n week. Ek weet nie eers of die laaste paar jaar as verkrag gesien kan word nie. As mens ophou nee sê en baklei omdat jy weet dit werk nie, dan sê jy dalk ja?

      “So ’n jaar terug moes ek ’n aborsie hê. Piet het my na so ’n snaakse ou man toe gevat, nie ’n dokter nie. Ek onthou ek het baie gebloei. Die ou man het gesê ek sal nou nie meer kinders kan hê nie, maar dit pla my nie. Ek is net bang ek het Aids. Ek het gehoor Piet is partykeer van die kroeg af weg saam met van die prostitute wat daar rondstaan. Hy was nie een vir condoms nie.”

      Sy snuif weer ’n keer en vee aan haar neus met die verbleikte sakdoek.

      “Ek raak in die nag papnat gesweet wakker so bang is ek. Ek het nodig om getoets te word. Ek kan nie na die kliniek toe gaan nie, al daai tannies het kinders by die skool en ek skaam my dood as hulle stories begin versprei dat ek ’n slet is. Ek weet nie meer wat om te doen nie. Ek … ek wil nie doodgaan nie. Ek wou nooit vir enigiemand vertel nie, maar ek kan nie langer so aangaan nie. Ek kry nie geëet nie, en ek slaap ál slegter.”

      Dis stil, doodstil, terwyl haar woorde by my insink. Ek kan nie help om in my gedagtes Piet Buys se vet, harige lyf bo-op Celia te sien nie. Hoe vernederend moes dit nie vir haar gewees het nie, keer op keer op keer …

      Arme Celia wat so rietskraal is. En wat nou omtrent net uit hare en benerige ledemate bestaan, besef ek met ’n skok. Hoekom het ek nooit raakgesien dat sy so baie gewig verloor het nie? Natuurlik net aan my eie probleme gedink.

      Daar is ’n duisend dinge wat ek wil vra, maar my brein en my mond wil nie saamwerk nie. Wanneer het hy daarmee begin? Nadat hy met Celia se ma getrou het, toe Celia nege was? My eie kind is nou nege. Sekerlik kon Piet Buys dit nie oor sy hart kry om ’n dógtertjie te verkrag nie?

      “Here …” prewel ek vir ’n god aan wie ek nog nooit genoeg aandag gegee het in my lewe nie. Vir ’n god wat glo die mensdom beskerm. Ek weet nie watter een nie, dalk almal. My ma glo net in een, maar ek roep alle gode aan om Celia se storie te hoor. Om hulle te vra hoe hulle dan van die kind vergeet het. Om hulle te verskree …

      Ek hou my oë op die lemmetjiegroen tafeldoek, ek sien elke vesel daarvan, en ’n oliekol wat ek nog nooit opgelet het nie. Toe ek Celia se ouderdom was, het ek al by twee seuns geslaap, en ek het meisies geken wat baie gewilder was. Vigs was daar, maar eintlik ook nie, en ek het niemand geken wat verkrag is nie. Almal wóú dit doen, ék wou dit doen. Ek kan nie dink hoe dit moet wees om iemand se lyf teen jou wil in jou eie lyf te voel inboor nie.

      Alles maal deur my kop. Ek wonder hoe Piet dit gedoen het. Ek wonder wat Celia gedoen het om hom te probeer keer. Ek wonder of hy haar seergemaak het. Ek wonder hoe Celia se ma, in hulle klein huis, nie agtergekom het wat aangaan nie.

      Maar ek durf nie vra nie.

      Dis alles te veel vir my. Celia is verkrag, herhaaldelik, en ek kan niks vir haar doen nie. Ek weet nie hoe om énigiets reg te maak nie, nooit nie. Nie vir haar nie en ook nie vir myself nie. Hoekom sou die noodlot hierdie kind na my toe stuur as ek nie eers myself kan help nie?

      Die lewe sal aangaan, dit wag nie vir toestemming van jou af nie.

      Dit het my ma eenmaal vir my gesê. Dalk het die alleswetende Dalena Vorster-Swart geweet so ’n dag sal kom waarvoor ek hoegenaamd nie gereed is nie.

      Ek wil nie in hierdie posisie wees nie. Ek wil in my eie kokon van mismoedigheid bly sit. Ek wil nie weet dat ’n pragtige kind, dalk die ouderdom van my eie dogtertjie, onder my neus verkrag is nie. Ek wil nie voel ek moet ander mense se kinders red nie. Ek wil nié!

      Ek verwens Piet Buys in die hel in terwyl ek my sweterige handpalms aan die groen tafeldoek afvee. Die bloed wil uit my are bars en dit voel asof die woede deur my vel gaan peul.

      Ek kom agter dat ek nie na Celia kyk nie, ek kyk na niks. As ek tog net iets kan sê wat haar sal verseker dat dit oukei is dat sy my vertel het, dat alles oukei gaan wees … Maar daar is niks. Ek kry niks gesê nie.

      My hart breek vir Celia. Vir die manier waarop sy skaam is hieroor, asof dit háár skuld is. Ek is ook skaam. Omdat James my gemoer het tot my lyf dit nie meer kon vat nie. Omdat hy my belieg en verneuk het.

      In stilte rou ek vir alle vroue wat deur hulle borste en baarmoeders tot die dood gevonnis is. Vroue wie se genitalieë afgebrand word, wat vrot van binne omdat hulle siele so vermink is dat hulle lýwe dit nie meer kan vat nie.

      Ek rou vir Eva en Rooikappie en elke donnerse vrou wat dit durf waag het om nie instruksies te volg nie. Ek rou vir myself, vir my dogter, vir Celia. Vir die toekoms wat hierdie wêreld, hierdie lewe ons bied.

      Vir die eerste keer in ’n lang tyd – so lank dat ek nie kan onthou hoe lank nie – is ek kwaad. Daar is ’n woede in my wat soos ’n ketel wil-wil kook en ek wens dit kóók. Ek wens dit wil kook en oorkook. Ek wens dit verbrand elke Piet Buys, elke James Prinsloo, elke wolf of slang wat al ooit ’n vrou se lewe hel gemaak het. Hulle moet brand tot mens die duiwels kan sien wat onder hulle vel skuil!

      Toe ek uiteindelik opkyk, sien ek dat Celia ’n koekie eet.

      “Skielik starve ek,” sê sy met ’n moeë glimlag.

      “Het jy jou ma vertel?” is al waarmee ek vorendag kan kom.

      “Ek het nie regtig die punt gesien nie. Berta is nie stupid nie, sy het geweet wat gaan saans in my kamer aan. Nadat dit die eerste maal gebeur het … Sy het niks gesê nie, net aangegaan asof dit nie gebeur het nie. Sy kon dit hoor, rúik. Ek het geskree vir haar om my te help daai aand. Dit sal niks verander om met haar te praat nie. Ek het nog net vir juffrou vertel. Dis niemand se besigheid nie.”

      Terwyl ek vir ons nog koeldrank aanmaak, oordink ek die moontlikhede.

      Celia is reg – ons kan nie kliniek toe gaan nie. Van Vuurkloof se grootste skinderbekke werk daar. My jare lange huisdokter is ook vervang met ’n nuwe mannetjie van Pretoria. Al tel die nuutheid in sy guns, wil ek nie vir Celia na iemand toe vat wat sy weer in die dorp kan raakloop nie. Vuurkloof is te klein vir geheime.

      “Kom ons ry môre ná skool deur Leliefontein toe. Daar is ’n goeie kliniek, en die mense sal ons nie ken nie. Dan gaan eet ons sommer daar êrens middagete,” stel ek voor.

      Sy kyk verbaas van haar koeldrankglas op.

      “Dis baie moeite. Ek wil nie hê juffrou moet te veel moeite doen vir my nie. Ek hou СКАЧАТЬ