Talia vat grond. Melissa Scharneck

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ om as sý bad nie. Ek offer juis dinge op sodat sy nie hoef nie. Sy hou daarvan om in die bad te lê en lees. Daar was ’n tyd toe ek dit ook gedoen het.

      “Ja! Wat wil jy eet?” skree ek terug.

      Water loop, daar is ’n gewoel en gewerskaf, en dan: “Jy maak mos eiers. Ek hou van eiers.”

      Gelukkig is my dogter nie moeilik om tevrede te stel nie. Gelukkig is die resepte wat so onverklaarbaar in my posbus opdaag, nie duur óf moeilik nie. Eenvoudig genoeg vir my afwesige energievlakke.

      Kort ná ons ete van gekookte eiers en toast gaan Louisa kamer toe met haar storieboek.

      ’n Rukkie later klok Maggie in. Soos gewoonlik wil sy my skottelgoed was. Ek het nie meer die krag om met haar te stry nie. As sy dit nie van tyd tot tyd kom doen nie, het ek en Louisa seker lankal uit papierborde begin eet.

      “Het jy gehoor van Piet Buys?” vra Maggie terwyl ek die bottel wyn oopmaak wat sy saamgebring het.

      “Wat?”

      “Hy’s dood. ’n Kar het hom vanmiddag omgery. Nie eers gestop nie, net weggejaag.”

      Maggie klink nie spyt nie. Ek is ook nie. Niemand het eintlik van Celia le Roux se stiefpa gehou nie. Piet Buys was ’n vet, olierige luis.

      “Waar?” vra ek. “Was hy dronk soos gewoonlik?”

      “Voor die apteek, in heldere daglig. Hy was glo besig om oor die straat te stap met sy boksie kopseerpoeiers in die hand. Die mense wat dit gesien het, sê dit was ’n jong vrou, maar hulle het haar nie herken nie, so sy kan nie ’n Vuurklower wees nie.”

      Vuurkloof is klein. Die naaste winkelsentrum, fliek of plek wat sushi verkoop, is ’n honderd kilometer weg. Die mense hier het niks om te doen nie behalwe visvang, braai en skinder. En ek dink regtig almal ken mekaar.

      “Arme Celia,” sê ek toe Maggie by die kombuistafel kom sit. Al vermoed ek die kind sal beter af wees sonder haar stiefpa in haar lewe.

      “Hopelik het hy ’n polis of twee gehad wat hulle kan help.”

      Maggie gesels oor dit en dat terwyl ons die bottel wyn leegmaak, maar my gedagtes bly terugdwaal na die skielike dood van Piet Buys. Ek kan nie dink dat hy die tipe mens was wat ’n lewenspolis sou hê ter wille van sy familie nie.

      Dis kort voor tien toe Maggie huis toe gaan.

      Ek stort vinnig en klim pligsgetrou in die bed. Ek lê gewoonlik lank wakker, maar ek het niks anders om te doen nie. Dit voorspel net treurigheid.

      My ma sê dis omdat ek nooit nodig gehad het om gered te word nie dat James vir hom so ’n bleeksiel gekies het om ’n affair mee te hê. Alle mans wil glo die redder wees, anders voel hulle nie soos mans nie.

      Ek weet nie aldag hoeveel logika daarin lê nie. Dalk wil James nie soos ’n man voel nie. Mans wat soos mans wil voel, kies sekerlik nie vir hulle ’n ander man om lief te hê nie? Die homoseksuele verhouding is een van die vele dinge wat ek nooit verwag het toe ek op James verlief geraak het nie.

      Die jong man wat hy nou naai, is beeldskoon. Sy engelgesig lyk asof hy te broos is vir hierdie lewe. Soos iemand wat nie sonder hulp oor die weg sal kan kom nie. Ek hoop hy dink nie hy gaan daardie hulp by James kry nie.

      My ma is gewoonlik reg (oor alles), maar sy maak ’n fout as sy dink dat ek nog nooit gered wou word nie. Ek het al baie redding nodig gehad, maar dit het nie in James se broek gesit om dit te doen nie. Mans soos hy sien net kans vir vlak poeletjies. Hulle kom haal jou nie in ’n storm uit die see uit nie.

      Hoofstuk 2

      Smeer botter op een kant van 4 snye brood.

      Rasper kaas.

      Plaas 2 snye brood met botterkant onder, sit kaas op.

      Plaas oorblywende stukke brood bo-op (botterkant bo) en toast.

      (Onthou dat jou snackwich toaster se buitekant ook warm word – moenie dat dit teen die koord lê en die krag kortsluit nie.)

      Ek is nou eenmaal nie ’n oggendmens nie. Ek het tyd nodig om aan die nuwe weergawe van die lewe gewoond te raak. Die eerste daglig voel soos ’n flits wat om middernag op my skyn. Dis ’n bliksem waarvoor ek net nooit gereed is nie.

      Ek lyk darem nie té sleg nie, dink ek terwyl ek ’n paar groot hoepeloorbelle insit. Ek probeer hard om op ’n Maandag na iets te lyk. Ek maak my hare reguit, sit grimering aan en dra klere wat pas. Dit klink dalk nie na veel nie, maar vir iemand wat die ander ses dae van die week soos ’n kleurblind weeskind lyk (met hare so na aan ’n afro as wat ’n wit mens kan kom), is dit ’n noemenswaardige prestasie.

      “Is daar tamatie op my brood?” vra Louisa uit die badkamer.

      Sy vra elke oggend, al weet ek baie goed dat sy nie tamatie op haar brood eet nie. Ek wonder gereeld tot watter mate sy kompulsief is.

      Ek eet ook nie tamatie op ’n toebroodjie nie. Dit maak die brood nat en pap en laat my gril.

      “Nee, kaassmeer.” Ek sit twee piesangs in haar skooltas.

      “Dankie, Ma.”

      Waterbottel. Selfoon. Sleutels. Merkboek. Vraestelle. Handboeke. Beursie. Penne. Dagboek. Nié sigarette nie. Ek dink ek het alles.

      Ek kan nie wag om uit die huis te kom nie. Alles is oortrek met stof wat die wind oor die naweek ingewaai het. En dis nog nie eers seweuur nie, maar die hitte wurg my klaar.

      Petrol in die kar sit. Krag koop. Louisa aflaai.

      Ek móét probeer om naweke meer produktief te wees, anders put ’n Maandag my uit nog voor dit begin het. Die res van die week is nooit ’n piekniek onder die reënboog nie, maar daar is iets omtrent Maandae …

      Die dag by die skool is soos enige ander Maandag. Personeelvergadering, saal, sportverslae, klasgee, klasgee, klasgee, pouse, klasgee, klasgee, pouse. Niks buitengewoons durf ooit gebeur nie.

      Die laaste periode sit ek in die grasvierkant met die graadtwaalfs wat hulle groepmondeling oefen. Dae soos vandag gooi petrol op my brandende begeerte om Vuurkloof se stof van my skoene af te kry. Dis so warm en kurkdroog dat dit voel asof jou vel gaan kraak.

      Ek weet nie eintlik wat my besiel het om die klas buitetoe te bring nie. Behalwe vir die hitte het ek al gehoor die hoof hou nie daarvan as die klasse buite sit nie. Gelukkig het hy my nog nooit daaroor aangespreek nie.

      My hele klas sit onder die bietjie koelte wat die boom in die vierkant bied. Gewoonlik sou hulle wyd versprei in hulle groepies sit, maar vandag is die skaduwee almal se vriend. Niemand gee om om onder mekaar se voete op die droë gras te sit nie. Dis seker hoe dit in ’n oorlog gaan, wanneer mense ’n gemeenskaplike doel het en sosiale verskille misgekyk word.

      Ek maak asof ek merk, maar eintlik luister ek na die kinders om my. Amper niemand oefen hulle mondeling nie, hulle gesels te lekker. Praat oor allerhande dinge: musiek, puisies, klere, sport, ander kinders. Dinge van die jeug. Dit voel asof ek baie meer as net twaalf jaar ouer as hulle is.

      Baie dinge het verander vandat ek by Hoërskool Vuurkloof in matriek was; baie dinge is nog СКАЧАТЬ