Man van lig en skadu. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ voel! Die twee lummels regs van ons staar jou al tien minute lank oopmond aan en vergeet om hulle monde toe te maak as hulle eet,” sê hy gedemp aan Petri.

      “Mans staar altyd meisies aan – ek neem aan dis ’n ingebore gedragspatroon,” antwoord sy onbeïndruk.

      “Weet jy sowaar nie jy is baie mooier as Nicolette nie?” vra hy ongelowig.

      Sy lag hom goedig uit. “Jammer, Ian, maar dis ook deel van jou ingebore gedragspatroon om die meisie wat jy uitneem met komplimente te oorlaai. Ek het al gehoor hoe komplimenteer jy jou persoonlike assistent – en sy is sewe-en-vyftig en opsigtelik oorgewig.”

      “Mirrie floreer op my vleitaal,” erken hy met ’n onnutsige glimlaggie en vervolg dan kamma ernstig: “Maar dink net, Petri, ’n vrou soos Mirrie kry selde indien ooit komplimente, daarom is dit my plig om haar mooi en jonk en verleidelik te laat voel. Dis my klein hartjie wat my so skaamteloos laat lieg.”

      “Jy gebruik jou sjarme en vleitaal om van Mirrie jou getroue slavin te maak, want sy sal oor haar voete val om al jou instruksies uit te voer. Gelukkig is ek jonk, slank en mooi, daarom beïndruk jou vleitaal my nie,” sê sy, haar stemtoon stroopsoet.

      “Slim – dís jou probleem, Petri. Jy het te veel intelligensie, want jy kyk my met jou pragtige persblou oë aan en in plaas daarvan om verlief te lyk, kyk jy dwarsdeur my. Geniet jy darem jou ete en my sprankelende geselskap?”

      Sy eet kos wat soos papier smaak, en om na hom te luister, verg al haar konsentrasievermoë. Want haar verraderlike gedagtes dwing heeltyd weg na haar boomvriend wat skielik Nicolette se aanstaande bruidegom geword het. Dank die hemel vir Ian, want hy verhoed dat ek in selfbejammering verval, dink sy en glimlag met opregte dankbaarheid vir hom.

      “A, die meisie hou van my geselskap!” maak Ian sy eie afleiding. Hy bring sy kop nader aan haar en vra hoopvol: “Ons weet wat Nicolette se planne is, maar het jy al enige planne vir die eerskomende naweek gemaak?”

      “Nee, maar ek en my groottantes gaan Saterdae gewoonlik vir ’n middagvertoning teater toe om ’n drama of ’n opera of ’n balletopvoering te sien. As jy wil saamkom, sal ons vir jou ook ’n kaartjie kry,” antwoord sy tegemoetkomend, maar haar oë lag hom uit.

      Hy gluur haar kamma vies aan en skud sy kop. “Dankie vir niks! Ek het ’n beter voorstel: my jonger broer en sy vrou is albei dokters en besig met hulle gemeenskapsdiens. As ek hulle vanaand na jou huis bring om jou groottantes te ontmoet, sal jy inwillig om die naweek saam met ons in ons vakansiehuis langs die Oranjerivier deur te bring? Ek beloof jou: dis ’n groot huis en al die slaapkamerdeure het sleutels.”

      “Ek kan dit moontlik waag as …” begin sy tergend en byt dan spytig op haar onderlip. “Nie vanaand nie, Ian. My groottantes speel Donderdagaande brug saam met hulle twee beste vriendinne. Dis ’n jare lange instelling en hulle sal my verkwalik as ek vanaand gaste oornooi.” Sy frons lig toe sy voortgaan: “Nicolette sê graag my tantes is twee ou hekse wat Donderdagaande die toekoms met tarotkaarte voorspel. Het sy jou nog nie daarvan vertel nie?”

      Hy frons en skud sy kop ontkennend. “As Nicolette nie lofsange oor haar eie skoonheid sing nie, skinder sy gewoonlik oor haar vriendinne. Ek het al geleer om af te skakel. Maar oorweeg my uitnodiging, Petri. Ek en my broer-hulle vertrek Vrydagoggend net ná agt, maar ek sal vir jou ’n padkaart teken. As jy lus is om te kom inloer, sal ons drie jou met ope arms ontvang.” Hy glimlag tergend. “Dit was figuurlik gesproke, ingeval my ope arms jou afgeskrik het.”

      “ ’n Naweek weg uit die stad – miskien moet ek dit oorweeg,” antwoord sy ingedagte. Maar sy weet dis nie van die stad wat sy wil wegkom nie, maar van haar herinneringe aan Hougaard.

      Petri bring haar motor voor die helder verligte vakansiewoning op die rivieroewer tot stilstand, skakel die dakliggie aan en raadpleeg weer die kaart wat Ian vir haar geteken het. Dit moet hierdie huis wees, maar sy sal nooit met sekerheid weet as sy nie gaan aanklop nie, dink sy en staar rillend na die donker sluier reën wat die uitsig deur haar windskerm belemmer en oorverdowend op die motor se dak neerstort.

      Sy het soos ’n impulsiewe idioot opgetree – nee, nie impulsief nie. Sy het nooit Ian se uitnodiging ernstig oorweeg nie, want op slot van sake is hy ’n vreemdeling vir haar. Sy het vanoggend rustig in haar kantoor gesit en werk totdat Nicolette haar met triomfantelike leedvermaak ingelig het dat sy dadelik huis toe moet gaan. Hougaard het haar glo gebel en gesê sy kan hom oor ’n uur verwag.

      “Ek is ’n jaloerse heks,” fluister Petri. Sy skrik vir die klank van haar eie stem en skakel haastig die dakliggie af. Dís wat Hougaard aan haar doen: laat haar met haarself praat asof sy skielik ’n tydgenoot van haar stokou groottantes geword het.

      Maar Hougaard is haar boomvriend en sy kan nie, wíl hom nie met enigiemand deel nie. Veral nie met die vermakerige Nicolette nie.

      Sy kan huil van jaloesie, maar eintlik wil sy huil van ’n hartseer wat sy nie kan verklaar nie. Sy is beslis nie verlief op Hougaard nie, want sy wil nie dans en sing en almal om haar ’n drukkie gee nie. Sy voel so besitlik oor Hougaard soos oor haar ou eenoogteddiebeer wat sy jare lank aan ’n arm of ’n been saam met haar rondgesleep het toe sy ’n kleuter was.

      Maar sy is lankal nie meer ’n kleuter nie en Hougaard is beslis nie ’n teddiebeer nie. Hougaard het vergeet hy is haar boomvriend. Hy is net ’n geldgierige man wat ter wille van Jan-Hendrik se stywe bankrekening met sy bedorwe dogter gaan trou. Sy haat Hougaard Reyneke, daarom is sy hier om die naweek saam met Ian en sy broer en sy skoonsuster deur te bring.

      Sy talm nie langer nie, ruk die motordeur oop en storm plassend deur die stortende reën na die stoep van die vakansiewoning. Sy bly uitasem voor die voordeur staan, besef dat sy druipnat is. Sy vee ongeduldig ’n nat sliert hare uit haar oë voordat sy aan die deur klop.

      Die voordeur gaan oop en Ian se gulle verwelkoming is soos ’n tweede wolkbreuk wat oor haar losbars.

      “Petri! A, my beeldskone waternimfie het kom kuier! Ek kan met eerlikheid sê ek was nog nooit blyer om ’n meisie te sien nie, want toe jy teen negeuur nog nie opgedaag het nie, het ek moed opgegee. Kom binne, kom binne!”

      Sy snuif hard en vra agterdogtig: “Hoeveel drankies het jy vanaand al gedrink, Ian?”

      Hy staar na die glas brandewyn in sy hand asof hy nie weet hoe dit daar gekom het nie. “O … dié? Wat anders kan ’n man op ’n koel reënnag doen as hy nie geselskap het nie?”

      Hy tree links na die wit tuintafel en plak die glas daarop neer. Hy draai om na haar en betrag haar met ’n uitdrukking in sy oë wat Petri laat besef dat haar nat langbroek en T-hemp soos ’n tweede vel aan haar kleef.

      Asof hy bewus is van haar ongemak, kom hy nader en sê bedagsaam: “Maar jy is deurnat, my meisie. Kom ons gaan maak jou warm voor die kaggelvuur en skink vir jou ook ’n drankie. Dis óns nag, my Petri, want ons is eindelik saam. Kom nou, my liefste,” nooi hy weer en probeer om haar in sy arms te neem, maar sy tree vinnig weg van hom.

      “Moenie eens probeer nie, Ian! Waar is jou broer en skoonsuster?” vra sy, haar kake skielik stram van ’n innerlike koue.

      “My broer en …” Hy skud sy kop asof hy wakker skrik. Vir ’n breukdeel van ’n sekonde sien sy die onbedekte wellus in sy oë en dan glimlag hy sjarmant.

      “Hulle moes laat werk, maar hulle sal binnekort hier wees. Hulle het my minstens gebel, maar jý het nie, my lieflike Petri, daarom is ek so bly om jou te sien. Sal ons binnetoe gaan?”

      Wat СКАЧАТЬ