Donker Web. Fanie Viljoen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ onrustig, gaan sit ek by die rekenaar terwyl ek dinge probeer uitpluis. Toe ek in die stoel omdraai, merk ek iets op die skuifdeur van die balkon. Is dit woorde? Ja, iemand het in donkerbruin op die binnekant van die glas geskryf: Jy en jou hacker buddy moet my uitlos.

      Net dit.

      Versigtig staan ek op. Stap nader. Die bruin letters – dis bloed!

      Ek steier, maar neem my oë nie vir ’n oomblik daarvan af nie. Vrees klop in my.

      Kom dit van die Baker af?

      Wie is die “hacker buddy”? Ek en …?

      Net asseblief een ding, Greg, hoor ek weer ’n stem uit die verlede eggo. Dit was ’n joernalis s’n, op pad huis toe die aand toe my lewe onherroeplik verander het. Die ou na wie die polisie soek – ek het twee name hier: Eckardt Wilken en Ekk-0. Is dit sy regte naam?

      Dit neem ’n oomblik om ten volle te registreer.

      Eckardt?

      Nee, dis mos nie sy regte naam nie. Dit het ek later uitgevind toe ek meer oor sy pa, die regter, se verdwyning wou uitvind. Die inligting op Google was skraps. Maar ’n gehackde mediese rekord het sy seun se naam genoem.

      Xander. Nie Eckardt Wilken nie. Xander Gericke.

      Dis wie hy is. Of was. Of wat ook al.

      As die Baker vanaand in my woonstel was, dink hy seker ek en Xander werk saam om hom te kry.

      Dis belaglik. Of dalk nie …

      Ek gaan kry ’n emmer water, ’n skropborsel en ’n lap om die bloed skoon te maak. Dis vieslik. Maar dit sal meer vat om my van my plan te laat afsien, besluit ek. Hardkoppig soos altyd.

      Terwyl ek die bloed afskrop en dit in die seepwater van die deur afstroom, neem ’n plan stadig vorm aan. Ek kon nog nie juis hond haaraf maak met my soektog na die Baker nie.

      Wat ás ek vir Xander kry om my te help?

      Ag nee, dis soos in heeltemal flippen crazy. Hy het ons gesin verwoes. Hoekom sal ek hom vra om my te help? Ek sal hom mos nooit kan vertrou nie. Broken Trust. Die bankie by die galery, onthou, Greg?

      Sê nou hy het nog verdere duistere planne?

      Nee, ek sal dit nooit doen nie. Ek sal nooit vir Xander vra nie.

      Maar ’n mens moet nooit “nooit” sê nie. ’n Week later, na nóg talle oproepe, internetsoektogte, en twee hacking-probeerslae, is ek nog net waar ek daardie Sondagaand was. Presies nêrens nie.

      Weer kom die gedagte by my op: Daar is net een mens wat my sal kan help, en dis Xander Gericke. Hy het immers eerste van Project Nursery Rhyme uitgevind. Dalk weet hy meer daarvan.

      Dalk weet hy selfs wie die Baker is.

      Maar moet ek dit doen? wonder ek. Moet ek hom nou weer kontak, ná alles wat gebeur het?

      Moet ek ’n deal met die duiwel maak?

      <h14>Terug in die onderwêreld</h14>

      Ek neem nie die besluit gatoorkop nie, maar gee myself tyd om dit behoorlik te oorweeg terwyl ek ook aan my swottings aandag gee. Moet ek vir Eckardt … Xander kontak?

      Die vraag maal nog steeds deur my kop toe ek laat een Vrydagmiddag die pad Clifton toe vat. “Trek tog netjies aan vir die Lawsons se ete,” het my ma gevra. “En om hemelsnaam, Greg, skeer ’n slag.” Dis hoekom ek nou in ’n linnebaadjie en langbroek sit en sweet, my gesig so glad soos ’n rekenaarskerm.

      Die spoggerige huis is nogal iets om te beleef. Net die beste meublement; skilderye waar jy kyk. ’n Asemrowende, ononderbroke uitsig oor die Atlantiese Oseaan, die Twaalf Apostels in die verte. Duur drank. Duur kos. Duur sigare. En ’n hele spul mense. Ek het gedink ek gaan die Lawsons se enigste gas wees, maar dis toe meer van ’n partytjie. Dit pas my, want dan kan ek vinniger wegglip.

      “Greg Owen, welcome, young man!” roep Thomas Lawson uit toe hy my sien. “It’s been, what? A year, year and a half since I last saw you?” Ek gril weer vir sy styfgetrekte gesig. “I’m so glad you could come. Let me introduce you to some people so you don’t feel like a stranger.” Hy lei my deur die portaal na die onthaalvertrek. Babbel voort, stel my hier en daar aan mense bekend. “Oh, this is my wife, Rebecca. Rebecca, you know Greg Owen? Chris’s son?”

      ’n Trofee-vrou. Baie jonger as Thomas. “Pleased to meet you, Greg,” sê sy en flash haar porseleintande. Haar koper vel kom nie van die Kaapse son nie, daai bruin kom uit ’n bottel.

      “Great to meet you as well, Mrs Lawson. Lovely home.”

      “Thank you, you’re so kind. And handsome. Thomas, honey, doesn’t he look like his dad?”

      “More like his mom,” antwoord Thomas.

      Hulle lag. Skerts. So fake soos freakin’ plastiekpotplante. Maar ek is hier, en ek moet maar maak asof ek belangstel.

      Hulle stel my aan tientalle ander gaste bekend. Een van hulle ’n meisie – Gabby. Matriek aan Kampsbaai Hoërskool. Sy vra my selfoonnommer. Kamtig geïnteresseerd, maar ek kan sommer sien sy gaan net deur die motions. Ek sal nooit van haar hoor nie.

      Die ander mense by die partytjie se name is soos ’n waas: Joggie Dreyer, ’n politikus met ’n honger oog wat my hand langer vashou as waarmee ek gemaklik is. Sy vrou maak of sy dit nie sien nie. Mildred Fortuin en haar man, industriële tycoons wat glo die wêreld vol reis. Elbert Swartz, CEO van ’n spesialis-finansiëledienstegroep. Daar is ook prokureurs, advokate, ’n polisiekommissaris, nog politici, en hooggeplaastes in die staatsdiens en besigheidswêreld.

      Die bejaarde generaal Winters trek my eenkant toe. Hy is nog fors, ten spyte van sy ouderdom. Sterk hande. In ’n onbewaakte oomblik wonder ek of hy al iemand met daardie hande doodgemaak het. Dalk in die destydse Grensoorlog?

      “Hoe gaan dit met jou pa?” vra hy. Diep stem soos iemand wat bevele oor ’n paradegrond kan skree.

      “Onder omstandighede, seker goed.”

      “Dis nou ’n manier om ’n kotskoek te versier.”

      “Ekskuus?” Heeltemal onkant gevang.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, СКАЧАТЬ