Władcy czasu. Eva Garcia Saenz de Urturi

Чтение книги онлайн.

      3

      DACHY KOŚCIOŁA ŚWIĘTEGO MICHAŁA

      UNAI

      Wrzesień 2019

      Wbiegłem po wąskich schodach. Czekała na mnie Alba.

      – Potrzebujemy tu ekipy, natychmiast! – powiedziałem, chyba zbyt głośno. – Niech zamkną wszystkie wejścia do pałacu. Mamy ofiarę śmiertelną i podejrzewamy, że została otruta.

      Alba zaczęła dzwonić. Drzwi do sali Martina de Salinasa wciąż były zamknięte, a wszyscy przybyli na prezentację książki zostali w środku, nie wiedząc jeszcze, co rozgrywa się kilka metrów dalej.

      Nagle zobaczyłem kątem oka cień, ktoś wspinał się po schodach.

      – Zostań tutaj – szepnąłem Albie. – Chyba widziałem… zakonnicę?

      Minąłem wielkie szklane drzwi prowadzące na tyły kościoła Świętego Michała i bezszelestnie wszedłem na trzecie piętro.

      – Stać, policja! – krzyknąłem.

      Rzeczywiście to była zakonnica. Zakonnica w białym habicie i czarnym welonie. Głucha na mój rozkaz pobiegła w stronę wyjścia awaryjnego prowadzącego na zewnątrz. Przyznaję, minęło kilka sekund, zanim zdążyłem zareagować. Nie spodziewałem się, że będzie tak sprawna i tak nieposłuszna. Dotarłem na taras znajdujący się przy schodkach prowadzących na dachy kościoła. A zakonnica skakała z dachu na dach, coraz dalej ode mnie.

      – Stać! – krzyknąłem ponownie.

      Ale wiedziałem, że już nie zdołam jej zatrzymać, więc zmieniłem strategię i postanowiłem przeciąć jej drogę.

      Mniszka dotarła właśnie na kraniec dachów kościoła i nie miała innego wyjścia niż zeskoczyć na ziemię, a raczej na jeden z dwóch wąskich korytarzy tworzących rampy pomiędzy pałacem a świątynią. Rampy, otoczone ogródkami lawendy, kończyły się na wysokości odrestaurowanego fragmentu drewnianego średniowiecznego muru. Zeskoczyłem na najniższą z nich i ukrywszy się w ciemnym załamaniu korytarzyka, czekałem.

      Zakonnica też skoczyła z kilku dobrych metrów i potoczyła się po uliczce.

      Jesteś moja, siostrzyczko, pomyślałem.

      Rzuciłem się za nią pędem, ale wstała i wspięła się po rampie. Pobiegłem za nią, minąłem zakręt, a ona… zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu.

      Nie mogła skryć się nigdzie tutaj. Kępy lawendy były zbyt niskie. Rampa kończyła się murem.

      – Stać! – krzyknąłem znowu.

      Przemierzałem tam i z powrotem rampy i ogródki. Ani moje krzyki, ani poszukiwania nic nie dały.

      – Albo, zawiadom dozorcę – poprosiłem, wybrawszy jej numer. – Jestem uwięziony na rampach między pałacem a kościołem Świętego Michała, pod odnowionym murem.

      – A ja próbuję opanować cały ten chaos. Co tam robisz?

      – Przesłuchaj wszystkich, którzy są w pałacu – powiedziałem. – Zapytaj, czy ktoś zwrócił ich uwagę. Trzeba też zamknąć plac Matxete i zebrać zeznania od wszystkich, którzy pracują na średniowiecznym jarmarku.

      – Kogo szukamy?

      – Zakonnicy. Ale niech nie pytają o nią wprost. Niech nie wspominają o niej, zanim nie zrobi tego któryś ze świadków. Nie chcę, żeby ludzie zaczęli zmyślać.