Zakon. Piotr Kościelny

Чтение книги онлайн.

      – Wszyscy wypierają się obecności najemników u nas. Oprócz nas i żołnierzy w bazie nikt rzekomo o nich nie wie. W razie konieczności możemy posłużyć się jednak pewnym dowodem jako dupochronem. Otóż nagrałem na kamerę naszych gości. Jest dowód na to, że tu byli. Jedyny problem jest taki, że możemy dostać zarzuty za to, że nie wiemy, kim byli. Wpuściliśmy, panowie, obce osoby do bazy. Naraziliśmy życie żołnierzy. Złamaliśmy chyba wszystkie regulaminy. I za to być może przyjdzie nam odpowiedzieć – powiedziałem.

      – Lepiej za to niż za udział w zabójstwie – stwierdził szef sztabu.

      – Tak, panowie pułkownicy. Jesteśmy w gównie i teraz trzeba delikatnie się z niego wydostać. Ja wykonam swoją robotę, a prokurator zadecyduje – powiedziałem. – Teraz ja się odmeldowuję. Mam masę obowiązków w związku z tym pasztetem.

      Po wyjściu z biura dowódcy wróciłem do strefy, gdzie znaleziono ciała. Czekała mnie kupa roboty.

      Rozdział V

      Warszawa, 30 września 2006 r., godz. 7:00

      „Duch”

      Dojeżdżałem do siedziby Wojskowych Służb Informacyjnych. Wokół bramy stało kilka wozów transmisyjnych. Różne stacje – publiczna, prywatne. Za dużo dziennikarzy. Postanowiłem nie wjeżdżać na ten teren. Dziennikarze mogliby nagrać przypadkiem moją twarz. Odjechałem kilkadziesiąt metrów i zaparkowałem przy chodniku. Wyciągnąłem komórkę i wybrałem pewien numer. Po chwili odezwał się znajomy głos: