Zakon. Piotr Kościelny

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ metodycznie zaczęliśmy usuwać wszelkie ślady, jakie mogliśmy pozostawić. Każda łyżka, wszystkie kubki były dokładnie myte i wycierane. Każdy mebel, każda klamka została przetarta. „Wezyr”, dla pewności, wszystkie przedmioty, jakie mogły być dotykane, posypywał specjalnym proszkiem. Takiego samego używają technicy policyjni w celu zabezpieczenia odcisków palców. Jeżeli gdzieś pojawił się odcisk palca, miejsce to było dokładnie czyszczone. Oczywiście pełno jest odcisków palców żołnierzy z bazy, ale zawsze, pojawiając się w jakimś miejscu, staramy się dotykać jak najmniej przedmiotów. Dzięki takim działaniom, nasze odciski nigdy nie trafią do żadnej bazy danych i nikt nie powiąże nas z żadnymi zbrodniami.

      Praca upływała nam w miłej atmosferze. Czasem ktoś rzucił jakiś żart. Jeńcy cicho siedzieli na swoich krzesłach. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł „Harnaś” i oznajmił:

      – Zameldował się „Konar”. Ma cel misji. Arab powędrował do raju. Major kazał przekazać, żebyśmy wysłali jego rodzinkę w tę samą podróż i się zbierali.

      Skinąłem i podszedłem do starego Araba. Jego głowa bezwładnie zwisała na klatce piersiowej. Podniosłem mu podbródek i spojrzałem prosto w oczy. Po chwili za mną stanęli „Wacek” i „Arni”.

      – Słuchaj… Bez urazy – powiedziałem do starego. – To tylko interes. Nic do was nie mamy. Jedynym winnym tej całej sytuacji jest pewien Polak, który lekkomyślnie was w to wplątał. Szerokiej drogi.

      Arab uśmiechnął się i powiedział:

      – Dziękuję.

      Zaskoczył mnie, bo dotychczas byliśmy przekonani, że nie rozumie ani słowa po polsku. Stary wyciągnął w moją stronę dłoń. Po chwili uścisnął mnie za rękę, kilka sekund trzymał, po czym puścił i zobaczyłem, że bezgłośnie mamrocze słowa jakiejś arabskiej modlitwy. Odwróciłem się i powoli zacząłem iść w kierunku wyjścia. Za plecami usłyszałem głos „Arniego”:

      – Hasta la vista, baby…

      Chwilę potem rozległy się trzy jakby puknięcia. Taki odgłos wydaje broń z nakręconym tłumikiem. Wiedziałem, że pobyt na tym padole łez dla trójki jeńców już się zakończył. Udałem się w kierunku czekającego śmigłowca. W głowie brzmiało mi jedno słowo: „dziękuję”.

      ***

      Irak, 3 kwietnia 2005 r., godz. 11:32

      Zwoliński

      Siedziałem w swoim biurze i rozmyślałem… Dwa dni temu przybyli do nas goście. Potem najemnicy przywieźli jakichś więźniów. Zamknęli się w swojej odosobnionej strefie. Po jakimś czasie widziałem, jak większość z nich odlatuje dwoma śmigłowcami. Później reszta odleciała trzecią maszyną. Do tej pory nie wrócili i jeśli przeczucie mnie nie myliło, już nie wrócą. Był tylko jeden problem – nie zabrali ze sobą więźniów. Kilkakrotnie przeglądałem nagrania ich odlotów. Wyraźnie widać było twarze i to, ilu ich było. Pomimo wielokrotnego oglądania nagrań z obu kamer nie dostrzegłem osób, które zostały przez nich przywiezione. W związku z tym jedynym miejscem, gdzie mogliby być, była strefa niedostępna dla żołnierzy z bazy. Wątpliwe, aby najemnicy zadbali o wodę dla tych osób. Jeśli nie wejdziemy do tych pomieszczeń, możemy być winni ich śmierci z pragnienia. Postanowiłem udać się do dowódcy bazy. Jeśli miałem złamać polecenie góry, musiałem mieć w tym jakiegoś wspólnika – kogoś, kto będzie współodpowiedzialny za niesubordynację. Kazałem połączyć się z dowódcą bazy. Po chwili usłyszałem głos pułkownika Ciska.

      – Panie pułkowniku, melduje się kapitan Zwoliński. Panie pułkowniku, muszę się natychmiast z panem zobaczyć. Chciałbym, aby podczas tej rozmowy były obecne wszystkie osoby, które uczestniczyły w odprawie przed przybyciem gości do bazy.

      – Kapitanie, nie mam czasu. Proszę o konkret. O co panu chodzi? – stwierdził sucho dowódca.

      – Panie pułkowniku, zanim prześlę odpowiednią notatkę do prokuratury wojskowej, w której napiszę, że jest pan winny śmierci trzech osób, chcę z panem porozmawiać – powiedziałem.

      – Jakiej śmierci? O czym pan mówi, kapitanie? Ja nie jestem winien niczyjej śmierci. Dobrze. Proszę do mnie przyjść. Wezwę pozostałych, a pan niech nie rzuca bezpodstawnych oskarżeń – odpowiedział dowódca.

      Po dziesięciu minutach byłem przed gabinetem pułkownika. Drzwi pozostawiono otwarte, a w środku zgromadziły się wszystkie osoby, które powinny tam być – wszyscy obecni na odprawie, zanim przybyli najemnicy. Wszedłem do środka. Dowódca bazy i szef sztabu patrzyli na mnie chłodno, dało się wręcz wyczuć wrogość.

      – Panie pułkowniku, panie i panowie oficerowie, koleżanki i koledzy – powiedziałem szybko. – Poprosiłem was o przybycie z jednego powodu. Ważnego powodu. Kilka dni temu do naszej bazy przybyła grupa osób. Wszyscy wiemy, o kogo chodzi. Otóż ponad dobę temu opuścili oni naszą bazę. Sęk w tym, że zanim ją opuścili, to przytaszczyli do niej trzy osoby. Te osoby nie opuściły terenu wraz z nimi. Zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że te osoby znajdują się w wydzielonej strefie. I zachodzi uzasadnione podejrzenie, że jak nie sprawdzimy, co się z nimi dzieje, to osoby te mogą ponieść śmierć. Choćby z pragnienia. W takim przypadku wszyscy będziemy winni tej sytuacji. A za to jest prokurator.

      – Co pan proponuje, kapitanie? – spytał Ambicki.

      – Proponuję, pułkowniku, abyśmy weszli do zamkniętej strefy komisyjnie. Tak by nikt nie zarzucił nikomu złej woli. Gdyby były tam jakieś tajne dokumenty, materiały wywiadowcze, cokolwiek, czego nie powinniśmy widzieć, to będą świadkowie, że nic nie zginęło, nie dostało się w obce ręce – odpowiedziałem.

      – Dobrze. Pan, kapitanie, jest odpowiedzialny za to, aby wszystko odbyło się w zgodzie z przepisami. Kiedy zamierza pan tam wejść? – spytał dowódca.

      – Nie ma na co czekać, panie pułkowniku. Powinniśmy wejść tam jak najszybciej – rzuciłem.

      – Dobrze. A więc trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Panowie oficerowie i pani kapitan, proszę za mną i kapitanem Zwolińskim – powiedział pułkownik Cisek.

      Wszyscy obecni opuścili gabinet dowódcy bazy. Udaliśmy się w kierunku wydzielonej najemnikom strefy. Po dotarciu do drzwi powiedziałem:

      – Biorę państwa na świadków, że wchodząc tutaj, nie przełamałem żadnych plomb, żadnych referentek. Drzwi, jak państwo widzicie, nie są do końca zamknięte.

      Po chwili pchnąłem drzwi i wszedłem do środka. We wnętrzu panował lekki zaduch. Dało się także wyczuć inny zapach, dosyć specyficzny – zapach psującego się mięsa. Po wejściu do kolejnego pomieszczenia odkryliśmy źródło tego zapachu. Na podłodze leżały trzy krzesła, do każdego z nich przywiązana była osoba. Podszedłem bliżej. Wszystkie te osoby były martwe. Po ich twarzach łaziły duże muchy. Do zwłok podeszła kapitan Nowakowska. Założyła rękawiczki jednorazowe i powoli sprawdzała obrażenia, jakie miały ciała. Po trzech minutach podniosła się i zdejmując rękawiczki, powiedziała:

      – Panie pułkowniku, melduję, że na terenie bazy doszło do zbrodni. Doszło do stosowania tortur, a także zabójstwa. Wszystkie te osoby były przed śmiercią torturowane, i to w sposób wyjątkowo brutalny. Powyrywane paznokcie, dziury w kolanach, ślady СКАЧАТЬ