Надбярэзінцы. Фларыян Чарнышэвіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – Кажуць, праўда, але гэта трэба такую старую кажаніцу знайсці – каб яна ўжо дзевяць дзяцей спарадзіла.

      Хлапечая грамада набліжалася да броду і ўжо збіралася пераходзіць, а дзяўчаты, якія, ведаючы пра пераправу, ішлі ззаду, толькі выходзілі з лесу.

      – Як думаеш, можа, у яго насамрэч такія костачкі ёсць? – спытаў Стах.

      – Можа, і ёсць. Ты не чуў, дзяўчына якая за ім лётае?

      – Кажуць, Зоська Ладан па ім сохне.

      – Зоська ягоная. А іншыя?

      – Лапаносы казаў, што і Кася Сцяпура з ім ахвотна ходзіць.

      Хлопцы перайшлі брод, каб не бянтэжыць дзяўчат, але Віцька з Юзікам цішком вярнуліся назад і стаіліся ў алешніку ля самай пераправы.

      – От паскуды бессаромныя. Давай пойдзем прагонім.

      – Давай.

      Яны ўсталі і падышлі да броду.

      – І не сорамна вам, хлопцы, бабам пад спадніцы зазіраць? – спытаў Косцік.

      – Табе шкада? – агрызнуўся Юзік. – Я толькі ў Зоські сваёй паглядзець хачу.

      – А твая Зоська што, асобна ідзе, каб ты толькі ў яе глядзеў?

      – Слухай, Косцік, Бог мне сведка, у тваёй Быліны падглядаць не будзем, – прысягнуў Юзік.

      – Бабздыры! Паскуднікі! Кабялюгі! – аблаялі хлопцы, плюнулі і рушылі да бору даганяць астатніх.

      Дзяўчаты падышлі да пераправы. Сярод іх было некалькі замужніх са Смалярні і жанчыны з суседніх Ямаў, якія далучыліся па дарозе.

      Дзеўкі, відаць, чакалі ад хлопцаў якогасьці паскудства, бо, зайшоўшы ў ваду, спыніліся і пачалі ўглядацца ў алешнік. Не заўважыўшы нічога падазронага, яны паднялі спадніцы і павольна пайшлі. Ішлі асцярожна, агаляючыся роўна настолькі, наколькі даставала вада. На сярэдзіне дарогі яны ўсё ж заўважылі нязваных, усчалі крык і пачалі спалохана хавацца адна за адну.

      – Паскуднікі! Паршыўцы! А ну вылазьце адтуль! – крычалі яны ў алешнік.

      Юзік з Віцькам гучна смяяліся ў адказ.

      – Распуснікі! Свінтухі, каты памаўзлівыя! Вылазьце, а то атрымаеце! – лаяліся і гразіліся дзяўчаты, але марна.

      – Ціха, дзеўкі, мы з Міхалінаю зараз вас перавядзем, – супакоіла іх Забэла Паклацкая з Ямаў, кабета пад сорак, тоўстая і шырокая ў клубах, як печ. – Хадзем, што нам, бабам, – звярнулася яна да ўдовай Міхаліны Вінярскай.

      Яны ўдзвюх загарадзілі дзяўчат, павярнуліся да алешніку задам і як мага вышэй задралі спадніцы.

      – Ідзіце, дзяўчаткі, цяпер хай любуюцца.

      Дзяўчаты і хлопцы, што назіралі здалёк, выбухнулі смехам.

      – Хлопцы, сядзіце роўна, мы вас сфатаграфуем!

      – Картачкі бясплатныя мець будзеце, толькі вочы закрыйце, а то ад вялікага бляску аслепнуць можна! – несліся да бясстыднікаў кпіны з абодвух бакоў.

      Юзік з Віцькам уцякалі ў бор як мыла з’еўшы.

      Праз некалькі хвілін усе рушылі далей, разбіўшыся на пары і ўтварыўшы доўгі караван.

      Убраныя ўсе былі святочна і па-польску: хлопцы – у крамных гарнітурах, СКАЧАТЬ