Laatste verzen. Gezelle Guido
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Laatste verzen - Gezelle Guido страница

Название: Laatste verzen

Автор: Gezelle Guido

Издательство: Public Domain

Жанр: Поэзия

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ

      Laatste verzen

      ’T ER VIEL ’NE KEER

(Herinnering aan Beethoven’s Septuor.)

      ’t Er viel ’ne keer een bladtjen op

      het water

      ’t Er lag ’ne keer een bladtjen op

      het water

      En vloeien op het bladtje dei

      dat water

      En vloeien dei het bladtjen op

      het water

      En wentel-winkelwentelen

      in ’t water

      Want ’t bladtjen was geworden lijk

      het water

      Zoo plooibaar en zoo vloeibaar als

      het water

      Zoo lijzig en zoo lustig als

      het water

      Zoo rap was ’t en gezwindig als

      het water

      Zoo rompelend en zoo rimpelend

      als water

      Zoo lag ’t gevallen bladtjen op

      het water

      En m’ ha’ gezeid het bladtjen ende

      ’et water

      ’t En was niet ’t een een bladtje en ’t an-

      der water

      Maar water was het bladtje en ’t blad-

      tje water

      En ’t viel ne keer een bladtjen op

      het water

      Als ’t water liep het bladtje liep,

      als ’t water

      Bleef staan het bladtje stond daar op

      het water

      En rees het water ’t bladtje rees

      en ’t water

      En daalde niet of ’t bladtje daalde

      en ’t water

      En dei niet of het bladtje dei ’t

      in ’t water.

      Zoo viel der eens een bladtjen op

      het water

      En blauw was ’t aan den hemel end’

      in ’t water

      En blauw en blank en groene blonk

      het water

      En ’t blaadtjen loech en lachen dei

      dat water

      Maar ’t bladtje en wa’ geen bladtjen neen

      en ’t water

      En was nie’ meer als ’t bladtjen ook

      geen water

      Mijn ziele was dat bladtjen; en

      dat water

      Het klinken van twee harpen wa’

      dat water

      En blinkend in de blauwte en in

      dat water

      Zoo lag ik in den Hemel van

      dat water

      Den blauwen blijden Hemel van

      dat water

      En ’t viel ne keer een bladtjen op

      het water

      En ’t lag ne keer een bladtjen op

      het water.

Roux St. Leo, 1859.

      ONBEVLEKTE VROUWE

      o Altijd onbevlekte Vrouwe,

      ik ben onweerd, eilaas, dat ik uw licht aanschouwe,

      zoo lang mij in dit tranendal,

      verdoold gelijk een ooi en teenemaal vol zonden,

      den waren weg en is gevonden,

      o Moedermaagd, die mij tot God geleiden zal.

      Hoe menigmaal was, in dit leven,

      mijn ziele eilaas den vrede kwijt,

      omdat ik, ver van u gebleven,

      me in ’s werelds weelden had verblijd;

      ’t was alles valsch, dat zij beloofden,

      en, om hun’ schoon gepinte hoofden,

      vol leugens blonk het, vol bedrog;

      verfoeide pracht van die u haten,

      Maria, ’k wil nu alles laten,

      op U alleen betrouwe ik nog!

      o Altijd… enz.

      De booze vijand kwam mij tergen

      en, ringsom mij, zoo spookten fel

      gedaanten, vrij zoo hoog als bergen

      en wangedrochten uit de hel;

      ik zou vergaan, ik zou verzinken,

      ik zou den diepsten grond uitdrinken

      des bekers die de ziel vergeeft,

      had ik tot U, o altijd goede,

      mij niet gewend; die, nimmer moede,

      nog helpt die U geloochend heeft.

      o Altijd…

      Niet vrij eilaas, die ’s werelds lusten,

      die ’s vijands wulpsch geweld ontvliedt,

      en is hij; nooit en zal hij rusten,

      verwint hij erger vijand niet;

      ik ben mijn ergste vijand zelve,

      hoe dieper ik mijn hart doordelve,

      hoe meer ik vinde dat, onvrij

      van alle kwaad, ik ga ten gronde

      in eenen poel van rampe en zonde

      ach, onbevlekte, bidt voor mij!

      o Altijd… enz.

20/12 1880.

      MIJMERINGE

      … Priez,

      Priez pour ces hommes qui chantent

V. Hugo.

      Geleefd! roepen ze:

      ’t is zoo vroeg te sterven;

      gefooid! eer de dood

      komt ons al bederven.

      Gedanst op de blomme:

      ons behoort heur glansen!

      – Geweend! zoo zeggen zij,

      om die lachend dansen!

      Gebeên, roepen ze,

      gij, vroeden, uw gebeden;

      de beker is ons

      bron van zaligheden!

      De teuge en ’t gezang

      verzoeten alle pijn.

      – Gebeên! zoo zeggen zij,

      voor al die zingend zijn.

      Waarom, roepen ze,

      ’t roosken niet gebroken?

      Het schoonste, is het niet

      tot ’s konings lust ontloken?

      Geen koning die bidde

      of bedele om een vrouw

      – gediend, zoo zeggen zij,

      die ’t toekomt, immer trouw!

      Geleefd roepen ze,

      want de dagen spoeien.

      – Geweend! СКАЧАТЬ