Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

Чтение книги онлайн.

      Ճաշակում եմ խիստ ցաւ ու հեծութիւն խաւարում բանտի.

      Տանջւում եմ անօգ հեգ ողորմելիս առանց պաշարի.

      Ինձ համար ողբի մի այլ եղանակ այստեղ ընտրեցի,

      Եւ այս խօսքերովս այն կսկծալի կոծի փոխեցի.

      Նոյն չափով ու նոյն վերջաւորութեամբ ես շարադրեցի,

      Թիւ անհատելի եւ խորհրդաւոր երկեակ տասնեակի:

      Հնոցն աղքատութեան մրրկւում է ամէն կողմից ուժգնակի.

      Անպաշտպան, թշուառ` դրուած է տխուր սիրտն իմ գրաւի.

      Ապաշնորհ, տկար մարդ եմ ենթակա միշտ վրիպանքի,

      Շուտով ինձանից անզիջում կերպով դատ կպահանջուի:

      Զգայարանս մահուան ու մեղքի զէնքով կխոցուի,

      Գերիս` անփախուստ կերպով մատնուած բռնի ախտերի,

      Հոշոտում է ինձ սաստը սուր սրով իր սարսափելի:

      Այժմուանից, նոյնիսկ, երբ բեմն եմ յիշում ես դատաստանի,

      Անլոյս մռայլը չարատես աչքիս առջեւ կփռուի.

      Անօգ, կապկապեալ եղկելիս մատնուել եմ տարակոյսի.

      Երեւում է ինձ պատկերը երկիւղ ազդող վերնայնի:

      Տարտարոսի մէջ անարեւ սաստիկ եւ անծածկելի,

      Գեհենի հրում մորմոքւում է յոյժ անձն իմ եղկելի,

      Անյայտ ու անհետ կորած-կործանուած անդնդում մեղքի:

      Ահա ունեցածս արծաթն անպիտան, որ արժէք չունի,

      Որ չի ընդունուի տէրունի գանձում եւ չի ամբարուի:

      Յանցանքս է պղտոր, եւ ձեռքս անմաքուր, աննուիրելի.

      Բայց ես սրտաբեկ, մատներս շարժելով, յուսալով դարձի,

      Երեսս հողին` պաղատում եմ քեզ, դու մա՜յր Յիսուսի.

      Բարեխօս եղիր ինձ մեղաւորիս, երկնի՛ց իսկուհի.

      Մաղթիր քաւութիւն ինձ, ո՜վ զօրաւոր փրկանակ կեանքի,

      Թող երկրի վրայ միշտ օրհնութիւններ, բուրումներ խունկի

      Եւ անուշահոտ իւղեր մատուցուեն քեզ ախորժելի:

      Գ