Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын. Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ну, тармазі! – загадаў лейтэнант сяржанту, пільна ўглядаючыся кудысьці ў бок парку. – Прыпыніся, каму кажу!

      – Слухаю!

      Сяржант, які і сядзеў за рулём, прыняў убок і спрытна прыпаркаваў «уазік» ля самага, лічы, тратуара, а лейтэнант, выскачыўшы з машыны яшчэ да поўнага яе спынення, ужо бег туды, дзе сярод высокіх дрэў старога парку мітусіліся людзі і чуўся чыйсьці спалоханы крык.

      Карціна, якую пабачыў лейтэнант, падбегшы бліжэй да ўсёй гэтай мітусні, была і сапраўды амаль крытычнай, бо вялізны сабака байцовай пароды (пітбуль, здаецца), ухапіўшыся за рукаў скураной курткі, з лютым рыканнем цягаў па зямлі нейкага мужчыну… а той ужо і не крычаў нават, а толькі тоненька вішчаў ад жаху…

      – Альма, Альмачка! – бегаючы вакол, крычала са слязамі ў голасе маленькая дзяўчынка і біла сабаку па спіне тоненькім скураным раменьчыкам. – Фу, Альма! Фу!

      Разумеючы, што справа зайшла занадта далёка і жыццю мужчыны пагражае рэальная небяспека, лейтэнант выхапіў з кабуры пісталет, навёў яго на сабаку.

      – Не трэба, дзядзечка! – заўважыўшы гэта, адчайна залямантавала дзяўчынка, але лейтэнант ужо націскаў на курок.

      Стрэл, яшчэ адзін стрэл… і пітбуль, адскочыўшы ўбок, адразу ж асеў у густую высокую траву. І ўсё гэта моўчкі, хоць звычайна смяротна параненыя сабакі жаласліва скавычуць перад тым, як канчаткова адысці ў нябыт… усе, нават самыя злосныя і куслівыя з іх…

      – Не страляйце, дзядзечка! – крыху запознена выкрыкнула дзяўчынка і, зразумеўшы, нарэшце, што адбылося, з ціхім галашэннем кінулася да нерухомага цела пітбуля, літаральна павалілася на яго. – Альма! Альмачка!

      Але лейтэнант ужо не глядзеў у той бок. Уся ўвага ягоная была прыкаваная да мужчыны, які, змоўкшы, уздымаўся цяпер з зямлі, цяжка, з прысвістам пры гэтым дыхаючы.

      – У, зараза! – прашыпеў ён праз моцна сцятыя зубы і нават замахнуўся, ці то на сабаку, ці то на дзяўчынку, нагой, але лейтэнант, схапіўшы мужчыну за плячо, з сілай адкінуў яго кудысьці ўбок.

      – Астынь!

      – Усё зразумеў, начальнік! – падазрона-пакорліва адазваўся мужчына і, цыкнуўшы сабе пад ногі слінай, злосна дадаў: – Развялі тут ваўкадаваў!

      У мужчыны быў нейкі азызлы і амаль чорны ад пастаяннага п’янства твар і сінія ад наколак рукі. А калі лейтэнант падышоў крыху бліжэй, то яго ледзь не званітавала ад смуроду і застарэлага паху перагару, які ішоў з гнілазубага рота мужчыны.

      «І трэба было гэткую поскудзь ратаваць! – міжволі падумалася яму. – Не, каб каго добрага…»

      – Альма, Альмачка! – зноў пачуўся за спінай лейтэнанта заплаканы дзіцячы галасок. – Ну, расплюшчы вочкі!

      Вакол сабралася ўжо даволі шмат людзей, у асноўным жанчыны, і ўсе яны глядзелі зараз на лейтэнанта, дакладней на пісталет, які той усё яшчэ трымаў у правай руцэ.

      – Усё законна! – звяртаючыся адразу да ўсіх патлумачыў лейтэнант, таропка хаваючы пісталет у кабуру. – Гэты СКАЧАТЬ