Şiirler, Karasözler. Абай Кунанбаев

Чтение книги онлайн.

      İleri geri çekişti,

      Davası, kazancı yenildi.

      Coşkusu güçlü asilerin

      Başına yular giydirildi.

      Büyük küçük şairlerin

      Hepsi söz oldu, derildi.

      Cesareti yeten kadı sertti,

      Bileyip ne yapsın yüreğini.

      “Öz malım” dediği zenginliği,

      Sahibine teslim edildi.

      Satılık canlar çevirdi,

      Kuruttu orada erini.

      Dilekçe vericiler çoğalıp gitti,

      Büküldü yöneticinin beli,

      “Ne yapsın biçare” demez ki.

      Bir kurutmadan terimi,

      Gün batıncaya kadar çabalarım,

      Seğirterek ileri geri…

      Etek gitmiş serilirken,

      At g..tünde dalgalanırken.

      “Sancak’a yetsin” der gibi,

      Kükrüyorum kötülerken.

      Kimilerini değneğim,

      Bağırttı değip giderken.

      Kurnazların çoğu pısıyor,

      Yüzleşemez ya nara atarak…

      Açarak göğsü, hava sıcak,

      Koynuna gitti yumuşayarak…

      Halkı düzgün yöneticiler

      Övünüyor gururlanarak…

      Gülüşü başka gaklarcasına,

      Sesi bir başka patavatsızca,

      Konuşuverse bir yerlerde,

      Akımı sert, uğuldarcasına…

      Sancak’a girse, başkasından da,

      Merhameti yüksek ışıldarcasına…

      Halkın bozuk olduktan sonra,

      Sancak ta şaklatır durur ya.

      Tabandan başlarsın tozmaya,

      Boşuna tepeleyip dolaşmakla…

      Cahilim kendim de,

      Bir mizaçta kalmıyorum.

      Uysallığın güçlü olduğunu,

      Görsem dahi, uymuyorum.

      Kongre’den sonra halkımı

      Sıkıntıya sokmayacağım.

      Evvelden küfesi boş kötüleri,

      İyilerle bir tutmayacağım.

      Güçlüler bir yana, güçsüzleri

      Olabildiğince ellemeyeceğim.

      Sancak varken ki terbiyesizliği

      Sancak yokken etmeyeceğim.

      Ivır zıvır, saçma sapan şeylere

      Fayda görüp meyletmeyeceğim.

      “Bu yasak, haylaz” diye,

      Hiç kimseyi tekmelemeyeceğim.

      “İnançlı olun” diye toplayıp halkı,

      Birleştirmeyi sürdüreceğim.

      Arabozucuların başkaldırısını,

      “Doğru fikir”, diye tasdikleyeceğim.

      Nesebim zayıf, neslim boş,

      Sadece biraz ailem var.

      Ailem kurusun, bilirim;

      Yöneticiliğin yolu dar…

      Nasıl yardımı olur,

      Nadan hepsi hırsızlar?

      Demin gördüm, düşünsene,

      Utanma, namus, kaldı mı ar?

      Sıradaki seçim yapıldığında,

      “Düşer mi” diye oylar daha,

      “Bu günümü bir gün,

      Çok ararım” diyorum ya…

      Bu sözümü bir düşünün,

      Akıl veren akrabalar…

      Kusurlar çoğalıp gitti,

      Azar işitti, bozuldu güzelliği.

      Bu halkı elde tutabilecek kişi

      Ben değilim, gel kurtar hepimizi!

      Elden gelmez cefaya

      Niye tutuldum ki bu kadar?

      Yayıldı işte, yetmez mi(?)

      Sancak’a da bir haber?

      “Daha şöyle ettin” diye,

      Hareket verir, ele alır,

      Sert baskı yapıldıktan sonra,

      Başım mahkemeye taşınır.

      Kirlenip düştükten sonra

      Gördüğüm gün ne ola?

      Sana malum, haylazlar

      Kendi kendine ne bula?

      Kâğıt verir, atar-tutar,

      En sonunda saçmalar.

      Eskisi gibi devran kalmadı,

      Büyüklerin yolu daraldı.

      Yalan verilen dilekçenin

      Akıbeti altındakine bağlı…

      Kendi eken, kendi biçer,

      Kâğıdı gözünü kör eder.

      Bulur bulmaz yalanını,

      Suçlarını sayıp döker.

      Zalim yargıçların kendisi

      Tanıyıp aldı ya nicelerini…

      Görmezmiş gibi düşeriz,

      Demir gözlü sarayın halini…