Oskar va pushti xonim. Эрик-Эмманюэль Шмитт

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Oskar, sening hujuming muvaffaqiyatli yakun topdi. Ularni boplab ta’zirini berding. Lekin natijada, ular endi menga hasad qilmoqdalar.

      – Tupurdim.

      – Ular ajoyib odamlar, Oskar. Juda ajoyib.

      – Buning menga umuman ahamiyati yo‘q.

      – Biror yoqimsiz holat sodir bo‘ldimi?

      – Shifokor Dyusseldorf ota-onamga yaqinda o‘lishimni aytdi. Ota-onam esa ortlariga qaramasdan qochib qolishdi. Ulardan nafratlanaman.

      Roza buviga hamma narsani batafsil aytib berdim, Xudojon, xuddi bu maktubda senga aytganim kabi.

      – M-m-m, – javob berdi Roza buvi, – bu menga atletka Sara Ap-i-Shmyak bilan Betyuneda bo‘lgan jangimni eslatib yubordi. Bu makkor turkiyalik ayol deyarli yarim-yalang‘och kurashardi, yana yetmagandek butun tanasiga yog‘ surtib olar, endi ushlayman desang, qo‘lingdan lip etib sirg‘anib chiqib ketardi. U faqat Betyuneda ringga ko‘tarilar va har yil u yerda g‘alabani qo‘lga kiritardi. Men ham Betyune kubogini qo‘lga kiritishni juda ham istardim!

      – Siz nima qildingiz, Roza buvi?

      – Raqibim ringga ko‘tarilayotganda do‘stlarim uning ustiga un sepdilar.

      Yog‘ va un – bu ajoyib non degani. Ikkita tepki va uchta shapaloq bilan bu Sara Ap-i-Shmyakni gilamga ag‘anatdim. Mazkur jangdan keyin uni Betyune qirolichasi deb emas, aksincha juda qo‘pol nom bilan «bulg‘angan baliq» deb ataydigan bo‘lishdi.

      – Roza buvi, kechirasiz, lekin men bu yerda hech qanday bog‘liqlikni ko‘rmayapman.

      – Men esa uni juda yaxshi ko‘ryapman. Odamda hamisha imkoniyat bo‘ladi, Oskar, har doim biror narsa o‘ylab topish mumkin, un bilan amalga oshirilgan hiyla kabi. Bilasanmi, sen Xudoga nima yozishing kerak? U menga qaraganda ancha kuchli.

      – Hatto ringda hammi?

      – Ha, hatto ringda ham. Xudo hamma narsani nazorat qiladi. Sinab ko‘r, kichkintoy: nima senga eng ko‘p azob beryapti?

      – Nafratlanaman, ota-onamdan juda-juda nafratlanaman!

      – U holda ulardan iloji boricha yanada ko‘proq nafratlan.

      – Menga shuni maslahat berasizmi, Roza buvi?

      – Ha. Ulardan iloji boricha ko‘proq nafratlan. Sening bu holating suyak g‘ajishga o‘xshaydi. Qachonki uni g‘ajib bo‘lsang, shundagina u bunga arzimasligini tushunasan. Maktubingda hamma narsa haqida Xudoga aytib ber, undan seni ziyorat qilishini so‘ra.

      – U harakatlana oladimi?

      – O‘z istagiga ko‘ra. Ko‘p emas. Kamdan kam hollarda.

      – Nima uchun? U men kabi kasalmi?

      Roza buvi chuqur xo‘rsindi. Xudojon, menimcha, u sen ham xuddi men kabi o‘zingni yaxshi his qilmayotganligingni tan olishni istamayotgandek ko‘rinardi.

      – Oskar, ota-onang hech qachon senga Xudo haqida gapirishmaganmi?

      – Ularni qo‘ying. Ota-onam shunchaki ahmoq odamlar.

      – Ha, to‘g‘ri. Lekin ular sen bilan hech Xudo haqida gaplashmaganmi?

      – Gaplashgan. Faqat bir marta. Ular faqat Qorboboga ishonadilar.

      – Kichkintoy, nahotki ular shu darajada ahmoq bo‘lsalar?

      – Tasavvur ham qilolmaysiz! Bir kuni maktabdan qaytib keldim va ularga meni ahmoq qilmasliklarini, men ham xuddi do‘stlarim kabi Qorbobo yo‘qligini va umuman bo‘lmaganligini bilishimni aytdim. Ular go‘yo oydan tushib qolgandek tutishdi o‘zlarini. Tasavvur qilib bo‘lmas darajada jahlim chiqdi: maktab hovlisida bunday ahmoq rolini o‘ynashning nima keragi bor, tushunmasdim, ular darhol meni aldashni istamaganliklarini, Qorbobo haqiqatan ham mavjudligiga chin dildan ishonganliklarini aytib, qasam ichishgandi. Ota-onam juda xafa edilar, bu haqiqat emasligini anglab, hafsalalari pir bo‘lgandi! Sizga aytyapman, Roza buvi, ikki karra ahmoqlar ular!

      – Shunday qilib, ular Xudoga ishonmaydilarmi?

      – Shunday deb o‘ylayman.

      – Bu senga hech qanday ta’sir qilmaganmi?

      – Agar har turli ahmoqlar nima haqida o‘ylayotganlariga qiziqadigan bo‘lsam, menda aqlli odamlar nima haqida o‘ylashlarini anglash uchun vaqt yetmay qolishi mumkin.

      – Sen haqsan. Lekin o‘zing aytganingdek, otaonang ahmoq ekanliklariga keladigan bo‘lsak…

      – Ha, to‘g‘ri. Ular haqida shunday fikrdaman, Roza buvi!

      – Shunday qilib, mayli, ota-onang adashaverishsin va Xudoga ishonmasinlar, lekin nima uchun sen unga ishonmasliging va undan seni ko‘rgani kelishini so‘ramasliging kerak?

      – Mayli. Lekin siz u yotoqqa zanjirlanib qolgan deb aytmaganmidingiz?

      – Yo‘q. Uning odamlar huzuriga borish uchun maxsus usuli bor. Xudo seni xayollaring orqali ko‘rgani keladi. U sening ongingda u haqda o‘ylaganing hamon paydo bo‘ladi.

      – Menga yoqdi. Qoyilman.

      Roza buvi qo‘shimcha qildi:

      – Hali ko‘rasan, uning tashriflari senga yaxshiliklar olib keladi.

      – Mayli. Bu haqda u bilan gaplashib olaman. Hozircha, menga yaxshilik keltira oladigan biror narsa bor bo‘lsa, buyam sizning tashrifingizdir.

      Roza buvi jilmaydi va xiyol namlangan nigohlarini mendan olib qochib, yonoqlarimdan o‘pib qo‘yish uchun asta egildi. Lekin jasorati yetmadi. Nigohlari bilan mendan izn so‘radi.

      – Qani, meni quchoqlang. Bu haqda boshqalarga aytmayman. Sizning kurashchi sifatidagi obro‘ngizga putur yetkazmaslik uchun.

      Uning lablari yonog‘imga tegdi, issiqlik va yengil mayinlikni his qildim, Roza buvidan yoqimli upa va sovunning hidi kelardi.

      – Yana qachon meni ko‘rgani kelasiz?

      – Haftasiga ikki marta kelolaman, Oskar.

      – Bo‘lishi mumkin emas, Roza buvi! Uzoq davom etuvchi uch kunni kutib o‘tkazish…

      – Qoidalar shunday.

      – Bu qoidalarni kim o‘ylab topgan?

      – Shifokor Dyusseldorf.

      – Bu Shifokor Dyusseldorf endi meni ko‘rganda qo‘rqqanidan qayoqqa qochishini bilmaydi. Undan ruxsat so‘rang, Roza buvi. Hazillashmayapman.

      U menga ikkilanib qaradi.

      – Men hazillashmayapman… Agar siz har kuni meni ko‘rgani kelmasangiz, Xudoga yozishni to‘xtataman.

      – Mayli, harakat qilaman.

      Roza buvi xonadan chiqib ketdi va men yig‘lab yubordim…

      Ilgari qo‘llab-quvvatlovga muhtoj ekanligimni bilmasdim. Qay darajada jiddiy СКАЧАТЬ