Oskar va pushti xonim. Эрик-Эмманюэль Шмитт

Чтение книги онлайн.

      Qisqasi, operatsiyam ularni juda umidsizlantirdi. Kimyoterapiyada ham shunday bo‘lgandi. Ammo hozirgichalik emas, chunki unda miya ko‘chirib o‘tkazish uchun umid bor edi. Endi, menimcha, shifokorlar nima taklif qilishni bilishmayapti, ularga juda achinyapman. Shifokor Dyusseldorf (oyim uni qobiliyatli deb ta’riflaydi, men esa uning qoshlari me’yordan ortiq darajada ko‘p deb o‘ylayman) xo‘sh… hozir u barchaga sovg‘asi yetmagan Qorbobo kabi juda xafa ko‘rinardi.

      Bir so‘z bilan aytganda, vaziyat yomonlashdi. Men bu haqda do‘stim Bekon bilan gaplashdim. Aslida, uning haqiqiy ismi Bekon emas, balki Iv, lekin yaxshigina kuyib ketgani uchun biz uni Bekon deb nomladik.

      – Bekon, shifokorlar meni umuman yaxshi ko‘rmay qolishdi deb o‘ylayapman, ularga yomon ta’sir qilyapman.

      – Yana nima, Tuxumbosh! Shifokorlar osonlikcha taslim bo‘lishmaydi. Ularning zaxirasida har doim sen bilan yana nima qilish mumkinligi haqida ko‘plab rejalari bo‘ladi. Bu yerda shifokorlar menga kamida oltita operatsiyani va’da qilganliklarini hisoblab chiqdim.

      – Ehtimol, sen ularni ilhomlantirarsan…

      – Aqlga sig‘maydi.

      – Lekin nima uchun ular shunchaki mening o‘lib qolishimni aytishmaydi?

      Shunda Bekon kasalxonadagi hamma kabi karaxt ahvolga tushgandi. Agar sen bu yerda «o‘lim» so‘zini aytsang, hech kim buni eshitmaydi. Ishonchingiz komil bo‘lishi mumkin, u qandaydir teshiklarga uchib ketadi, chunki ular darhol boshqa narsalar haqida gapira boshlashadi. Men buni hammada sinab ko‘rdim. Roza buvidan tashqari.

      Shunday qilib, bugun ertalab uni sinab ko‘rishga qaror qildim.

      – Roza buvi, o‘ylashimcha, hech kim menga o‘layotganimni aytmoqchi emas.

      U menga qaradi. Agar Roza buvi barcha kabi javob bersa, nima bo‘ladi?

      Yolvoraman, langedoslik bo‘g‘uvchi ayol, taslim bo‘lma, karaxt insonga aylanma!

      – Oskar, bu shundoq ham ma’lum bo‘lishiga qaramasdan, nima uchun senga buni qayta eslatishlarini istayapsan?

      Uf-f! U meni eshitdi.

      – Menimcha, Roza buvi, insonlar aslida, boshqa shifoxona ixtiro qilgandek. Ular o‘zlarini kasalxonaga faqat shifo topish uchun yotiladigandek tutishga harakat qilishadi. Lekin bu yerga o‘lish uchun ham keladilar-ku!

      – Sen haqsan, Oskar. O‘ylashimcha, xuddi shu xatoni hayotga nisbatan ham takrorlaydilar. Hayotning zaif, nozik, o‘tkinchi ekanligini unutamiz gohida. Boqiy yashaydigandek o‘zimizni har tomonga uramiz.

      – Mening operatsiyamdan yaxshi natija chiqmadi, shundaymi, Roza buvi?

      Roza buvi javob bermadi. Bu uning «ha» degan javobini anglatadi.

      Uni tushunganimga ishonch hosil qilgandan so‘ng, men tomonga egildi va yolvorgandek dedi:

      – Men senga hech narsa aytmadim. Qasam ich!

      – Qasam ichaman.

      Biz yangi xayollarimizni hazm qilish uchun bir zum jim qoldik.

      – Oskar, – dedi u birdan, – Xudoga maktub yozsak-chi?

      – Yo‘q, faqat siz emas, Roza buvi!

      – Nega? Nima uchun men emas?

      – Siz emas! Men siz aldashingiz mumkin emas deb o‘ylagan edim.

      – Chindan, seni aldamayapman, axir.

      – Bo‘lmasa siz nima uchun Xudo haqida so‘z ochdingiz? Men Qorbobo haqidagi ertakni eshitganman. Shuning o‘zi yetarli!

      – Lekin Oskar, Xudo va Qorbobo o‘rtasida hech qanday bog‘liqlik yo‘q.

      – Yo‘q, bor. Bu aynan bir narsa. «Aqlni chalg‘itish» kompaniyasi aksiyadorlik jamiyati!

      – Tasavvur qilyapsanmi, men maydonda o‘ttiz yil umrimni sarflab, bir yuz oltmish besh janglarimdan bir yuz oltmishtasida g‘alaba qozonib, ulardan qirq uchtasida nokautda zafar quchganimdan so‘ng, men – langedoslik bo‘g‘uvchi ayol bir soniyaga bo‘lsa ham Qorboboga ishonishim mumkinmi?

      – Yo‘q!

      – Shunday qilib, men Qorboboga ishonmayman, Xudoga ishonaman.

      – Nima uchun Xudoga yozishim kerak? – so‘radim uning so‘zlaridan ilhomlanib.

      – Shunda o‘zingni unchalik yolg‘iz sezmaysan.

      – Siz ko‘proq ishonadigan mo‘jiza bilan unchalik ham yolg‘izlikni his qilmaymanmi?

      Roza buvi boshim tomon egildi.

      – Xudoga ishonishing bilanoq, u har safar avvalgiga qaraganda senga yanada yaqinroq kelaveradi. Unga sabr-toqatli ekanligingni ko‘rsat va u albatta, sen uchun mavjud bo‘ladi.

      – Unga nima haqida yozishim kerak?

      – Ichingdan kechayotgan fikrlaringni ishonib topshir. Aytilmagan fikrlar zararli, ular senga og‘riq berishi, xafa qilishi, harakatchanlikdan mahrum etishi va yangi fikrlar tug‘ilishiga imkon bermasligi mumkin. Agar ularni tashqariga chiqarmasang, u holda miyang eski fikrlarning badbo‘y hidli axlatxonasiga aylanib qoladi.

      – Xo‘sh, shunday deb aytaylik…

      – Keyin, shuni bilki, Oskar, Xudoga murojaat qilganingda, har safar faqat bitta narsani so‘rashing mumkin. Yodingda bo‘lsin, faqat bitta!

      – Roza buvi, sizning Xudoyingiz shunchalik kuchsizmi? Olovuddin o‘zining jin chirog‘iga uchta tilagini aytishi mumkin edi.

      – Axir, butun hayoting uchun uchta tilakdan ko‘ra, har kuni bitta tilaging bo‘lgani yaxshi emasmi, Oskar?

      – Mayli. Shunday qilib, men undan istagan narsamni so‘rashim mumkin, shundaymi? O‘yinchoqlar, konfetlar, mashina…

      – Yo‘q, Oskar. Xudoni Qorbobo bilan adashtirma. Sen undan faqat ichki hissiyotlaring bilan bog‘liq orzularing haqida so‘rashing mumkin.

      – Masalan?

      – Masalan: jasorat, sabr-toqat, ma’rifat haqida.

      – Ha, tushunarli.

      – Bundan tashqari, Oskar, sen undan boshqalarga ham rahm-shafqat ko‘rsatishini so‘rashing mumkin.

      – Unaqasi bo‘lishi mumkin emas, Roza buvi, kuniga faqat bitta tilak bo‘lsa – men uni aniq o‘zim uchun saqlab qo‘yaman!

      Shunday qilib, Xudojon, bu mening senga atalgan birinchi maktubim edi. Dastlab senga meni tibbiyot uchun to‘siq deb ko‘rishuvchi joy – shifoxonada qanday hayot kechirayotganim haqida qisqacha aytib berdim. Endi sendan aniqlik kiritishingni so‘rayman: men tuzalib ketamanmi? Javob ber: ha yoki yo‘q. Bu unchalik qiyin emas shekilli. Ha yoki yo‘q. Keraksiz narsalarni o‘chirib tashladim.

      Ertagacha. O‘pib qolaman,

      Oskar.

      P.S. СКАЧАТЬ