Leykoz. Məlahət Həsənova

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ getməyək dəəə, bir az da gəzək

      – Yaxşı, amma bir az gəzək, sonra evə qayıdaq yorularsan.

      – Yaxşı ata.

      24 gün xəstəxana palatasında qalan balam sanki hava üzünə həsrət qalmışdı. Elə sevincli idi ki. Evə getmək istəmirdi. Biz israr etməsəydik, bəlkə də hələ də qalardı.

      Evə gəldik. Yemək yedi, otağına dincəlməyə getdi.

      Sabah yoldaşımı yola salacaqdıq. Bilet alınmışdı, gecə uçacaqdı.

      Ancaq balamı düşündüyümdən hər kəsi unutmuşdum. Qızım:

      – Ana, ata gedir, Diloşa hədiyyə alaq?(Diloş Dilbərə deyirdi)

      – Ayyy, ana qurban tamam unutmuşam eeee

      – Bəlkə mən də gəlim gedək alaq?

      – Yox, sən getmə mən gedib alaram.

      – Yaxşı ana, al. Ata gedir, aparsın Diloş üçün.

      Diloş yəni ki, Dilbər qızımın universitetdən qrup yoldaşı idi.

      Yayda biz ailəlikcə oturub söhbət əsasında oğluma evlənmək təklifini etdik. Qızım da Dilbəri çox təriflədi.

      – Ana, mən Dilbəri 3 ildi tanıyıram.

      – Hə, nə gözəl.

      – Mən düşünürəm ki, həm yaraşıqda, həm də ağılda, kamalda qardaşıma ondan başqa yaraşanı olmaz.

      – Qızım sən belə düşünürsənsə, biz başqa söz deyə bilmərik.

      Oğlum nədənsə etiraz etmədi. O da düşünürdü ki, əgər bacısı belə məsləhət görübsə… Seçımini hörmətlə qarşıladı.

      Onlar görüş təyin etdikdən sonra bacısına seçimində yanılmadığını dedi. Mən də bəyənmişdim. Bir də ki, oğlum bəyənmişdi, bizə də hörmətlə yanaşmaq düşürdü. Elçi getdik, söz kəsdik. Demək, Dilbərin ailəsinin qızımıza çox hörməti var imiş. Mənim isə sevicimin həddi-hüdudu yox idi. Sevinirdim ki, həm özümə belə gözəl xasiyyətdə qudalar rast gəlib. Həm də oğlum belə gözəl qız bəyənib, daha doqrusu, gözəl gəlinim var. (hər mənada)…

      Yaxınlıqda olan ticarət mərkəzinə getdim. Gəlinimə hədiyyələr aldım. Bir də qaynanama və anama hərəsinə bir qutu şokolad aldım. Gəldim evə.

      Yoldaşıma qızımın düşüncəli olduğunu, onun mənim yadıma saldığını dedim.

      Hər dəfə yenidən balamıza heyran olurduq.

      Qızım atasına: – Ata, mən deməsəydim ana unutmuşdu gəlinini – Hə qızım. Anan indidən qaynanalıq edir də. – Yox eee, almaq istəmədiyindən deyil, unudub da yəqin. – Hə sənin yada salmağın doğru oldu. – Ata gedirsən, universitetə də dəyərsən yaxşı? – Mütləq gedəcəm. Vaxtı, tədris vaxtını uzadacam. Sən heç narahat olma mənim qızım. – Diloşgilə tez-tez get yaxşı? – Olur, qızım mütləq.

      Suallar, istəklər yoldaşımın üzərinə yağdıqca yoldaşım hamısına cavab verir, baş üstə deyirdi.

      Mən onun getmək istəmədiyini bilirdim. Ancaq neynəmək olardı, getmək lazım idi. Qarşıda bizi nələr gözləyir bilmirdik. Bizə müalicə üçün nə qədər maddiyat lazım olacaq onu da bilmirdik. Ancaq onu bilirdik ki çox lazım olacaq. Bunun üçün də yoldaşım getməli idi. Oğlumla bərabər öhdəsindən gəlməli idilər. O mənə arxayın idi. Bilirdi ki, mən burda balama baxa biləcəm, onun qayğısına qala biləcəm. O barədə arxayın olsa da yenə yarıcanı qalacaqdı. Biz burda ikimiz olduğumuz ərəfədə mənə bankdan pul almağı, xəstəxanaya ödəniş etməyi hamısını yoldaşım mənə başa salmışdı.

      Mənim sinif yoldaşım xarici ölkədə yaşayır. O bu gün qızıma hədiyyə olaraq pul yollamışdı. Mən düzü almaq istəmirdim, heç kimdən yardım almayacağımızı demişdim. Ancaq o bunu yardım məqsədi ilə deyil, sadəcə qızıma qarşıdan yeni il gəldiyindən, hədiyyə kimi qəbul etməyimi deyirdi. Biz yoldaşımla banka gedib, onun göndərdiyi pulu almışdıq. Əvvəllər bu cür bankdan pul almaq, hansısa ödəmələr etməyi etmədiyindən bütün bunlardan xəbərsiz idim. Sadəcə marağında olmamışam. Çünki bunları edəcək yoldaşım, oğlum var idi. İndi bütün bunları da mən özüm etməli idim. Yoldaşım mənə hər işdə ehtiyatlı olmağımı dedi.

      Çünki yad ölkə, tanımadığım şəhər.

      Hərdən öz-özümə burda necə baş çıxaracağımı fikirləşirdim. İnsan çətin günə düşəndə hər şeyin öhdəsindən gələ bilər ancaq.

      – Sən narahat olma get salamat, bütün dediklərin yadımdadır. Hər şeyi vaxtlı-vaxtında edəcəm.

      – Mən məcbur olmasam getmərəm bilirsən, balamın yanında qalmaq istərəm.

      – Bilirəm.

      – Gedim işlərimi sahmana salım, gələcəm. Bizə balamızı müalicə etmək üçün böyük pullar lazım olacaq. Lazım gəlsə hər şeyi satarıq, balamıza hər şey qurban olsun.

      – Hə, doğru, heç nə gözümdə deyil, təki balam sağalsın. Sən mənə söz vermisən, nə olur olsun balamız sağalacaq, əlindən gələni edəcəksən.

      – Hə edəcəm lazım gəlsə, böyrəyimi də sataram. Sən ancaq balamdan muğayat ol. Özündən də muğayat ol. Buranın qışı çox sərt olur, qalın geyinmək lazımdı.

      – Heç narahat olma.

      Həmişə bizim qayğımıza qalardı. Nəyəsə ehtiyacımız olanda ilk imkan daxilində alardı. Özündən çox bizi düşünürdü.

      Fəsillər başlayan müddətlərdə həmişə bizə pul ayırırdı. Qışa nəsə alarsınız və ya yaza nəsə alarsız. Qızım deyirdi ata özünə də bir şey al da. Hərdən özünə nəsə alanda mənə baxırdı və qızına deyirdi:

      – Deyəsən, bir nəfərin ürəyi partlayır e…

      – Yox ata, ananın elə deməyinə baxma, niyə, o da istəyir sən özünə nəsə alasan.

      Bir dəfə işi ilə əlaqədar yoldaşım Türkiyəyə getmişdi. Ordan qızıma, oğluma, mənə hədiyyələr almışdı. Özünə isə çox az bir şey almışdı.

      Qızım soruşanda ki:

      – Ata özunə niyə belə az almısan?

      – Ay qızım bilmirsən ki, özümə nəsə alsam bir nəfərin ürəyi partlayar?

      Belə zarafatlaşardı. Təbii ki, bu belə deyildi. СКАЧАТЬ