Leykoz. Məlahət Həsənova
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Leykoz - Məlahət Həsənova страница 8
Bakıdan telefonumuza toy şəkilləri yollamışdılar. Baxdıq, qızıma da yollamışdılar. Gözəl görünürdülər. Allah hamını xoşbəxt eləsin, mənim balalarım da onların içində. Amin! Allahım, məni darda qoyma, ilahi…
Bu gün qaynım Polşadan gəldi. Nərminə çoxlu hədiyyələr almışdı. Yoldaşım hədiyyələrin şəklin çəkərək qızıma yolladı. Qızım da çox bəyəndi. Dedim inşallah evə gələndə geyinərsən mənim balam. Hətta, onları skaypda da qızıma göstərdi. Qızım gözəl geyinməyi çox sevirdi. Hər şeyi bəyənməzdi, həmişə deyirdi ki az olsun yaxşı, keyfiyyətli olsun.
Havalar çox soyuq keçirdi. Hər gün balamın yanına növbə ilə gedirdik. Balam üçün çox darıxırdıq, axı biz onu görə bilmirdik. Onun palatası 8-ci mərtəbədə idi. Qapıdan yeməyi verib, düşürdük xəstəxananın həyətinə, ancaq pəncərəyə baxırdıq. Ordan balamızı görür, danışığımız isə telefonla olurdu. Buna da şükür edirdik. Onu ordan salamat görmək özü də bir xoşbəxtlik idi.
Noyabr ayının əvvəli… Vaxt gedir yavaş-yavaş . Balamın immunniteti qalxmağa başlayanda bir bədbəxçiliklə qarşılaşdıq. Balam pnevmaniyaya tutuldu.
Dərd dərd üstə gəlir. Bu xəbəri eşidəndə yoldaşım başını tutdu. İlahiii…
Özümə yer tapa bilmirdim. Nə edək necə edək. Yanına üçümüz də getdik.
1 saatdan çox qapıda gözlədik. Həkimlər əlindən gələni edirdilər. Qan vurulur.
Nə lazımsa olunurdu. Analizlərin cavabını gözləyirdik. Həkim bizə cavabını deyəcəkdi. Axşama doğru balamın əhvalı yaxşılaşmağa başladı. Allahın mənə yazığı gəldi. Hamımız ac-susuz ancaq xəbər gözləyirdik. Həkim bizə narahat olmamağımızı dedi. Sevindik… Bunu da atlatdıq balam. Bu imtahandan da keçdik. Hələ bizi necə imtahanlar gözləyir, nə biləydik. Yorğun halda evə gəldik. Mən tez bir yeyəcək şeylər hazırlayıb, onlara yemək verdim. Bu gün hamımız üçün çətin bir gün oldu. Heç kimin gözünə yuxu getmirdi. Hamı halsız idi. Bugünki xəbər hamını sarsıtmışdı.
Səhərin necə açıldığını bilmədik. Qəribə yuxular görmüşdüm. Ancaq bu yuxular yaxşı tərəfə yozuldu. Bu gün eşitdik ki, immuniteti qalxır balamın və bir neçə günə müalicənin 1-ci kursu bitəcək, 2 həftəlik evə buraxılacaq.
Sevinirdik, elə sevinirdik ki… Balam özü də sevinirdi. Bu gün bizə skaypa gəlin dedi.
Biz də sanki uçaraq gəldik.
– Ataaaaa
– Can ata
– Sabah evə gəlirəm eeee
– Əlaaaaaa
– Ana qurban, sən bilsən səni necə səbirsizliklə gözləyirik..
– Mən də, ana.
Adi bir görüşün bu qədər məna daşıyacağı heç vaxt ağlıma gəlməzdi. Çox zaman sevdiyimiz insanlarla birlikdə olmağın əslində ən böyük bayram olduğunun fərqinə varmırıq.
Evi elə tər-təmiz etdim ki. Onun toxunacağı hər yeri dizenfeksiya etdim, paltarları ütülədim.. Balama yeməklər bişirdim. Hazırlıq gördüm. Axı canımız, ürəyimiz bizimlə olacaqdı… Gecənin bir vaxtı yadıma düşdü ki, balamın yatacağı otağın pəncərəsinin şüşəsini silməmişəm. Durdum sakitcə otağa keçdim və əlimə təmiz bir bez alıb şüşəni silməyə başladım. Düşəcəyimdən qorxsam da, görəcəyim işi bitirməliydim. Tər-təmiz pəncərəni sildim. Heç kimin xəbəri belə olmadı. Pərdələrini öncədən yuyub ütüləmişdim. Hə deməli, “indi hər şey ürəyimcə olduğundan yata bilərəm” – deyə öz-özümə danışdım.
Səhər yoldaşım, qaynım və mən getdik xəstəxanaya. O uzun koridoru necə getdimsə qaça-qaça. Qapıya yaxınlaşıb balamın paltarlarını tibb bacısına verdim. Oturub gözlədik. Balamın analizləri alındı. Cavab gözləməli idik. Analizləri yaxşı çıxsa, evə buraxacaqdılar. Qapıda çox gözlədik. Ancaq mən nə qədər olsa, gözləməyə hazır idim. Təki balam bu qapıdan sağ-salamat çıxsın.
Birdən qapı açıldı, qapıda balam görsəndi!!!. Sevincimdən ağlayırdım. Balam görməsin deyə, göz yaşlarımı gizlətdim. Balamı bərk-bərk bağrıma basdım, qucaqladım. Həsrətini elə çəkirdim ki.. Sözlə ifadə ediləcək deyildi. Onun qoxusunu içimə çəkdim. Qaynım isə sevindiyindən ağlayırdı. O qaçaraq gəlib balamın qarşısında diz çökdü. Qucaqladı balamı, qucağına alıb qaldırdı.
– Əmi dur, neynirsən?
– Əmi sənə qurban olsun.
– Qızım hər şey yaxşı olacaq.
– Gedək evə ata, mən burdan getmək istəyirəm.
– Gedək qızım.
Çox xoşbəxt idik. Evimizə getdik. Hava şaxtalı idi. Hamımız soyuqdan balamızı qorumağa çalışırdıq. Maşına oturduq və evə gəldik. Elə sevinirdi ki…
– Hayıf deyil ev, xəstəxanada insanın ürəyi partlayır.
– Hə qızım doğrudu, xoş gəlmisən.
Qızım yemək yedi, rahatlandı və bir az istirahət etmək istədi. Onun otağı hazır idi. Əmisi ona rahat çarpayı nə lazımdısa, hamısını almışdı. Otağını çox bəyəndi. Axşam isə hamımız oturub söhbət etdik, çay içdik, televizora baxdıq. Çox xoşbəxt idik. Sanki bütün bunların heç biri olmamışdı. Qızım heç xəstə deyildi. Çox gümrah görünürdü. Ürəyimdən elə balamı beləcə götürüb evimizə getmək keçdi. Amma yox, gərək müalicəni axıradək davam etdirək. Yoldaşım söhbət əsasında Azərbaycana getməli olacağını dedi. Çünki müalicələrə böyük məbləğdə pul lazım olacaqdı. Burda qalmaqla heç nə edə bilməyəcəyini dedi.
– Qızım, ata getsin Bakıya?
– Narahat olma ata, sen get anam, əmim burdadı.
– Gedim qızım, ancaq bil ki, ata sənin müalicəni axıradək davam etdirəcək.
– Get, sən nigaran qalma.
Bir də ki, oğlumuz tək idi. Onun yanında da olmaq lazım idi.
– Hələ getmirəm, 2-3 gün yanınızda olacam.
Günlərimiz şən keçirdi. Hava yağışlı olsa da, gündə havaya çıxır, çətirlə yağışın altında gəzirdik. Qızım şəkil çəkməyi sevirdi. Gah çayın kənarında, gah körpünün üzərində şəkillər СКАЧАТЬ