Qəbrinizə tüpürməyə gələcəyəm. Борис Виан

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kişilərə üstünlük verirəm. Yaxşısı budur, rəqs edək, Li.

      – Məni tanış edərsən?

      – Bu artıq Deksterin işidir.

      – Oldu, – mən dedim.

      Musiqi bitənə kimi Cudi ilə rəqs etdim, sonra Deksteri axtarmağa getdim. O, dəhlizdə bir gözəlçə ilə dilxoşluq edirdi. Onu səslədim:

      – Dekster!

      – Hə.

      O çevrildi. Sanki mənə bir qədər rişxəndlə baxırdı, ancaq mənim vecimə deyildi.

      – Qulaq as, burada qızlar var… Eskvitlərin qızları… Məni onlarla tanış et.

      – Əlbəttə, dostum. Gedək.

      Yaxından səhnə mənim gözlədiyimdən də gözəl görünürdü. Onlar, sadəcə, heyrətamiz idilər! Nəsə cəfəng şeylər mızıldanıb qarayanızı – onun adı Lu idi – rəqsə çağırdım. Lənətə gələsən! Mən səmaya və smokinqi bədənimə uyğunlaşdıran şəxsə dualar etdim! Rəqs zamanı ona qaydaların əksinə olaraq daha çox yaxınlaşırdım, ancaq bizim bandamızda öyrəşdiyimiz sayaq onu özümə lap yaxınlaşdırmağa cürətim çatmırdı. O hansısa anlaşılmaz və əlbəttə ki, çox bahalı ətirlə ətirlənmişdi – ehtimal ki, fransız ətri idi. Qızın tünd saçları bir tərəfə daranmışdı, vəhşi pişiyin gözlərini xatırladan sarı gözləri solğun sifətində parlayırdı, bədəni isə… Deməyə söz tapmıram! Paltar sanki öz-özünə əynində dayanırdı – nə bir çiyin bağı, nə boyun qayışı görünürdü. Bu cür bərk və iti döşlər isə, sizə deyim, bir yox, bir düjün paltarı da saxlaya bilər. Mən onu özümdən sağ tərəfə çəkdim ki, smokinqin kəsiyində ipək köynəyimin üzərindən sinəmdə onun döş gilələrini hiss edim. Digərlərində paltarın parçasından tumanın rezini qabarıb bilinir, ancaq bu qızda hər şey başqa cür idi, qoltuqaltından topuğa qədər paltar hamar qalırdı. Heyranlıqdan nəfəsim tutuldu, buna baxmayaraq bir qədər özümə gələn kimi söhbətə başlamağa cəhd etdim.

      – Niyə sizi heç vaxt burada görmürəm?

      – Bu da mən. Məgər mən görünmürəm?

      O mənə baxmaq üçün başını bir qədər arxaya çəkdi. Mən ondan bir baş hündür idim.

      – Mən şəhəri nəzərdə tuturam…

      – Siz Priksvillə gəlsəniz, məni görə bilərsiniz.

      – Demək, mən Priksvilldə ciddi nəyəsə ümid edə bilərəm?

      Bu hücum qərarını dərhal verməmişdim. Çox tələsmək də istəmirdim, di gəl, bu cür qızların necə reaksiya verəcəklərini heç vaxt bilmək olmur. Odur ki riskə getməli olursan. O, qətiyyən utancaqlıq etmədən yüngülcə gülümsədi, ancaq gözləri soyuqluğunu saxladı.

      – Bu işdə yalnız sizin istəyiniz kifayət deyil.

      – Fikirləşirəm, orada sizin pərəstişkarlarınız çoxdur…

      Mən ədəbsizcəsinə onu sıxışdırırdım. Gözlərin buz kimi soyuqdursa, zəhmət çəkib bu cür geyinməmək lazımdır.

      – Priksvilldə maraqlı adamlar elə də çox deyil, – o dedi.

      – Əla. Onda mənim ümidim var.

      – Sizin nə dərəcədə maraqlı olduğunuzu bilmirəm.

      Ağzımdan vurdu. Özümü yaman ilişdirmişdim! Ancaq məni dayandırmaq elə də asan deyil.

      – Bəs sizi hansı adamlar maraqlandırır?

      – Siz pis təəssürat yaratmırsız, ancaq mən yanıla bilərəm. Mən sizi qətiyyən tanımıram.

      – Mən Deksterin, Dik Peycin və digərlərinin dostuyam.

      – Hə, Diki tanıyıram, Dekster isə… O, çox qəribədir…

      – Həqiqətən, qəribə olmaq üçün onun pulu çoxdur.

      – Elə isə fikirləşirəm ki, mənim ailəm də ürəyinizdən olmayacaq. Bizim də pulumuz çoxdur.

      – Hiss olunur… – mən yanağımla onun saçlarına toxunaraq dedim.

      O yenidən gülümsündü:

      – Mənim ətirlərim xoşunuza gəlir?

      – Onlardan bihuş oluram.

      – Qəribədir, elə əmin idim ki, tövlənin, yaxud kazarmanın iyi daha çox xoşunuza gəlir.

      – Xahiş edirəm, mənə damğa vurmayın. Günahkar deyiləm ki, bu cür sağlamam və zahiri görkəmim mələyə bənzəmir.

      – Oho! Mələkləri görmək belə istəmirəm, ancaq tövlə həvəskarlarına qarşı daha çox dözümsüzəm.

      – Elələrini mən də xoşlamıram. Sizi bir də nə vaxt görə bilərəm?

      – Hələlik heç yerə getmirəm. Sizin ixtiyarınızda isə bütöv bir axşam var.

      – Ancaq bu elə azdır ki…

      – Hər şey sizdən asılıdır.

      Bu vaxt musiqi bitdi və o məndən aralandı. Onun ardınca heyranlıqla baxdım. Bədəninin xətləri Konqres binasındakı mərmərləri xatırladırdı. Qız müxtəlif cütlüklərin arasından sivişib keçdi, sonra geriyə döndü və gülümsündü. Yeri gəlmişkən, bu, ruhlandırıcı təbəssüm idi.

      Mən bara qayıtdım. Dik və Ciki burada idilər, martini içirdilər. Sifətlərindən görünürdü ki, ziyafət onları əməlli-başlı bezdirib.

      – Dik! – mən dedim. – Sən lap çox gülürsən; bu sənin zahiri görünüşünü korlaya bilər.

      – Hə, pıtraq, indi nə edəcəksən? – Ciki dedi. – Hansısa zənci qızı çırpışdıracaqsan, yoxsa daha qəşənglərinin ovuna davam edəcəksən?

      – Pıtraq üçün, – dərhal etiraz etdim, – mənim svinq2 barədə biliklərim çoxluq edərdi. Gəlin buradan sürüşüb gedək, özümüzlə yaraşıqlı qız da götürək, bax o vaxt nəyə qadir olduğumu görərsiniz.

      – Pişik gözlü və paltarının çiyin bağı olmayan birisini, eləmi?

      – Ciki, sevincim mənim, – ona yaxınlaşıb dirsəyindən tutaraq dedim, – gözəl qızlardan xoşlandığıma görə sən heç vaxt məni məzəmmət etməzsən, elə deyilmi?

      Onu bir qədər özümə СКАЧАТЬ