Сайланма әсәрләр. Том 3. Шайтан каласы. Хан оныгы Хансөяр / Избранные произведения. Том 3. Мусагит Хабибуллин

Чтение книги онлайн.

      – Тпру, тырр! Китсәнә, булмаганны?!

      – Ышан, ясавылым, хан кияве безнең кулда.

      – Шул кеше кирәк тә бит инде безгә, Батырбай. – Унбаш атын Дәүран янына ук китерде: – Әй хан кияве, хан кызын кая илттең?

      – Унбаш Байсар, бер дә борчылма, безгә әйтмәсә, ханга әйтер. Хан бик тиз тел ачкычын табар аңа.

      – Син хаклы, ясавыл. Назлыгөлне тапкан кешегә хан мең алтын вәгъдә итте. Алай да кая илттең хан кызын, колчура Дәүран?

      – Унбаш Байсар! Хатынымны тапкан кешегә үзем мең алтын бирер идем, – диде Дәүран.

      – Колчурада мең алтын? Сөйләмә тузга язмаганны. Кузгалдык, хак җавабыңны ханга бирерсең.

      – Мин төшендем моның хәйләсенә, унбаш. Җайдак атын хан кызына дип алып килгән бу.

      – Әйедер, ясавыл, тик хан кызы кайда соң?

      – Унбаш Байсар! Назлыгөл – минем никахлашып өйләнгән хатыным.

      – Никахлашып өйләнгән хатының?! Хан кызы синең хатының?! Үз акылыңдамы син, колчура оста? Мин, унбаш Байсар, хан сараен саклый-саклый чәчем агарттым, хан кызына түгел, җарияләренә сүз катарга да кыймый идем. Ә син: «Хан кызы— хатыным», – дигән буласың. Урлап алып киттең син аны, колчура оста, урлап. Ә моның өчен, беләмсең, нишләтәчәк сине Сәлим хан?! Хәтәр Сәлим хан, диләр аны! Телсезне телле итә, аксакны йөгертә торган кеше ул.

      – Хан кызы миңа үзе теләп килде, унбаш. Мин аны урламадым.

      – Җитте, оста. Куала атың. Күп телеңә салынма. Сине хан көтә.

      Каршыдагы үрне менүгә, кирмән күренде. Инде эңгер вакыты иде, күк йөзендә җем-җем йолдызлар кабына башлады. Ә кирмән капкасы каршына килеп туктаганда, караңгы төшкән иде инде.

      – Ясавыл, төшер күперең, ач капкаң. Сөенче, хан киявен алып кайтам.

      – Шулмы хан кияве?.. Ләхәүлә вә лә куәтә! Казер, казер!

      – Әүвәлтен ханга сөенче җиткерең, ясавыл!

      Асма күпер төшерелде, капка ачылды. Ул арада ханга сөенче җиткерүче әйләнеп тә килде.

      – Ашык, унбаш Байсар, хан сабырсызланып көтә. Киявен тоттык дигәч, ике күзе дүрт булды, тизрәк килтерергә кушты.

      – Димәк, сөенче әйткән өчен миңа нидер тиячәк, – диде кинаяләп ясавыл.

      – Дар агачына астырачак.

      – Ә нигә, булмас димә. Онытма, бу адәм – хан кияве.

      – Явызсың, унбаш. Әйдә, узыгыз, җәтрәк кыланыгыз.

      Тархан йортына җитүгә, хан бусагабашы аларны каршы алды.

      – Йа Хода, чынлап та оста Дәүран! – дип гаҗәпләнде бусагабаш һәм чакырылмаган кунакны йортка әйдәде.

      Әмма Дәүран туктады һәм, артына каерылып:

      – Атларымны югалтма, унбаш Байсар, кирәк булып куюлары бар. Әйе, коралларымны да таратма, ханның таптыруы бар, – диде.

      – Кыюсың, оста, – диде бусагабаш. – Ай-һай кыюсың да. Кол бит әле син. Әүвәл ханнан ирек ал, аннары атың турында кайгыртырсың.

      – Бүген кол, иртәгә никахлы кияү, дөнья күләсә, әйләнә дә бер баса, ди Ага Базар халкы.

      – Әйдә, әйдә, күп телеңә салынма, – дип, бусагабаш Субай әсир ителгән останы хан янына алып кереп СКАЧАТЬ