Zwartgevleugelde Engel. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en Yohji waren twee jongens die onder Kotaro werkten op het bureau. Kyou had hen uitgenodigd om hier te komen wonen, omdat ze vaker hier aan het werk waren dan op het politiebureau. Ze hadden ook de secretaresse van het politiebureau overgehaald om bij hen te komen werken. Haar naam was Suki, en Kyoko beschouwde haar als haar beste vriendin.

      Kotaro overtuigde Kyou ook om twee helderziende broers uit te nodigen... Amni en Yuuhi, die een enorme aanwinst bleken.

      De jongste van de broers, hoewel ze niet helemaal zeker was van de leeftijd omdat ze allemaal tussen de leeftijd van negentien en zevenentwintig leken te zijn, was Kamui. Zijn haar had allerlei kleuren met de meest verbazingwekkende amethistkleurige highlights. Ze wist zeker dat zijn ogen sneller van kleur veranderden dan een tiener van kleren... en dat wil wat zeggen.

      Hij was het computerwonder van de groep, en kon in elke databank ter wereld inbreken om hun de info te geven die ze nodig hadden. Hij had al een paar keer bij hoge regeringsinstanties ingebroken, alleen om ze voor de gek te houden.

      Ze draaide zich om met haar kop koffie zodat ze zich kon concentreren op waar Suki de laatste paar minuten over had gekletst; Kyoko verbrandde haar mond bijna toen ze naar Kyou keek.

      Hij leunde weer tegen de deurpost, keek naar haar vanuit de deuropening van zijn kantoor met dezelfde blik die hij de avond ervoor had gehad. Toen ze in zijn ogen keek, voelde ze een rauwe, sensuele rilling door haar hele lichaam gaan.

      Kyoko was vastbesloten om ooit uit te vinden hoe hij dat precies deed. Ze had vrouwen zien struikelen over hun eigen voeten wanneer Kyou bij zeldzame gelegenheid het heiligdom van het kantoor verliet en door de stad liep.

      "Ik neem aan dat je goed geslapen hebt?" vroeg Kyou stoïcijns, hoewel Kyoko een vleugje amusement in zijn ogen bespeurde. "Ja, eigenlijk wel," verklaarde ze met een glimlach.

      "Hmm, ik zou het nogal lastig vinden om in slaap te komen, met vier mannen die de hele nacht voor je kamer staan te ruziën over wie wel en wie niet je deur mag intrappen."

      Kyoko draaide snel haar hoofd weg om haar blos te verbergen en staarde uit het grote raam dat uitkeek over de drukke straat. Soms kon het leven in dit gebouw echt hard zijn voor een meisjeshart... om nog maar te zwijgen over haar hormonen.

      Ze voelde een rilling over haar rug gaan. Ze wist dat ze niet kon weglopen, dus probeerde ze haar gedachten de vrije loop te laten. Ze keek naar de overkant van de straat, naar de rij gebouwen tegenover dit gebouw... ze wenste dat ze in een van die gebouwen zat... tenminste tot de puberale spanning van gisteravond was overgewaaid.

      Ze tuitte haar lippen toen ze aan de overkant van de straat een man zag staan. Het leek alsof hij haar recht aankeek, wat niet mogelijk was door het getinte glas... je kon naar buiten kijken maar niet naar binnen. Kyoko stapte dichter naar het raam en legde een hand tegen het getinte glas net naast haar zicht op hem.

      De man straalde stilte en rust uit, terwijl alles om hem heen in een gehaast tempo bewoog. Hij straalde een kalme sereniteit uit die zowel verleidelijk als beangstigend was. Ergens diep in haar gedachten wist ze dat dat een leugen was... hij was degene die bewoog en al het andere stond stil in zijn aanwezigheid.

      Hij droeg een donkere zonnebril, met een lange zwarte trenchcoat die zo openhing dat ze zijn strakke hemd eronder kon zien. Hij had het lichaam van een Griekse God en een volmaakt gezicht, ook al overschaduwde zijn lange donkere haar het grootste deel ervan. Iets aan hem schreeuwde gevaar en seks tegelijk uit. Hij zag eruit alsof hij ergens in de donkere eeuwen thuishoorde, bij draken en tovenaars.

      Een visioen van hem, geknield, naakt en bloederig, met kettingen om zijn polsen, enkels en nek... in een lang vergeten ondergrondse spelonk, kwam in haar gedachten naar voren, en ze wilde het uitschreeuwen van angst. Kyoko voelde hoe ze door rivieren van bloed naar hem toe kroop... ze wilde hem redden. Ze voelde het letterlijk tegen haar huid en voelde haar kleding zwaar worden.

      Terwijl de gevoelens en het beeld vervaagden, leunde Kyoko dichter tegen het glas en had het gevoel dat ze eigenlijk probeerde dichter bij hem te komen.

      Darious voelde iets zijn ruimte binnendringen en vernauwde zijn blik langs zijn eigen weerspiegeling in het spiegelglas, tot hij het meisje zag dat naar hem keek. Gewoonlijk keken mensen weg zodra ze hem opmerkten, tenzij het onschuldige... kinderen waren. Hij had het nooit begrepen, maar kinderen waren nooit bang voor hem. Zijn donkere ogen streelden het meisje nieuwsgierig, en hij wist dat ze geen kind was.

      Ze had lang, mooi, kastanjebruin haar dat noch steil, noch krullend was, maar een eigen leven leidde. Toen hij zijn blik verscherpte, zag hij glinsterende, smaragdgroene ogen, omgeven door verleidelijk donkere wimpers. Hij was in de war door de morbide fascinatie waarmee ze hem bekeek.

      Hij gromde toen de zon plotseling achter donkere wolken verdween. Mensen hadden hem nooit geïnteresseerd... alleen demonen, en dan alleen lang genoeg voor hem om ze op te sporen en te doden. Op het moment dat ze zich van het raam wegdraaide, gebruikte Darious zijn kracht en maakte zichzelf onzichtbaar.

      "Kyoko, heb je iets gehoord van wat ik gezegd heb?" Vroeg Suki, die in de gaten had dat ze de laatste paar minuten tegen zichzelf had gepraat.

      Kyoko deinsde achteruit, draaide zich om en keek naar haar beste vriendin achter het bureau. "Oh... Umm... Huh?" Ze knipperde, "Wat is er?" Toen ze rechts van haar een schaduw zag, wierp ze een blik op Kyou’s kantoordeur. Ze ontspande toen ze zag dat hij weer verdwenen was.

      Suki schudde haar hoofd, "Ik zei dat we over vijf minuten de ochtendvergadering boven hebben." Ze pakte een stapel papieren en liep om het bureau terwijl Kyoko zich weer naar het raam draaide. "Waar keek je eigenlijk zo moeilijk naar?" vroeg ze.

      Kyoko's schouders zakten naar beneden toen ze zag dat de vreemdeling er niet meer was. Ze beet op haar onderlip en verwonderde zich over de teleurstelling. "Ik was op zoek naar een taxi, zodat ik aan de vergadering kon ontsnappen." Ze knipoogde naar Suki.

      "Als ik niet van je hield, had ik je gisteravond na die terreuractie van je vermoord. Trouwens, ik heb er een paar mooie foto's aan overgehouden om online te zetten. Je had de blik op Kotaro's gezicht moeten zien toen hij zich realiseerde dat hij de TV had neergeschoten... Ik laat het je later nog wel zien." "Terreuractie?" verdedigde Kyoko zich schuldbewust. " En hoe noem jij wat zij voortdurend met mij doen...is dat dan beschaafd?"

      Darious keek omhoog naar de naam die op het glas gedrukt stond boven waar het meisje had gestaan... 'Paranormaal onderzoeksbureau’. Hij sloot zijn ogen, voelde zijn weg door het gebouw en klemde zijn tanden op elkaar toen hij met zijn krachten op oude zielen stuitte. Hij ademde in toen hij haar vond vlak bij de bovenste verdieping van het gebouw. Ze liep recht op een groep zielen af die bezoedeld waren met niet-menselijke dingen... maar het waren geen demonen.

      Op het moment dat hij zijn donkerbruine ogen opende begon het te regenen, de stoep werd nat, behalve waar zijn onzichtbare lichaam stond. Was dat de reden waarom ze hem met zoveel belangstelling bekeken had, omdat ze verbonden was met alles wat paranormaal was?

      Hij liet zijn krachten nog een keer over haar ziel gaan, terwijl hij zocht naar demonische aanwezigheid in haar aura. Gedurende een paar seconden omringde zijn kracht haar en voelde hij hoe haar levenskracht omhoogkwam en hem rechtstreeks aankeek. Toen hoorde hij het... een echo van zacht gehuil waarvan hij zich alleen nog vaag kon herinneren dat hij het gehoord had boven het geluid van zijn eigen gekwelde geschreeuw uit. De enige keer dat hij dat geluid eerder had gehoord was op het moment dat de ketenen van de eeuwigheid waren verbroken. Toen hij zich een weg uit de put had gevochten, had hij het geluid gehoord en het was in zijn geheugen blijven hangen. Hoe dichter hij bij deze stad was gekomen... hoe levendiger de herinnering werd.

      Waarom СКАЧАТЬ