Luz que fue sombra. Varios autores
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Luz que fue sombra - Varios autores страница 11
Название: Luz que fue sombra
Автор: Varios autores
Издательство: Bookwire
Жанр: Языкознание
Серия: Poesia
isbn: 9788412348781
isbn:
Telefon
paliłeś suche gałęzie w ognisku, i chwasty –
słyszałam szelest ognia w słuchawce, twój gwizd, gdy psy
znowu dobrały się do kretowisk, tam, gdzie wczoraj
wybieraliśmy śliwki z wybujałej trawy;
robił się wieczór – wiatr wdmuchiwał oddech
w jego szczenięcy pysk.
Lepkie węgierki – jedliśmy je na kolację;
przeglądałam książkę o wodnych ogrodach, fotografie
błotnych roślin – chciałam zapamiętać ich nazwy: knieć,
turzyce, rdestnica pływająca –
gdy nagle powiedziałeś: «chciałbym umrzeć
przed tobą».
W twoim domu na wsi, wczoraj, patrzyłam jak zasypiasz
czytając – sen jak fala spływowa
obszywał wiosło ciała.
Wyjęłam ci książkę z rąk, zgasiłam światło.
Żebro nocy
świeciło w gałęziach
Llamada telefónica
quemabas ramas secas y arbustos en una hoguera,
pude oír el crepitar del fuego en el auricular, tu silbido cuando los perros
volvieron a arremeter contra las toperas, ahí donde ayer
sacábamos ciruelas de entre la hierba crecida;
se hacía de noche, el viento insuflaba aliento
en su hocico de cachorro.
Pegajosas ciruelas negras, nos las comimos para cenar;
estuve hojeando un libro sobre los jardines flotantes, fotografías
de plantas acuáticas. Quería memorizar sus nombres: carex,
calta palustre, espiga de agua,
cuando de repente dijiste: «me gustaría morirme
antes que tú».
En tu casa de campo, ayer, estuve mirando cómo te quedabas dormido
mientras leías, el sueño como una ola menguante
iba ciñéndose alrededor del remo del cuerpo.
Te quité el libro de las manos, apagué la luz.
La costilla de la noche
brillaba entre las ramas.
De Materia prima (Obserwator, 1999).
Szadź
Miłość nie ma już ust, ma tylko nasze usta.
I słowa jak suchy szeleszczący wiatr w zamarzającym ogrodzie.
Jak przechłodzone, pędzone wiatrem kropelki mgły
krzepną na antenach i słupach telegraficznych,
na odsłoniętej powierzchni
naszych nierównych serc, gdy fala nocy
każdym napinanym mięśniem, najpłytszym załomem
zdradza siłę nieobjętej ciemności.
Cencellada
El amor ya no tiene labios, sólo tiene nuestros labios.
Y palabras como un viento sibilante y seco en un jardín que se congela.
Como esas pequeñas gotas de niebla enfriadas y arrastradas por el viento
se solidifican en las antenas y en los postes del telégrafo,
en los espacios abiertos
de nuestros desiguales corazones cuando la ola de la noche
con todos sus músculos tensos, con el más superficial de sus pliegues
muestra la fuerza de una oscuridad inabarcable.
De Monodia (Znak, 2006).
Ciemna materia
Ułożona w pajęcze nici przechodzi przez nasze ciała, niewidoczne
stamtąd. Przenika kamienną formację miasta, niebo
w zimowym bezruchu, rozświetlające
grudniowe godziny, kiedy wybierasz mnie jak zimowy miód
z plastra pościeli.
Jej ukryta sieć, w której rozbłyskują galaktyki
jest jak szkielet bezlistnego klonu, gdzie zmrożone szronem
odbijają słońce
kuliste gniazda srok
Materia oscura
Dispuesta en hilos de araña traspasa nuestros cuerpos, invisibles
desde allí. Penetra la pétrea formación de la ciudad, el cielo
en la inmovilidad invernal, ilumina
las horas de diciembre en las que me extraes como miel de invierno
del panal de la sábana.
Su red escondida en la que resplandecen las galaxias
es como el esqueleto de un arce sin hojas en el que escarchados
reflejan el sol
esféricos nidos de urracas
Świetliste świty śmierci,
kiedyś СКАЧАТЬ