.
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу - страница 10
strącam mrówkę ze stopy
i patrzę, co zrobi z darowanym życiem,
z tą swoją kroplą czasu.
W żółtym świetle ścieżki, jak dogania inne,
zabijające właśnie jakiegoś owada, ruchliwe, żarłoczne.
Nieświadoma mojego, przez mgnienie, wahania.
Przy gorącym kamieniu, w ulewie słońca, ciężkich owoców
tyle tylko widzisz oko podobno przenikliwe,
ślepe oko poety:
tylko ten drapieżny kwiat o pięknej greckiej nazwie
/thanatos/, jak otwiera się i zamyka.
I nie możesz tego pojąć ani sprawdzić w żaden żywy
sposób. Tego, co tobie też będzie raz na zawsze dane;
niemal czarne, słodkie
zerwane wiśnie krwawią w mojej dłoni
En el jardín, descalza
me sacudo una hormiga del pie
y miro qué hace con la vida que le ha sido regalada
con esa gota de tiempo suya.
Cómo en la amarilla luz del sendero alcanza a otras
que andan agitadas, voraces, matando a un insecto en ese instante.
No consciente de mi momentánea indecisión.
Junto a una piedra ardiente, bajo una lluvia de sol y de pesados frutos
apenas si ves
–ojo al parecer penetrante, ciego ojo de poeta–
sólo cómo esa flor depredadora con un bello nombre griego
/thanatos/ se abre y se cierra.
Y no puedes ni comprenderlo ni comprobarlo de ninguna forma
viva. Eso que a ti también te será dado una vez para siempre;
guindas arrancadas del árbol, casi negras,
dulces, sangran en mi mano
zachód słońca w sierpniu: kropla
ożywia noc
koniuszkiem języka dotknąć
tej wilgoci
puesta de sol en agosto: una gota
aviva la noche
tocar con la punta de la lengua
esa humedad
De Sacra conversazione (Suwalskie Towarzystwo Kultury, 1992).
1.
cisza przedświtu rozcięta do kości, czekanie,
aż wróci chociaż wiatr i chmury zbiorą sadzę,
[szczelinami
nawieje światła;
aż błyśnie, choćby łyżeczka oparta o spodek, rozrzucone
papiery, pościel. I zajmie się suchym ogniem
wygasłe drewno odsłoniętych rzeczy
2.
podarte na pasy światło podtrzymuje drzewa, dymią
trzewia wody; świta. Słońce jest ledwie szparą
w żeliwnej kadzi z ogniem –
1.
el silencio del alba rajado hasta los huesos, la espera
a que vuelva al menos el viento y las nubes recojan el hollín,
[a que entre la luz
por las ranuras;
a que brille al menos la cucharilla apoyada en el plato, los papeles
desperdigados, las sábanas. Y que prenda el fuego seco
en la madera extinta de las cosas desveladas
2.
la luz hecha tiras sostiene los árboles, humean
las vísceras del agua; amanece. El sol es apenas una grieta
en una caldera de hierro con fuego –
Rękopis
torfowisko jesieni - coraz krótszy oddech topoli, olsz
szarych; karłowacieje światło, blade bonsai,
wczepione w nurt południa;
wiatr trąca tlejący susz,
drobnicę liści zawieruszonych w rulonie
metalowej siatki, jakby, bezgłośnie, składał słowa
obcego języka, wyczuwając
zgrubienia nerwów, wydrążone sylaby
pod szronem
Manuscrito
turbal del otoño, cada vez más corto el aliento de los álamos, de los alisos
grises; se hace enana la luz, pálido bonsái,
injertado en la corriente del sur;
el viento tambalea las ramas secas,
la minucia de las hojas extraviadas en un rollo
de tela metálica, como si en silencio compusiera palabras
de una lengua extranjera, percibiendo
el СКАЧАТЬ