Nieśmiertelni. Vincent V. Severski

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ z głębi sali. – Wysadźmy Fed! Dla dobra ludzkości!

      – Chcesz, żeby biednym ludziom zostało tylko euro, juan i rubel? – odpowiedział mu inny głos.

      – Okej, okej! – uspokoił ich Anton. – My tu, w tym zimnym kraju, mamy korony szwedzkie i niech nikt nie próbuje przypadkiem eksperymentować na Riksbanku, bo nie będzie kasy na następny hakaton. Dobra… teraz jak zawsze przedstawię zespoły. Brawa! Brawa! Dla bohaterów, kanibali i rozbitków…

      W sali rozległo się zgodne klaskanie. Anton uderzał rękami nad głową, a wielki mikrofon trzymał między nogami, co wzbudzało dodatkową wesołość. Gdy wrzawa nieco się wyciszyła, rozpoczął prezentację zespołów.

      – Witamy gości zakonu od lewej do prawej… – Wskazał ręką. – Powitajcie gromko Kościół Świętego Steve’a z Londynu… – Rozległy się brawa. – Powitajcie Wyznawców Wielebnego Juliena z Oslo… – Brawa wciąż trwały. – Powitajcie Białych Rasistów z Alabamy i Czarnych Rasistów z Pretorii… – Oklaski zaczęły się nasilać. – Powitajcie Chiński Wywiad w Przebraniu Tybetańskich Mnichów i Rosyjski w Czerkieskach… – Po sali przeszedł śmiech, a oklaski jeszcze się wzmogły. – Czy w tym roku znowu nie ma nikogo z Langley?

      – Ja jestem! – odezwał się chłopak z pierwszego rzędu.

      – Za stary jesteś! – Anton machnął ręką. – Nie ma? No… to ja znowu będę? Trudno.

      – Za młody jesteś, Anton – rzucił ktoś z boku i został nagrodzony śmiechem.

      – W porządalu! Jeśli kogoś nie wymieniłem… to teraz na wszelki wypadek, żeby nikogo nie pominąć, witam wszystkich hakerów, geeków, świrów, szpiegów, terrorystów, odszczepieńców, transwestytów oraz innych popaprańców, a najcieplej wśród nich szpiegów naszego kochanego rektora Hansa Ericssona – ciągnął powoli Anton, wszyscy jednak doskonale wiedzieli, że nie ma żadnych zespołów hakerskich, a każdy komputer pracuje tylko na siebie, i to za darmo. – Club-mate, kawa z podwójną kofeiną, cola ekstra strong i inne afrodyzjaki są do waszej dyspozycji. – Spojrzał na zegarek. – Kanapki i zupa w bieżącej dostawie… Sauna tam gdzie zawsze i… uwaga! Nowość w tym roku! Ogród zimowy na zapisy.

      Oklaski zaczęły już wygasać i dało się wyczuć wyraźne rozluźnienie.

      Anton spojrzał po sali i zauważył, że zebrani stoją wpatrzeni w niego, oczekując najwyraźniej sygnału do rozpoczęcia wyścigu. Zdawało mu się, że wszystkie twarze, rozbawione, wesołe, z wyrazem niecierpliwości, a czasem i zacietrzewienia, są do siebie podobne. Tylko jedna, gdzieś z prawej strony, wyglądała zupełnie inaczej.

      Twarz smutna i… znajoma. Po chwili dopiero zdał sobie sprawę, że to Harriet Berghen.

      – Do boju! Dwudziesta trzecia! – rzucił nieco speszony i zaniepokojony spojrzeniem, które go dosięgło. – Bijemy się do poniedziałku… do ósmej rano… – Nie zdążył dokończyć, bo po sali przeszedł pomruk i wszyscy zaczęli się rozchodzić, jakby już opadła kurtyna, a on nie zdążył jeszcze skończyć swojej roli, i zamruczał ni stąd, ni zowąd: – Wychodzą, unosząc zwłoki, po czym huk dział słyszeć się daje. – I zszedł z podwyższenia.

      – Co robimy z sekcją trzecią? Strumień wciąż jest słaby – zagadnął go jakiś wyraźnie zaniepokojony młody człowiek z przypiętą tabliczką z napisem „Jörg”.

      – Pogadaj z Torstenem, on w tym siedzi. Powinien być teraz u siebie – rzucił Anton, nawet nie spojrzawszy na rozmówcę, i przeciskając się między ludźmi poklepującymi go po ramionach i plecach, ruszył zdecydowanie w kierunku Harriet.

      – Co się stało? – zapytał natychmiast po puss och kram. – Co się dzieje, śliczna Afrodyto? Nimfetko przesłodka…

      – Możemy porozmawiać?

      Już wcześniej zauważył, że Harriet jest w dziwnym nastroju, ale dopiero gdy wypowiedziała te dwa słowa, zobaczył, jak bardzo zły to nastrój.

      – Chodź, pójdziemy do mnie, tu nie ma warunków. – Objął ją ramieniem i zaczęli się przepychać do rogu sali, gdzie miał swoje małe biuro.

      Gdy zamknęły się za nimi drzwi i znikł męczący gwar granitowej sztolni, pokój wypełniła gęsta cisza. Zrobiło się zbyt cicho jak na przerażone oczy Harriet i Anton poczuł niepokój.

      Wziął od niej kurtkę, powiesił i usiedli w starych skórzanych fotelach. Przez kilkanaście sekund Harriet krążyła bezładnie wzrokiem po pomieszczeniu i z wysiłkiem przeplatała sine palce, jakby się nad nimi znęcała. Przyszła bez torby, bez torebki, z pustymi rękami. To niezwykłe, pomyślał Anton. Jakby przed czymś uciekała.

      To nie była jego Afrodyta tryskająca kobiecą mocą, pełnią mitycznych feromonów i antycznego seksu. W wytartym fotelu z lat pięćdziesiątych nie siedziała niezłomna Trinity, tylko przestraszona piegowata dziewczynka w grubych okularach, która przyszła po pomoc. Anton był tego pewny i wiedział, że musi zacząć pierwszy, delikatnie.

      – Hasan? Tak? – Pytanie na moment zawisło w ciszy. – Boże, co się stało, Harriet? Mów! – rozkazał, bo wiedział przecież, że przyszła prosić o pomoc, a on musi się nią zaopiekować.

      – Poprosił mnie dzisiaj do siebie Hermansson… a właściwie to poszliśmy na kawę do bufetu. Było już późno… – Harriet spojrzała na zegarek. – Gdzieś koło wpół do ósmej. Kończyłam pewien projekt…

      – Do rzeczy, Harriet – ponaglił Anton zniecierpliwiony.

      – Hermansson powiedział mi tylko, że Hasan nie odzywa się od ponad dwóch tygodni i w wywiadzie, znaczy KSI, nie wiedzą, co się z nim dzieje. – Ściszyła głos i dorzuciła: – Nie daje żadnego znaku życia.

      – Przecież musiał mieć alternatywną łączność…

      – Nic więcej nie wiem! – wtrąciła głośniej, wyraźnie zdenerwowana.

      – Musiał mieć bikon satelitarny i telefon bezpieczeństwa… nie mówiąc już o sieci. – Anton z niedowierzaniem pokręcił głową. – Przecież to podstawy operatywy… – Zacisnął usta i przez chwilę patrzyli sobie w oczy. – Niemożliwe, żeby wszystko naraz zawiodło. Nooo… kurwa, niemożliwe! – wyrzucił z siebie w końcu. – Przecież to my zrobiliśmy te systemy dla KSI. Chyba że…

      – Anton? – Podniosła wzrok. – Anton, co jest grane? Ty coś wiesz?

      – Uff… – westchnął głęboko i od razu było dla niej jasne, że wie.

      – To dlatego przed jego wyjazdem chcieliście się jeszcze spotkać? Tak? Ty w tym jesteś? – Harriet patrzyła na Antona, który zerkał jak nieletni złodziejaszek, i poczuła się oszukana, skrzywdzona, zraniona.

      Znała Antona od lat i zawsze był jej najbliższym przyjacielem, a Hasan jej mężczyzną na całe życie. Wydawało się, że po sprawie Safira as-Salama ich związek scementowało wszystko to, co najlepsze między ludźmi – prawda, przyjaźń, wierność, zaufanie i miłość. A tu nagle okazuje się, że tak nie jest i nigdy nie było, a ona nie uczestniczy w tym związku, tylko stoi z boku, na innych prawach, jak mniej wartościowa część.

      Anton СКАЧАТЬ