Nieśmiertelni. Vincent V. Severski

Чтение книги онлайн.

      – CTS… – wtrącił Konrad. – Najwyższy stopień tajności NATO.

      – Przecież wiem – odparł szef podenerwowany.

      – Znaczy, że zostać mogą tylko ci, którzy mają najwyższy natowski stopień poświadczenia bezpieczeństwa…

      – Oczywiście, tak, wszystko jasne.

      – Dotyczy broni atomowej – dorzucił jeszcze Konrad.

      – Kto nie ma dostępu, proszony jest o opuszczenie pomieszczenia – zarządził szef.

      Pierwszy podniósł się zastępca Magdy, a po nim kierownik gabinetu szefa. Marcin wciąż siedział obok Konrada, nieporuszony, jakby go to nie dotyczyło. Dostęp do CTS miało w Agencji tylko kilka osób i na pewno nie było wśród nich Marcina. Nawet Sara nie była upoważniona do takich tajemnic.

      – No! Co jest? – Konrad trącił go kolanem.

      – A co, szefie? – Marcin udawał niezorientowanego.

      – Wypadaj!

      – No kurczę! – Ściszył głos. – I tak beze mnie szef z tymi tajemnicami nic nie zrobi. Ja to ja… nie? – Podniósł się ociężale. – Zresztą czuć na kilometr, o co biega Anglikom. Jakbym ich nie znał… przyszli po pomoc, jak zawsze. Taka mi CTS tajnota…

      – Pospiesz się.

      W sali zostało pięć osób, Szef rozpoczął procedurę zatwierdzenia tajności spotkania.

      – Jest dwudziesty trzeci grudnia dwa tysiące trzynastego roku, godzina dziesiąta dwadzieścia trzy, siedziba Agencji Wywiadu RP – mówił głośno i wyraźnie. – W spotkaniu uczestniczą: ze strony MI6 George Gordon i Guy Peterson, ze strony polskiej szef Agencji i… – Spojrzał na lewo.

      – Magda Arendt, poświadczenie bezpieczeństwa do poziomu CTS numer trzy dwa jeden jeden siedem sześć zero pięć cztery cztery, seria KD – wyrecytowała z pamięci.

      – Konrad Wolski, poświadczenie bezpieczeństwa do poziomu CTS… – Zaczął szukać czegoś w kieszeniach i po chwili wyjął plastikową kartę, z której odczytał: – Trzy cztery jeden osiem dwa dwa pięć cztery zero zero cztery, seria ZZ.

      – No to co? – rzucił szef. – Możemy, Gordon?

      – Oczywiście, panie generale. – Anglik popatrzył w notatki. – Pod koniec lutego zbiera się w Brukseli Grupa Planowania Nuklearnego NATO. Zamierzamy przedstawić wówczas informacje, które jeśli się potwierdzą, mogą… – zawiesił na moment głos – mogą doprowadzić do… nie waham się użyć tego słowa… do wojny, w najgorszym wypadku. Tym razem, panowie… i pani – spojrzał na Magdę – sprawa jest bardzo poważna i nie mamy zbyt wiele czasu. Wkrótce rozpoczniemy konsultacje z partnerami NATO, ale wcześniej chcielibyśmy porozmawiać z wami. O naszym dzisiejszym spotkaniu poinformowany jest premier Wielkiej Brytanii John Colonel i jak rozumiem, pan, generale, poinformuje później premiera Polski.

      Mówił zwyczajnie, spokojnie, bez widocznej emocji. Pewnie takim samym tonem lokaj powiadomił Chamberlaina o napaści Hitlera na Polskę. „Sir, niech się pan obudzi! Właśnie Niemcy najechali Polskę. Czy podać szklaneczkę, sir?” „Tak, George, ale najpierw umyję zęby”. George Gordon był przecież Kontrolerem MI6, jednej z najlepszych służb wywiadowczych świata, i jedno słowo, które padło z jego ust – „wojna” – wystarczyło, by Konrad pożałował swojej wcześniejszej małostkowości i spóźnienia.

      Wojna i miłość to dwie różne rzeczy. Pomyślał o Sarze. Wszystko wydawało się teraz takie nierzeczywiste, Polacy, Anglicy i Grupa Planowania Nuklearnego, jakby to już kiedyś było. Patrzył na Gordona i zastanawiał się przez moment, czy nie powinien się już zwolnić ze służby i zostać w domu na ulicy Wilczy Dół. Niech Bond, James Bond, sam ratuje świat. Ma doświadczenie i swoją wierną publiczność.

3

      „Reaktor” huczał, mruczał, wydawał niezwykłe dźwięki podobne do zgiełku ula na wiosnę albo stadionu przed meczem. Brzmiał jak wielka orkiestra, która stroi instrumenty przed spektaklem. W końcu wszystkie tony zaczęły się splatać w jeden kosmiczny szum, który to podnosił się, to opadał, chwilami zanikał, by zaraz powrócić z nową siłą i nowym brzmieniem. Tę muzykę przepełniało jakieś magiczne napięcie, które zawsze dogłębnie porusza wrażliwych słuchaczy. Wiadomo już było, że zaraz coś się zacznie, coś niezwykłego, coś bardzo ważnego.

      Za chwilę miał się rozpocząć wielki międzynarodowy hakaton, ostatni tego roku, organizowany w sztokholmskim Królewskim Instytucie Technologicznym przez Antona Peteriusa, znanego lepiej jako Anton Młot.

      Prawie dwustu hakerów i geeków zgromadzonych w sztolni po dawnym reaktorze atomowym czekało na sygnał do ataku. Ich podniecone głosy odbijały się od granitowych skał i potęgowały wrażenie, jakby było ich sto razy więcej, dodając wszystkim bojowego animuszu i determinacji.

      „Reaktor”, zwany potocznie R1, był świątynią hakerów z całego świata i żył teraz własnym życiem. Przed laty naukowcy zainspirowani mocą atomu prowadzili w tym miejscu badania. Dzisiaj to wirtualny świat cyberprzestrzeni był tym, co decyduje o losach ludzkości i co może ją zniszczyć równie dotkliwie jak bomba atomowa.

      Anton Młot miał trzydzieści pięć lat, był doktorantem i szarą eminencją uczelni, ojcem wszystkich hakerów i guru geeków. Znał każdego na KTH i każdy znał jego. Był też tajnym funkcjonariuszem FRA, jednak o tym na uczelni nie wiedział prawie nikt.

      Instytut należy do najlepszych uczelni na świecie, jest więc dumą Szwecji i kuźnią kadr dla nauki i przemysłu. Przy Valhallavägen powstają najnowocześniejsze technologie, które wzbudzają zazdrość wielu państw, a to jest wystarczający powód, by był również wysoko notowany na liście celów szpiegów.

      Szwedzkie władze doskonale o tym wiedziały i Młot był jednym z tych, którzy pilnowali, żeby do skarbca wiedzy KTH nie dobrał się nikt nieuprawniony. Robił to dobrze i kilka chińskich, rosyjskich, irańskich i izraelskich prób wdarcia się do sejfu uczelni przez cybermur skończyło się niepowodzeniem.

      – Proszę państwa! – rozległ się głos Antona wzmocniony głośnikami i odbił z pogłosem od granitowych skał. – Proszę o ciszę! Zaczynamy! Syjon wita swoich obrońców.

      Anton, w zielonym swetrze od Harriet zrobionym ścisłym ściegiem francuskim, w wypchanych na kolanach spodniach Dylan Cord i tytanowych okularach Silhouette, rozczochrany, uśmiechnięty, rozluźniony, pewny siebie, z wielkim mikrofonem w dłoni, wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać ktoś, kto gotów jest poprowadzić wiernych na drugą stronę rzeki marzeń. Stał na podwyższeniu, górując o dobry metr nad tłumem, który na dźwięk jego głosu zamilkł jak zaczarowany.

      – Jest teraz… – Anton spojrzał na zegarek – za piętnaście dwudziesta trzecia. Za moment rusza nasz ostatni w tym roku wielki hakaton. – Przerwał na chwilę i krzyknął z lekkim zaśpiewem: – Witam was wszystkich! Uraaaaa…

      – Uraaaaa… – odpowiedziało mu przeciągle prawie dwustu hakerów, jakby stali w szyku na placu Czerwonym, i można było odnieść wrażenie, że СКАЧАТЬ