Ляцець у неба. Дмитрий Максимович Акулич
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич страница 2

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Сум ля ракі, сум між дамамі

      І дзе гамоняць сваякі.

      Адкрыю вокны – свежае паветра.

      Прайшлось па перажытку дзён.

      Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,

      Але пачуцці болю на праклён.

      Час разганяе ўскладненьні,

      Але ж павольна, мне б хутчэй!

      Нажаль, назад ён не паверне,

      Трэба трымацца мне мацней.

      Шмат перашкод наперадзе яшчэ.

      Бачу цябе заплюшчыў вочы.

      Святлом халодным ты мяне,

      А я ўсё ж, к табе зноў хочу!

      05.2019

      *****

      На барацьбу мы выйшлі разам:

      Каб волю бачыць, а не чуць!

      Пад бел-чырвона-белым сцягам,

      Людзі свабодаю жывуць!

      Не хочам мы чакаць, баяцца!

      Хочам сумленных выбараў, правоў!

      Мы вырашылі разам, аб'яднацца,

      Каб самастойна вырашаць свой лёс.

      Апошні вечар розных пакаленняў.

      Плошча шуміць – рэжым падзе!

      Натоўп вялікі, жнівень зменаў,

      Да перамогі нас вядзе!

      07.2020

      *****

      Я падарожнічаю, але ж у думках.

      Бо сёння ў вечар я адзін.

      “Як прабіраюся па вулках,

      Што завядуць мяне ў цір.

      Дзе барацьба, не быць мішэнню,

      А брацца, ціснуць на курок.

      І класці сабе ў кішэню –

      Карысць, за пройдзены ўрок.

      Хтосьці застаўся, я ж далей,

      Прайдуся, па беразе марскім.

      Пасля заходу сонца, я хутчэй,

      Бягу ад хвалевых чарцей.

      Ад тых, хто хоча патапіць

      У бруду фальшы і хлусні!

      Схаваць мяне, а больш спыніць:

      Каб да вяршыняў я не змог дайсці.

      Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!

      Змагу працягнуць марыць зноў

      І ўглядаючыся, як расквітае зорка,

      Я прыбяру свой парасон.

      Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.

      І нятутэйшая, чужая, ад мяне!

      А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”

      Усё ж я веру, веру ў сябе!

      01.2019

      *****

      Каго хачу я падмануць?

      Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?

      Хачу старонку разгарнуць –

      Тут не хапае папярэдніх!

      Так! Я іх сарваў, спаліў!

      Сапраўдныя засталіся старонкі.

      Я рады, што гэта я стварыў –

      Навёў у сабе парадкі.

      Боль ад сябе я адчапіў,

      Думкі дрэнныя зляцелі.

      Старонак момант не спыніў,

      Да попелу яны згарэлі.

      І без мінулага мне добра.

      Словы кладуцца нібы ліст!

      Не СКАЧАТЬ