Ляцець у неба. Дмитрий Максимович Акулич
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич страница 1
Название: Ляцець у неба
Автор: Дмитрий Максимович Акулич
Издательство: ЛитРес: Самиздат
Жанр: Поэзия
isbn:
isbn:
*****
Калі заплюшчваю я вочы,
Я бачу вобраз твой!
Калі не побач, к табе хочу!
Я закахаўся, дужа, зноў.
Я асалоду шчасця маю –
Не верагодны чалавек!
Я нібыта на крылах, я лятаю.
Я ўздымаюсь на паверх.
У іншым асяроддзі зараз.
Зачараваны толькі ў цябе!
І штосьці ўнутры зайгралась,
Бо перашкод не існуе.
Я адчуваю болей моцы
І прыгажэй, я бачу свет.
Я рады дню, я рады ночы!
Я адганяю колькасць бед.
І думкі толькі пра цябе.
Абдымкі, пацалункі з намі.
Сэрца злучылі мы ў сабе.
Я добра адчуваю – закаханы!
05.2019
*****
Балючы крок раблю я моўчкі,
Бо розніцы няма, каму казаць.
Адзін параз, а вас тут колькі!?
Хапае, каб зубы сціскаць.
І быў той час, калі казалі вусны.
Але насамрэч, лепей прамаўчаць.
І беглі хутка, год за годам, вёсны –
Стаміўся я нарэшце вандраваць.
Спыніўся я на позірк чалавечы,
Бо знікла разам усё вакол.
І толькі ён адзін, з далечы,
Усё зразумеў, ні слова ў дакор!
Дзяўчына русая, з блакітнымі вачыма.
Нібы сачыла, што адбудзецца далей.
Ці будзе як раней, ці ўсё ж магчыма?
Я рызыкну каханнем на давер.
09.2020
*****
Сышоў, надышоў прыпынак.
Ты адчуваеш час знутры.
Пустая плошча або рынак,
Па-рознаму прайшлі гады.
Дзе цябе толькі не насіла,
У выніку сябе ты не знайшоў!
Выдаткаваная любоў і сіла,
Час выхаду і змены падышоў.
І шмат знаёмых атрымаў,
З якімі больш няма тут зносін.
Сябе шукаў, сябе зламаў:
Апошнюю сустрэў ты восень.
Праз пару крокаў згіне імя,
Маршрут вядзе ў адзін канец!
І не чуваць звароту, Дзіма!
Ня быў пасланы за табой ганец.
10.2017
*****
А ў гэту ноч знікаюць ліхтары,
Калі знахожуся пад імі.
І за спiной нябачныя яны.
Зганяюць у цемру мае цені.
Па вуліцы зіхцяць агні.
Наперадзе шляхі малююць:
Абрысы чалавека, мабыць міражы,
Ці праўду, разабрацца цянуць.
Кроку назад ніякага няма,
Бо можна заблудзіцца болем!
І я іду, наўзгон, да вобраза,
Які здаецца шэрым змрокам.
Да раніцы, паспець мне б дакрануцца!
Ці хопіць часу да аблічча?!
Ён заклікае болей не спыняцца.
Прайсці, каб потым ганарыцца.
Можа мне мроіцца, мяркую…
А да адказу, трэба ўсё прайсці.
Пастаўлю мэту, гэтым рызыкую –
Ці будуць да світання ліхтары!?
05.2019
*****
Я адпусціў яе – выпраўленні.
Адчуў сябе па-новаму знутры!
Я не забуду ўсе імгненні,
Ад пераходу стану мітусьні.
Вецер свабоды зноў ахопіць
СКАЧАТЬ