Misdaad in het Donker. Фиона Грейс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is er?” vroeg Gina ongeduldig. “Wat is er gebeurd?”

      “Ja, laat alsjeblieft die bom vallen,” zei Taryn op verveelde toon terwijl ze achteloos met de Edison lamp zwaaide. “Sommigen van ons hebben meer te doen vandaag.”

      Carol hield eindelijk op met ijsberen. Ze wendde zich tot de drie vrouwen, haar ogen rood.

      “Er is…” begon ze stamelend. “Een… een… een opening van een B&B!”

      Er verstreek een moment van stilte terwijl de drie vrouwen haar onthulling—of het gebrek daaraan—lieten bezinken.

      “Ha!” riep Taryn uit. Ze klapte een briefje van twintig pond op de toonbank naast Lacey. “Ik laat deze crisis maar aan jou over. Bedankt voor de lamp.”

      En met die woorden walste ze weg, de geur van een rokerig cederparfum in haar kielzog.

      Toen ze weg was, richtte Lacey haar aandacht weer op Carol. Ze staarde haar ongelovig aan. Natuurlijk was een nieuwe B&B slecht nieuws voor Carol, die nu met nog meer concurrentie te maken zou krijgen, maar het maakte geen enkel verschil voor Lacey! En gezien de afschuwelijke rampspoed die het stadje had meegemaakt met de moord op Iris Archer en de meer recente moord op Buck, zou ze wel beter moeten weten dan schreeuwend rondrennen vanwege zoiets triviaals!

      Lacey kon niets anders dan met haar ogen knipperen. Haar woede leek zelfs haar spraakvermogen te hebben stilgelegd. Maar met Gina’s loslippigheid was niets aan de hand.

      “Dát is het?” brulde ze. “Een B&B? Je gaf me verdomme bijna een hartaanval!”

      “Een B&B in Wilfordshire is afschuwelijk nieuws voor iedereen,” huilde Carol, fronsend vanwege Gina’s respons. “Niet alleen voor mij!”

      “Is dat zo?” zei Lacey, die eindelijk haar stem had teruggevonden. “En waarom is dat?”

      Carol wierp haar een gekwetste blik toe. “Huh, nou, ik had moeten weten dat jij het niet zou begrijpen. Je bent tenslotte een buitenstaander.”

      Lacey werd witheet van woede. Waar haalde Carol het lef vandaan om haar een buitenstaander te noemen? Ze was hier pas een paar maanden maar had al op heel veel manieren een bijdrage geleverd aan het stadje! Haar winkel hoorde net zo goed thuis in de hoofdstraat als de andere zaken.

      Ze deed haar mond open om te reageren, maar voordat ze de kans kreeg griste Gina een doos tissues van de toonbank en deed een stap naar voren, waardoor ze een fysieke barrière tussen haar en Carol creëerde.

      “Waarom ga je niet even zitten?” zei Gina tegen de eigenaresse van de B&B. “Laten we het even doornemen.”

      Toen wierp ze Lacey een blik toe die zei, Laat dit maar aan mij over, want jij staat op het punt te ontploffen.

      Ze had gelijk. De paniek die Carols non-event had getriggerd begon weg te ebben, maar ze had er absoluut niet op zitten wachten. En ze had er al helemaal geen behoefte aan om door Carol een buitenstaander genoemd te worden. Als iets Lacey op stang kon jagen, dan was dat het wel.

      Terwijl Gina Carol naar een rode lederen loveseat leidde en haar een papieren zakdoekje aanbood—“Hier. Neem deze voor je snot”—liep Lacey weg. Ze haalde een paar keer diep adem. Chester keek naar haar op en piepte meelevend.

      “Ik ben oké, jochie,” zei ze tegen hem. “Alleen een beetje van streek.” Ze bukte zich en aaide zijn kop. “Ik ben oké nu.”

      Chester jankte, alsof hij dat met tegenzin accepteerde.

      Bemoedigd door zijn steun liep Lacey terug naar de loveseat om erachter te komen wat er nu echt aan de hand was.

      Carol zat inmiddels voluit te huilen. Gina rolde met haar ogen tot haar stalen blik die van Lacey ontmoette. Lacey gebaarde naar haar en Gina stond snel op.

      Lacey nam plaats naast Carol. Het ontwerp van de loveseat dwong haar om been aan been met de vrouw te zitten; veel dichterbij dan Lacey anders gedaan zou hebben.

      “Het is de schuld van die verdomde nieuwe burgemeester,” jammerde Carol. “Ik wist wel dat hij problemen zou veroorzaken!”

      “De nieuwe burgemeester?” zei Lacey. Ze wist niets over dat er een nieuwe burgemeester was.

      Carol keek Lacey met bloeddoorlopen ogen aan. “Hij heeft de bestemmingsplannen van de oostelijke kant van de stad gewijzigd. Dat hele gebied voorbij de kanoclub is veranderd van residentieel naar commercieel! Hij gaat een winkelcentrum laten bouwen! Vol met afschuwelijke, sfeerloze winkelketens!” Ze klonk steeds meer verontwaardigd. “Hij wil een waterpark laten bouwen! Hier! In Wilfordshire! Waar het twee-derde van het jaar regent! En daarna wil hij een monsterlijke uitkijktoren laten bouwen. Die gaat het hele uitzicht verpesten!”

      Lacey luisterde naar Carols tirade, hoewel ze niet begreep waarom dat allemaal zo’n probleem was. Op dit moment kwam er vrijwel niemand voorbij de kanoclub. Het was praktisch dode ruimte. Zelfs het strand aan die kant van de stad was uitgestorven. Het ontwikkelen van een nieuw gebied leek haar een goed idee, zeker als er een mooie B&B was waar mensen terecht konden. En het zou ook gunstig zijn voor alle ondernemers in de hoofdstraat, omdat het meer toeristen zou aantrekken.

      Lacey keek op naar Gina om te zien of ze in haar ogen misschien een aanwijzing aantrof over waarom dit zo’n enorme crisis zou moeten zijn. Maar Gina kon de grijns op haar gezicht nauwelijks verbergen. Ze dacht duidelijk dat Carol overdramatisch was en als Gina dat dacht, dan had je echt een probleem!

      “Ze is een of andere streber uit Londen,” vervolgende Carol haar tirade. “Tweeëntwintig jaar oud. Net klaar met de universiteit!”

      Ze pakte nog een papieren zakdoekje uit de doos en snoot luidruchtig haar neus, waarna ze het doorweekte ding aan Gina overhandigde. De grijns op Gina’s gezicht was meteen verdwenen.

      “Hoe kan een tweeëntwintigjarige nu een B&B beginnen?” zei Lacey. Er klonk bewondering in haar stem, in plaats van de minachtig die Carol blijkbaar voelde.

      “Rijke ouders, natuurlijk,” sneerde Carol. “Haar ouders hadden dat enorme bejaardenhuis in de heuvels. Weet je welke ik bedoel?”

      Lacey kon het zich vaag herinneren, hoewel ze nauwelijks nog die kant op was geweest. Van wat ze zich kon herinneren was het een heel groot landgoed. Er zou een enorme renovatie nodig zijn om het verouderde bejaardenhuis in een B&B te veranderen, om nog maar niet te spreken over de infrastructuur. Het was dik een kwartier lopen vanuit de stad en er waren maar twee bussen die door dat gedeelte van de kustlijn reden. Het leek hoog gegrepen voor een tweeëntwintigjarige.

      “Hoe dan ook,” vervolgde Carol. “Die ouders besloten om vervroegd met pensioen te gaan en hun portfolio te verkopen, maar hun kinderen mochten elk één accommodatie uitkiezen om mee te doen wat ze wilden. Kun je je voorstellen dat je tweeëntwintig bent en dat je een pand kríjgt? Ik heb me in het zweet moeten werken om mijn eigen onderneming te kunnen starten en nu komt juffrouw Dinges gewoon binnenwandelen en ze heeft het al voor elkaar.” Ze knipte agressief met haar vingers.

      “Dan hebben we nog geluk dat ze heeft besloten om er een B&B van te maken,” zei Gina. “Als ik op haar leeftijd zo’n enorm huis had gekregen, dan zou ik er waarschijnlijk een 24/7 nachtclub van gemaakt hebben.”

      Lacey kon het niet helpen en barstte in lachen uit. Maar Carol begon weer te huilen.

      Op dat moment besloot Chester om eens te komen kijken wat er allemaal aan de hand СКАЧАТЬ