Czarne ziarno. Marta Zaborowska

Чтение книги онлайн.

      – Zatem nie z tęsknoty? – upewnił się, wypatrując z nadzieją jakiegokolwiek sygnału mówiącego, że jest inaczej. Była myślami gdzie indziej, nie mógł mieć pojęcia, że nawet dość blisko, w jego mieszkaniu z szerokim łóżkiem, zaciągniętymi zasłonami, które odgradzały ich od świata, i kolekcją sklejanych modeli okrętów.

      – Co mówisz?

      – Nic, nieważne – odparł, widząc jej rozkojarzone spojrzenie. – Mam mało czasu, więc mów, co cię przygnało. Muszę zaraz wracać do roboty, mam raport do skończenia na wczoraj.

      Julia obróciła się przez ramię dla pewności, że mogą rozmawiać swobodnie.

      – Chodzi o sprawę Rawskiej.

      Górny uniósł brwi.

      – Rawskiej?

      – Kobiety z Michałowic. Oskarżono ją o zabicie syna w Nowy Rok. Głośna sprawa z zeszłej zimy.

      Górny wypuścił powietrze z płuc.

      – Wiem, kim jest Rawska.

      – Sprawę prowadził Jarecki pod skrzydłami prokurator Sierackiej.

      – Zgadza się. Ty odprawiałaś wtedy pokutę.

      – Za grzechy, których nie popełniłam.

      – Nigdy w to nie wątpiłem. Ale koniec końców to on wygrał i poprowadził sprawę roku. Wypłynął na śmierci tego dzieciaka, do tej pory trzyma na ścianie nad biurkiem artykuł o tym zabójstwie.

      – Psychol. Powinien wytapetować cały komisariat swoim własnym zdjęciem w różnych pozach. To go najbardziej podnieca.

      Julia odgarnęła włosy z czoła. Zbyt gwałtownie, by Górny miał uznać, że był to zwykły odruch.

      – Odpuść wreszcie. Upadek z tronu na bruk na pewno cię zabolał, ale po co w tym tkwić.

      Zaśmiała się nerwowo.

      – Już dawno się podniosłam. Poza tym nie jestem dzieckiem, żeby płakać z powodu guza.

      – Po co więc pytasz o sprawę Rawskiej?

      Julia wyciągnęła przed siebie ręce i położyła je na stole. Gdy zmełła papierową serwetkę, odrzuciła ją na bok i zabrała się do kręcenia młynka palcami.

      – Potrzebuję informacji – powiedziała przyszpilona niecierpliwym wzrokiem Górnego. – Chcę, żebyś pomógł mi je zdobyć – dodała.

      W pierwszym odruchu chciał się roześmiać, ale zamiast tego zatrzymał rozkręcone palce Julii, nakrywając je swoimi dłońmi, i przycisnął je do blatu stolika.

      – O czym ty mówisz? – odezwał się, zanim zdążyła uwolnić dłonie.

      – Muszę zajrzeć do tego, co jest w policyjnym archiwum.

      Teraz zaśmiał się naprawdę, jakby usłyszał dowcip roku.

      – Oszalałaś.

      Też się zaśmiała.

      – Pełna zgoda. Powiem nawet więcej, zamierzam udowodnić, że Jarecki spieprzył sprawę i posadził Rawską bezpodstawnie.

      – A jednak coś cię opętało…

      – Znowu masz rację. Posłuchaj mnie, Adam. Wtedy sprawa tej kobiety mnie ominęła, ale teraz wróciła i tym razem nie zamierzam odpuścić.

      – Jest coś, o czym nie wiem?

      – Córka Rawskiej chce oczyścić matkę.

      – I przyszła СКАЧАТЬ