Nienawiść sp. z o.o.. Matt Taibbi

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gówna po tym, jak niemal dwa lata błędnie odczytywanych danych i dufnego zbywania szans Trumpa na zwycięstwo gruchnęły w dniu wyborów niczym wybuchający prom kosmiczny, gdziekolwiek spojrzeć, gazety i sieci telewizyjne gratulowały sobie nagle, bo oto połączył je nowy #RuchOporu, przybrały pozę tych gotowych walczyć przeciwko władzom. (Przy okazji: to co właściwie robiliśmy przed nadejściem Trumpa – nie zadzieraliśmy z władzą?). No kurwa, „Washington Post” zamieścił wręcz cały obszerny artykuł w kronikarskim stylu o tym, jak wybierali ten swój nowy slogan, „Demokracja umiera w ciemnościach”.

      Mniej więcej wtedy, gdy Bacquet i Baker debatowali przed kamerami o przyszłości dziennikarstwa, ja robiłem wywiad z Berniem Sandersem o tym, jaką lekcję dała mu kampania 2016 roku. Sanders nie używał brzydkich wyrazów, ale jednym z ważniejszych wniosków, które wyciągnął z losów swojej kandydatury, była konstatacja, że wszyscy mają w dupie Meet the Press.

      „Teraz zamiast polityki mamy takie coś, że typ idzie do Meet the Press, robi niezłe wrażenie i już: »Ojej, jaki to geniusz, cudowny człowiek«. Tyle że Meet the Press nikogo nie obchodzi”.

      Sanders mówił o tym rozziewie między społeczeństwem a instytucjami elitarnymi, do których ewidentnie zaczęto właśnie zaliczać media.

      „Chodzi nie tylko o słabość Partii Demokratycznej, o jej uzależnienie od wyższej klasy średniej, od bogatych i żyjących w bąbelkach – punktował. – Problem jest z mediami, bo kiedy ludzie włączają telewizję, nie znajdują tam odbicia własnego życia. Jeśli już, to widzą tam karykatury. Jakichś idiotów”.

      Gdy Sanders wygrał prawybory w New Hampshire, do swojego programu zaprosił go Stephen Colbert – i kazał mu pić piwo i jeść orzeszki. „Jeśli lubi pan prażone orzeszki, to już krok do sukcesu w Południowej Karolinie” – stwierdził.

      Hłe, hłe.

      Zwycięstwo Trumpa otworzyło w moim życiu długi okres ciężkiej rozpaczy, ale nie z tych powodów, które podejrzewacie.

      Kampania w 2016 była czwartą, przy której pracowałem dla „Rolling Stone’a”. We wszystkich byłem wpychany w zdecydowanie nienormalne położenie. Moi koledzy z dziennikarskiej ławki bez przerwy na mnie kablowali, z przeróżnych powodów. Od razu, pierwszego dnia, kiedy miesięcznik przydzielił mnie do kampanii w 2004 roku, anonimowy reporter zadzwonił ze skargą do Howarda Kurtza z „Washington Post” – serio, nie zmyślam – bo pogwałciłem niepisaną zasadę, nie poprosiwszy o pozwolenie, nim nagrałem filmik z przedziału dla prasy. Miałem też „rozmowę” z asystentem Kerry’ego, który przekazał mi uwagi innych dziennikarzy, również niewymienionych z nazwiska.

      Później, wciąż w tej samej trasie, kiedy koledzy po fachu wsiedli na Kerry’ego za to, że w ogóle zareagował na opublikowaną przez Matta Drudge’a nieudowodnioną plotkę, jakoby miał on kochankę, popełniłem kolejny błąd – zapytałem innych reporterów, po co pompujemy tę historię, nie zrobiwszy przedtem nic, żeby sprawdzić, czy to prawda. Na to zdradzieckie ujawnienie, że robię materiał o nas, zareagowali mniej lub bardziej furiacko.

      Jeden, machając rękami nad fotelami dziennikarzy w samolocie transportującym Kerry’ego na kolejne etapy kampanii, powiedział mi: „Facet, kurwa, tutaj jest totalny zakaz wjazdu”.

      Po tym zajściu administratorzy kampanii Kerry’ego (przetrąconej faulem Drudge’a) ustąpili wobec żądań innych reporterów i kazali mi przenieść się do tylnej części samolotu, gdzie siedzieli techniczni i dokumentalistka Alexandra Pelosi. Powinienem był już wtedy uświadomić sobie, jak nienaturalna jest ta więź między administratorami kampanii a środowiskiem dziennikarskim i jak działa instynkt zaprowadzania ładu w grupie, który nakazywał także dziennikarzom przy kampaniach szkolić kandydatów w zakresie takich niepisanych reguł polityki jak „wnikliwość” czy „sympatyczność”. Wówczas jednak uznałem tylko, że przydzielenie mi miejsca w ogonie samolotu to śmieszna sprawa.

      Nie zgadzałem się z fundamentalną koncepcją, że dziennikarze nie są „elementem samej kampanii”, toteż nie dotyczą ich żadne pytania. Podczas kolejnych wyborów uległem jednak argumentowi, że bez „bezpiecznego miejsca do pracy” nie będziemy w stanie wykonywać swoich obowiązków, i przestałem nękać kolegów.

      Jednak i w 2008, i przy kolejnych okazjach wciąż lądowałem w bagnie. Ponieważ miałem tak odmienny od reszty rozkład publikacji – materiały musiałem zdawać co kilka tygodni albo i w paromiesięcznych odstępach – wiele czasu spędzałem na nicnierobieniu w pokojach prasowych. Całymi godzinami obserwowałem, jak moi towarzysze harują, by trzy czy cztery razy dziennie pchnąć Pilną Wiadomość, że Fred Thompson czy Mike Huckabee, czy kto tam jeszcze wygłosił przemówienie, to samo, które odklepał już pięćdziesiąt razy z rzędu.

      Dla zabicia czasu przeważnie czytałem (raz w Iowa typek z personelu kampanii syknął na mnie, bo zbyt głośno kartkowałem magazyn „Sports Illustrated”) albo robiłem nawet głupsze rzeczy (w Houston oberwało mi się za kostkę Rubika). W końcu nauczyłem się, że podczas godzin na tworzenie materiałów bezpiecznie jest tylko nic nie robić. Siedziałem więc tak całymi godzinami, kampania za kampanią, i zastanawiałem się, co my właściwie robimy.

      W roku 2012 wypracowałem już sobie teorię: kampania prezydencka była złożonym procesem komercyjnym. Na pokładzie samolotu działały wespół dwie branże. Kandydaci organizowali fundusze, co zasadniczo sprowadzało się do brania gotówki od dużych firm w zamian za zobowiązania polityczne. Za ich plecami dziennikarze wojowali o hity i oglądalność.

      Kandydat zdolny najszybciej znaleźć równowagę między tymi dwoma procesami zgarnie nominację. Każdy zarazem wprawny w organizowaniu środków i uznany za dobrego aktora pierwszoplanowego w kampanijnym reality show w mediach – „sympatyczny” i „wnikliwy”, ale nie za bardzo „lewicowy” czy „skąpy dla wojska” albo popierający „skrajne” poglądy polityczne, jak Ralph Nader czy Ron Paul – zyska placet na przejście do rundy finałowej.

      Dziennikarze i kandydaci byli wspólnikami nie tylko politycznymi, ale i biznesowymi. Ta robota miała tak potężny aspekt sprzedażowy, że reporterom niemal nieustannie zdarzało się traktować fakty dość swobodnie. Często politycy byli gotowi im w tym pomagać, nawet własnym kosztem.

      W roku 2012 wśród dziennikarzy przy kampanii wcześnie zrodziła się konsternacja – uważali, że trudno będzie sprzedać rywalizację Obamy z Romneyem jako trzymającą w napięciu, bo wszyscy czuliśmy, że ten pierwszy wygra z łatwością. Nie wynikało to z sondaży, lecz głównie z tych samych nieprzeliczalnych tropów, które mieliśmy zignorować cztery lata później: wiece Obamy były wielkie, entuzjastyczne, podczas gdy Romney nawet w rodzimym stanie miał problem z przyciągnięciem ludzi; wydawało się wręcz, że dla każdego republikanina był kandydatem numer trzy.

      W samym środku tamtej kampanii wzięli mnie do CNN, gdzie powiedziałem otwarcie, że reporterzy forują sondaże wskazujące na wyrównane szanse kandydatów, żeby tylko ratować oglądalność. Choć wielu mówiło o tym za kulisami, ja jeden byłem tak głupi, żeby wygarnąć sprawę na wizji. Zaraz potem wystąpił znany konsultant demokratów James Carville i stwierdził, że on sam słyszał takie opowieści w prywatnych rozmowach, upomniał jednak wszystkich, że „spoczywanie na laurach jest niebezpieczne”, że Obama wciąż może przegrać.

      Niedługo później ujrzeliśmy zadziwiający fenomen: dosłownie każdy skłaniający się ku demokratom wychwalał absurdalnie nieporadnego Romneya jako godnego rywala. W „Independencie” pisano, że СКАЧАТЬ