Ena Murray Keur 17. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ weet sy moet stilbly. Sy moes in die eerste plek stilgebly het. Tog hoor sy haarself vra: “Tekens van wat?”

      “Dit is die aanloop tot rondloop, my skat, of jy jou nou daaroor wil vererg of nie. Moet my asseblief nie verkeerd verstaan nie. Ek beweer geensins Daniël is van plan om jou te verkul nie of is reeds besig daarmee nie. Maar as iemand met ondervinding van daardie dinge, sê ek nou vir jou die tekens lyk baie verdag. Ek waarsku jou maar net as ’n goeie vriendin om jou oë oop te hou. Dis al.”

      Rina sit haar kaarte neer en staan op. “Sal julle my asseblief verskoon? Ek gaan liewer huis toe. Tot siens.”

      “Rina, wag …”

      Die gasvrou kyk haar bekommerd agterna, terwyl die ervare Berta droog laat hoor: “’n Mens word altyd kwaad vir die waarheid, skat.”

      Die vrou langs haar kyk haar fronsend aan, haar stem vol teleurstelling: “Maar dink jy regtig dis die probleem? Ek ken Daniël darem al jare lank, Berta, en nog nooit kon iemand ’n vinger na hom oor so iets wys nie. Ons het Rina nog altyd haar standvastige en getroue man beny, veral omdat hy op die koop toe so aantreklik is.”

      “En vandag vind jy uit hy is maar nes alle ander mans. Daar bestaan nie so iets soos ’n getroue man op hierdie aarde nie … en julle weet dit goed. Ons hoef seker nie voor mekaar toneel te speel nie.”

      Die ander twee kry albei ’n blos van ergernis, maar moet swyg. Die probleem is dat daar dikwels baie intieme besonderhede oor die brugtafel bespreek word, en agterna kan jy jou tong daaroor afbyt. Soos Berta sê, stry sal nie help nie.

      “Ek glo dit in elk geval moeilik van Daniël Pohl,” hou die een vol, al is dit dan net om van Berta te verskil.

      “Jy hoef ook nie. Die tyd sal wel leer. Maar die tekens is daar, volgens Rina. Wanneer hulle eers so begin fout vind met jou … dan moet jy weet hy het êrens iets beter in die hande gekry. Altans, dis wat hy in daardie stadium glo. Maar ons weet ook dat dit nie lank duur voordat ’n man agterkom ’n verandering is nie vanselfsprekend ’n verbetering nie. Maar dan is jou lewe klaar opgemors en dié van jou kinders ook. O, wel, ek gaan ook maar huis toe. Ons gaan nog vanaand by die Van der Walts eet. En die hele aand sal ek my natuurlik weer sit en skaam vir Piet se stuitigheid. Ek raak so moeg daarvan om voor te gee ek kom nie agter hoe hy sy attensies opdwing aan al wat rok dra en almal tot in die afgrond irriteer nie. Dié wat ek sê … as hy liewer wil kinds raak. Dan kan ek hom tuis in sy kamer toesluit.”

      Dis ’n hoogs ontstelde Rina wat tuiskom en rusteloos deur haar groot huis ronddwaal. Haar vriendinne se sinspelings vreet soos ’n kanker aan haar. Natuurlik probeer sy die gedagte verwerp dat Daniël ontrou is. Dit is tog belaglik! verseker sy haarself driftig. Maar die saadjies is gesaai … Sy verwyte van die vorige dag kry nou ’n nuwe betekenis. Want nog voordat Berta so gaaf was om dit direk en hardop te sê, het dieselfde gedagte al vanoggend onverwags en ongevraag in haar nesgeskop: Is daar ’n ander vrou in Daniël se lewe? Is dít die rede waarom hy so buierig en vitterig is? Toe kon sy dit nog regkry om hierdie vrae met die minagting wat dit verdien van haar af te skud. Nou kry sy dit nie meer reg nie.

      Hy hét haar verwyt dat sy nie meer in die ware sin van die woord ’n vrou vir hom is nie; dat hulle huwelik hom nie meer bevredig nie. Sy woorde was byna ’n direkte skimp dat hy nie meer daarin belangstel om daarmee voort te gaan nie. Bevind sy haar in dieselfde posisie as talle van haar vriendinne? vra sy haarself met ’n hart vol beklemming af.

      Die eienaar van die motorhawe kom lewer die nuwe motor persoonlik by Daniël Pohl Beperk af en die werknemers kan kwalik hul verbasing verberg toe hulle sien die man ry later met die groot Mercedes weg. Natuurlik het dit heelwat gissings tot gevolg.

      “Jong, hoe lyk dit dan hier is ’n slang in die gras?”

      “Ja, dit lyk snaaks. Maar Daniël Pohl is tog ’n koelkop sakeman. Hy sal sorg dat hy nie in die moeilikheid beland nie.”

      “Nietemin, ou maat. As ’n man sy Mercedes verkoop … Hoeveel sakeondernemings het die afgelope ruk hier om ons bankrot gespeel? Minstens ses waarvan ék weet. En almal het in blink motors gery – tot op ’n dag.”

      “Man, ja, miskien sou dit nie gebeur het as hulle betyds meneer Pohl se voorbeeld gevolg het nie; betyds afgeklim het van die goue troontjie en die rieme dunner begin sny het. Dis een van die hoofredes waarom hulle bankrot gespeel het. Hulle wou nie van hul hoë lewenstandaard afsien nie. Ly liewer honger by die huis as dat die mense moet sien hulle ry met ’n minder luukse motor rond. Nee, meneer Pohl se kop sit reg op sy lyf. Ons hoef nie bekommerd te wees nie.”

      “Maar hy is in ’n penarie,” kom dit van die ander. “Toe ek vanoggend sy tee gebring het, het hy my nie eens raakgesien nie. Net voor hom gesit en uitstaar en hy het vir my baie bekommerd gelyk. Ek vertrou nie die vrede nie. As ons ons oë uitvee, is ons almal op straat en op soek na werk.”

      “Hou op om sulke twak te praat. Daar is ’n kliënt. Goeiemiddag, meneer. Kan ek help?”

      “Nee, dankie. Ek soek na meneer Daniël Pohl.”

      “Hy is in sy kantoor, meneer. U mag maar deurstap.”

      “Dankie.”

      Daniël nooi die vreemdeling om te sit en sluit sy somber gedagtes doelbewus weg. “Kan ek help, meneer …?”

      “Lukas. Speursersant Lukas.”

      Daniël knik. “Aangename kennis, sersant. Wel, waarmee kan ek tot hulp wees?”

      “Ek wil net graag ’n paar vrae stel, meneer Pohl, as u nie omgee nie. Dit sal nie lank duur nie.”

      Daniël se blik verskerp. Die man is nie ’n voornemende kliënt nie. “Vrae? Sekerlik, maar in verband waarmee is dit?”

      “U was blykbaar gister in die omtrek van die plek waar ’n misdaad plaasgevind het. Ek wil weet of u dalk enige lig op die saak kan werp.”

      “Misdaad? Watter misdaad?”

      “’n Wit man het ’n kind in ’n stootwaentjie met sy motor doodgery. U dra seker kennis daarvan …?”

      Daniël frons. “Nee … of … ja, ek kan my so iets herinner. My vrou het so iets genoem. Wat het presies gebeur? Ek kan nou nie die besonderhede onthou nie.”

      Die speurder se gesig is onpeilbaar. So ook die oë wat die man agter die lessenaar bestudeer. “’n Wit man het by ’n bruin vrou op Houtbrug stilgehou en aan haar ’n onwelvoeglike voorstel gedoen. Toe sy weier, het hy die motor in trurat gesit en reg op die kinderwaentjie wat sy gestoot het, afgepyl. Die baba is teen die brugreling vasgepen en is op slag dood.”

      “Dis reg. Nou onthou ek. My vrou en haar vriendinne het daarvan gepraat. Maar ek kan nie dink wat het ék … Jy sê dit het op Houtbrug gebeur?”

      “Ja. Gisteroggend om elfuur. Was u in daardie tyd in die omgewing van Houtbrug, meneer Pohl?”

      Daniël frons, skuif dieper in sy stoel. “Nee. Ja … Ek skat ek het omstreeks daardie tyd gery.”

      “Het u niks gesien nie, niks verdags opgemerk nie? Was daar ’n vrou op die brug toe u daaroor gery het?”

      “Nee. Nee, beslis nie.”

      “Is u seker?”

      “Ja, СКАЧАТЬ