Ena Murray Keur 17. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die voorval in die omtrek gesien is.” Die vrou se stem is so skril dat dit almal se aandag trek.

      “Wat van ’n silwergrys Mercedes, Carla? Een soos Daniël s’n?”

      ’n Gelag klink op.

      “Ja. Kan jy glo dat iemand met só ’n motor so iets afgrysliks sal doen? Dis ongelooflik!”

      “Wat gedoen? Ek het by die stert van die storie ingekom. Wat het die man met die Mercedes gedoen?”

      “’n Bruin vrou op straat gemolesteer …”

      “Volgens die berig in die koerant en oor die radio het hy glo eintlik net ’n onwelvoeglike voorstel aan haar gedoen,” help een reg.

      Carla neem weer oor: “Wel, sy het hom afgejak en toe ry hy haar baba in die stootwaentjie dood. Sommer net so. Kan jy dit gló?”

      “Rina, ek gaan nou huis toe.” Daniël neem haar aan die arm en laat harder hoor: “Mense, julle sal ons moet verskoon. Goeienag, almal. Nee, ons moet nou terug. Baie dankie vir die aand, Koos, Carla …”

      Dis stil tussen man en vrou. Selfs nadat hulle die kamerlig uitgedoof het. Maar nie een kan aan die slaap raak nie.

      Die ergernis in haar gemoed hou Rina wakker. Daniël moet glad nie dink sy gaan gediend wees met sulke gedrag nie! Môre sal sy daarop aandring dat hy haar om verskoning vra. Sy verdien nie wat hy haar toegevoeg het nie, en dit nadat sy haar byna ’n kwarteeu lank aan hom, sy huis en kinders gewy het!

      Langs haar lê Daniël, arms gevou agter sy kop. Hy weet self nie wat hom vandag so van sy trollie laat gaan het nie. Maar die ding met die Stockenströms ontstel hom geweldig. As hulle net nie sulke goeie kennisse was nie … Johan nie met hul dogter gesleep het nie. Maar hy kan tog nie daardie reusebedrag skade ly nie! As Rina net wou verstaan! Hy het vroeër vandag so ’n behoefte gehad aan iemand met wie hy kon praat. Op die oomblik is Daniël Pohl Beperk nie in gevaar nie, maar as die ekonomiese klimaat nog baie lank dieselfde bly óf verswak, sal hy genoodsaak wees om van sy personeel af te dank en die gordel, veral wat huishoudelike uitgawes betref, stywer te trek. Hy het so ’n behoefte aan sy vrou …

      Hy draai na haar, skuif sy arm onder haar in. “Rina …”

      “Ek is moeg, Daniël. Ek wil slaap.”

      Hy lê ’n oomblik stil. Moeg? Van skinder, teepartytjies hou en inkopies doen! Te moeg vir haar man! Te moeg om vir hom ’n vrou te wees – veral wanneer hy vertroosting en nuwe moed in haar nabyheid en liefde soek. Hy trek sy arm uit, sit regop, en soek na die pakkie sigarette op die bedtafeltjie.

      “Wat doen jy nou, Daniël? Jy gaan tog nie in die slaapkamer rook nie!” Hy swaai sy voete van die bed af. “Waarheen gaan jy nou?”

      Hy stap aan.

      “Daniël!” Die lig word aangeskakel. “Wat gaan áán met jou?”

      By die deur draai hy om en kyk terug na haar. “Niks. Ek mag nie in my eie huis rook nie. Dan mag ek dit seker op my eie grasperk doen … met jou verlof, natuurlik.”

      Man en vrou is albei bly toe die nag verby is. Daniël het eers weer in die bed kom klim nadat hy meer as die helfte van die pakkie sigarette gerook het, en sy mond brak en branderig geproe het. Rina het ingesluimer, maar kort-kort wakker geskrik totdat dit opstaantyd was.

      Die min slaap en die besef dat hulle nie daarin kan slaag om die muur tussen hulle af te breek nie, het glad nie bygedra om die gemoedere die volgende oggend te verlig nie. Aan ontbyttafel heers ’n doodse swye.

      Toe Daniël opstaan, sy aktetas optel en deur toe stap, ruk sy vrou se koel stem hom tot stilstand: “Groet jy nie?”

      Nie dat die piksoentjie soggens en saans met sy tuiskoms enigsins meer as net ’n beleefde ritueel is nie. ’n Man groet sy vrou soggens wanneer hy werk toe gaan en weer smiddags wanneer hy van die werk af kom. ’n Noodsaaklike ritueel van die huwelik. Aan die begin van die getroude lewe doen hy dit omdat hy soveel ure van haar af weg was. Hy is bly om terug by haar te wees. Met verloop van tyd word dit bloot ’n gewoonte en grootliks ter wille van die kinders. Heelwat later, byna ’n kwarteeu later soos vanoggend, is daar geen onskuldige kinders voor wie se oë die front van huweliksgeluk voorgehou hoef te word nie. Maar dit word nogtans gedoen, soos om jou tande te borsel en jou baard te skeer. Dis deel van die oggendroetine, soos dit deel van die middagroetine is om ná jou tuiskoms jou baadjie uit te trek en jou das af te haal.

      Anders as wat sy vrou dink, is dit nie uit beduiweldheid dat hy vanoggend nalaat om haar te groet nie. Hy het werklik vergeet. Sy gedagtes was so vol van die dag se probleme, waarvan advokaat Stockenström die grootste is. Wat sal die beste wees: hom nog een keer in die hande probeer kry en vriendelik daaraan herinner dat vier maande se paaiemente agterstallig is? Dalk ’n rekening met ’n aanmaning aan hom stuur, of die rekening aan ’n prokureur oorhandig om in te vorder?

      Hy draai terug, kyk na haar. Sy sit steeds by die ontbyttafel: stywe rug, stywe gesig, koel, veroordelende oë asof hy ’n moord begaan het. Hoe belaglik is dit nie!

      Rina het gisternag haar rug op hom gedraai toe hy toenadering gesoek het. Toe was sý te moeg en te vaak om vir hom ’n vrou te wees. Maar vanoggend dring sy aan op sy afskeidsoen … Sy voel geregtig daarop, soos wat sy dink dit is haar goeie reg dat hy die middele moet voorsien wat hul plek in haar uitsoekkring verseker. Dis deel van die vertoon wat hul huwelik al jare lank kenmerk. Sy mondhoeke smaal.

      Op haar beurt kyk Rina na haar man. Vir die eerste keer in ’n baie lang tyd sien sy hom regtig raak; sien sy dat hy ’n baie aantreklike man is met die donker hare en grys wat teen die slape begin silwer raak. En skielik is daar ’n benoudheid in haar terwyl sy besef dat sy ’n fout gemaak het. Sy was nie vaak óf moeg nie. Sy was kwaad, het veronreg gevoel. En Daniël is nie meer te vinde vir dié soort behandeling nie. Het hy, soos baie ander mans van sy ouderdom, reeds sy plesier elders begin soek – waar sy toenadering nie met flou en ongegronde verskonings weggestoot word nie? Dit is die groot vraag wat die eerste keer by haar opkom.

      Die twyfel laat haar gesig verder verstrak, die oë stywer staar sodat hulle openlik vyandig vertoon. Daniël is nie daardie soort man nie, dit weet sy vanuit haar jare lange kennis van hom. Natuurlik vind die vroulike geslag hom aantreklik. Natuurlik was daar al vroue wat hul flikkers vir hom gegooi het. Daardie soort kry jy oral, van die laagste stand tot in die hoogste kringe. Maar nog nooit het Daniël haar die gevoel laat kry dat sy hom nie kan vertrou nie. Hy is nie die rondlopersoort nie. Hy is baie lief vir sy kinders. Hy is ’n gesiene man, ’n ouderling …

      Aan die ander kant … Talle van haar vriendinne se mans is ook ouderlinge en gesiene mense wat lief is vir hul kinders … en húlle loop rond. Onlangs het dit ’n klein opskudding in hul kring veroorsaak toe dit op die lappe kom dat een van hulle ’n meisie in ’n woonstel aanhou, waarvan hy die maandelikse huurgeld betaal … onder meer. ’n Man van wie jy dit nooit sou verwag nie.

      “Daniël … is jy moeg vir my?” Sy het nie bedoel om dit hardop te sê nie. Maar die woorde is uit en sy kan haar tong afbyt.

      Die smalende trek om sy mond verdiep. “Wat ’n vraag vir hierdie tyd van die oggend, my vrou. Maar as dit dan gestel moet word, dink ek dis eerder aan die verkeerde een gerig. Moet ek dit nie liewer aan jóú stel nie?”

      Sy trek haar asem in, voel die skielike koudheid in haar al hoe wyer sprei. Hy het die vraag omseil, gooi dit liewer terug na haar …

      “Jy het nog nooit enige СКАЧАТЬ