Ena Murray Keur 17. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. Ek moet weer ’n bed deel met ’n man wat met …”

      “Ma mag dit nie sê nie! Pa het nie … Hy sal nóóit …”

      “Hy het ’n vrou op straat gemolesteer. Wat sê dit vir jou?”

      “Niks! Want hy hét nie …”

      “Jy is jonk en onervare. Maar as jy veertig is en weet wat in die wêreld om jou aangaan, sê dit baie. Dit kon die eerste keer gewees het, maar dit is baie, baie onwaarskynlik. Dit moet iets wees wat herhaalde kere al gebeur het.”

      “Ma!”

      “En dis iets wat in die toekoms weer kan – en sal – gebeur. Dis nie net ek wat so dink nie, maar ook iemand anders wat die lewe beter as ek en jy ken. Ek onthou Emily se laaste woorde aan my voordat sy hier uitgestap het so goed: ‘Mevrou moet hom los. As ’n man eers daardie swakheid het, kom hy nooit weer reg nie.’ Dit weet ek ook, maar jy moet dit nog leer, my slim dogtertjie.”

      Maryke hardloop die kamer uit, haar gesig in haar hande verberg. Liewe Here, waarin het ons beland? is die smeekvraag in haar verwarde gemoed.

      Sy stap reguit na die telefoon, ’n vasberade lig in haar oë. Delia moet dadelik kom. Haar suster moet kom kyk of sy nie nog iets kan red nie. Ma sal na Delia luister …

      “Jy moet huis toe kom, ousus. Dadelik! Ma …”

      “Het Ma iets oorgekom?”

      “Nee. Sy is nie siek nie, maar … sy is op die rand van iets.”

      “Wat? Wat bedoel jy? Het sy ’n ineenstorting gehad?”

      “Nee. Maar haar verstand … Sy praat en sê die vreeslikste goed van Pa. Sy het oorgetrek vrykamer toe en … Delia, jy moet asseblief met Ma kom praat!” Die woorde wurg deur die snikke. “Dit gaan vreeslik hier! Jy het nie ’n idee nie …”

      “Ek kan nie kom nie, Maryke. Dis buite die kwessie.”

      “Hoekom nie?”

      “Pieter wil my nie laat kom nie.”

      “Maar dis tog jou ma en pa. Hulle het jou nodig!”

      “Ek kom nie, Maryke. Ek wil niks met daardie gemors te doen hê nie.”

      “Jy … wil nie kom nie?”

      “Nee. Ek wil nie. Ek het ’n man en ’n kind om aan te dink. En daar is my skoonouers. As iets ernstigs gebeur … Ma miskien baie siek raak, laat my weet. Tot siens. Sê groete vir Ma.”

      Verslae staar die jong meisie na die gehoorbuis in haar hand.

      Groete vir Ma … Maar jy het ’n pa ook, Delia.

      “O! Maryke! Dag, kind. Hoe gaan dit?”

      Sy draai stadig om van die telefoon.

      “Môre, tannie Carla.”

      “Waar is jou ma? Ek het net vir ’n heen-en-weertjie kom inloer.”

      “Sy is in die kamer, tannie. Nee, nie daardie kamer nie … die eerste deur regs.”

      “O, dankie.”

      Maryke hoor ’n oomblik later die uitroep. “Rina! Ag, mens, moenie so vreeslik huil nie! Alles sal weer regkom.”

      Maryke draai om, stap kombuis toe, en begin soos ’n slaapwandelaar die oggend se skottelgoedjies afspoel in die wasbak.

      Tannie Bets het gesê die Here sal voorsien. Maar die geloof en innerlike krag is min en raak al hoe minder … Maryke se hand laat ’n skuimstreep oor haar wang soos sy die trane probeer keer.

      Waarom kom daar dan nie uitkoms van Bo nie? Maryke begin huil, druk haar gesig in die vadoek om die snikke te smoor. Het die Here hulle dan nou verlaat?

      “Rina, jy gaan jouself siek maak! Nee, kom nou, probeer bedaar.” Carla se oë straal opregte jammerte uit. “My arme vriendin!”

      Rina skud haar kop, vee met die laken se punt oor haar oë. “Ek het vanoggend gedink ek het klaar gehuil … daar is nie meer trane in my liggaam oor nie. Maar hulle loop sommer vanself. ’n Mens wonder waar dit alles vandaan kom …”

      Haar bewende hand word gerusstellend toegevou. “Ek is so jammer, Rina. Vir julle almal. Ek wens ek kon help, iets vir julle doen.”

      “Daar is niks wat jy kan doen nie, Carla. Niemand kan ons help nie. Dis net iets wat … deurleef moet word, en ek weet nie hoe nie.” Eindelik kry sy dit reg om vas in haar vriendin se oë te kyk. “Kan ’n mens so iets werklik aanvaar? Sou jy kon?”

      Carla kyk weg, soek na woorde. “Ek … weet nie.” Die oë keer terug, amper pleitend. “Maar alles sal weer regkom, Rina. Die werklike skuldige sal uitkom. Hy sál! Dis ondenkbaar dat Daniël vir ’n ander se daad moet boet. Dit sal nie gebeur nie!”

      “En as dit sy eie daad is?”

      Stilte. “Rina … jy kan tog nie jou eie man verdink nie! Jy moenie dat die duiwel jou allerhande dinge wysmaak nie. Dis …”

      “Die duiwel het my niks wys te maak nie, Carla. Sy het hom herken … uitgewys op ’n uitkenningsparade.” Sy laat sak haar oë voor die geskokte blik. “Ja. Dis die waarheid.”

      “Dit … Rina, dit kán nie waar wees nie!”

      “Dit is, my liewe vriendin. My man hét ’n vrou op straat gemolesteer en dit wás hy wat haar kind doodgery het omdat sy geweier het om hom sy sin te gee. Dis kort en klaar soos sake staan.” Sy kyk verbitterd op. “Dit help nie om te lieg nie … soos Emily ook gesê het.”

      “Emily?”

      “Ja. My gewese kok.”

      Maryke se oë het al opgehou met brand en al die skottelgoed is weggepak toe Carla Malan haar in die kombuis gaan soek.

      “Kind, jou ma vra of ons nie ’n bietjie tee kan kry nie, asseblief.”

      “Natuurlik, tannie. Ek bring nou.”

      “Maryke …”

      “Ja, tannie?”

      “Jou ma … sy is baie ontsteld.”

      “Ja, ek weet.”

      “Dink jy nie sy moet eers ’n rukkie wegkom nie?”

      Maryke knik. “Dit sal dalk die beste wees, maar waarheen? En sy is nie in ’n toestand om nou alleen te wees nie.”

      “Nee, natuurlik nie. Kan sy nie vir eers ’n rukkie na Delia toe gaan nie?”

      “Delia …?” ’n Wrang trek speel om die jong mond. “Nee, Delia is buite die kwessie.”

      “O, wel, wat dan van jou? Die universiteit sluit oor ’n week.”

      “Ek СКАЧАТЬ